Όσο πέφτει η θερμοκρασία, τόσο μεγαλώνει η επιθυμία μας να χουχουλιάσουμε, να κουρνιάσουμε σε μια αγκαλιά δίπλα στο τζάκι και να σηκωθούμε με το πρώτο δείγμα άνοιξης που θα δούμε στην κερασιά της αυλής. Το θέλουμε το ζευγάρωμα το χειμώνα.
Δυστυχώς για εμάς, οι ρυθμοί της πόλης μένουν ίδιοι, ενώ οι εποχές γύρω της αλλάζουν. Ψώνια, δουλειές, κόσμος, τρένα και λεωφορεία αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια της καθημερινότητάς μας. Νεύρα, γκρίνια κι άγχος. Αισθήματα, που τελικά μόνο ένας έρωτας μπορεί να αλλάξει.
Ένας έρωτας, στην καρδιά της πόλης, είναι όλα αυτά που λατρεύουμε να σιχαινόμαστε. Είναι η μισάωρη αναμονή στο γυράδικο με παιδάκια και γονείς να αλαλάζουν γύρω μου, την ώρα που παραγγέλνω το σουβλάκι μου χωρίς πατάτες, μόνο και μόνο για να με δει με ικετευτικό βλέμμα και λίγο σαλάκι να τρέχει, να ζητάω απ’ τις δικές του. Είναι η δύσκολη απόφαση που παίρνει να μου δώσει μία.
Είναι η αγκαλιά έξω απ’ την τράπεζα γιατί πάλι δεν πληρωθήκαμε, αλλά θα φάμε έρωτα, μπίρες και ζαχαρωτά. Είναι τα γεμάτα μίσος βλέμματα του κόσμου στο μετρό, όταν χέρια και χείλη μένουν κολλημένα και χάνουμε τις στάσεις. Τα δυνατά, συγχρονισμένα γέλια, που άλλους τους ενοχλούν κι άλλους τους τρομάζουν.
Είναι ένας ζεστός καφές σε χάρτινο ποτήρι, που μεταφέρει το αποτύπωμα του κραγιόν απ’ τα χείλη μου στα δικά του. Είναι ο σκοπός που γράφεται απ’ τα δόντια μου που τρίζουν και κονταροχτυπιούνται στο ψοφόκρυο έξω απ’ το γραφείο, όταν δεν αντέχω να περιμένω μία ώρα παραπάνω μέχρι να τον δω. Είναι οι ιστορίες που του γράφω με εκείνον πρωταγωνιστή για να ξεχνιέται απ’ τα σκατά της μέρας. Είναι τα δώρα που δεν τον αφήνω να μου κάνει.
Κι έπειτα, είναι όλα αυτά που η παρουσία του και μόνο, τα κάνει καλύτερα. Είναι οι φωνές της ηλίθιας που τσιρίζει στη ΔΕΗ κι ακούγεται μέχρι τη γιαγιά μου στο χωριό, που γίνονται βουητό ανάξιο αναφοράς, την ώρα που κολλάω το ακουστικό στο αυτί και με αγγίζει η φωνή του.
Είναι το στρίμωγμα, οι σπρωξιές και τα πατήματα στο λεωφορείο, που γίνονται σχεδόν ανεπαίσθητα όταν το σώμα μου στηρίζεται στο δικό του. Είναι τα φιλιά στο ασανσέρ του εμπορικού που μετά από ένα μισάωρο καταλαβαίνω ότι απλά μας πηγαίνουν πάνω-κάτω οι φυσιολογικοί πελάτες.
Είναι η ικανότητά του να τραβάει το χρόνο απ’ το λουρί και να τον σταματάει όταν με αγγίζει, ενώ όλοι οι άλλοι γύρω μας τρέχουν πανικόβλητοι, αχτένιστοι και σκονισμένοι. Είναι η ταχυπαλμία στο δρόμο της επιστροφής, που μετατρέπεται σε άριστο καρδιογράφημα την ώρα που ανοίγω την πόρτα και τον βλέπω χαμογελαστό να με περιμένει.
Είναι τα κορναρίσματα, οι βρισιές κι οι χειρονομίες που ξεθωριάζουν όλο και περισσότερο όσο προχωρούν οι παρακάμψεις μας στα στενά του κέντρου και σβήνουν εντελώς στο πρώτο σφιχταγκάλιασμα. Είναι οι στιγμές που δεκάδες άνθρωποι αναπνέουν, κινούνται και αλληλεπιδρούν γύρω μου, αλλά εγώ βλέπω μόνο τη μορφή του, ακούω μόνο τη φωνή του και μυρίζω μόνο το άρωμά του.
Είναι οι απέραντες γκρίζες μάζες από τσιμέντο που στα μάτια μου μοιάζουν σαν να ξέρασε πάνω τους ουράνια τόξα ένας μονόκερος. Είναι η αγάπη μου. Ελάτε κι εσείς. Ερωτευτείτε να ομορφύνουμε τις πόλεις.
Επιμέλεια Κειμένου Ιρρόης Καρυπίδου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ιρρόη Καρυπίδου
