Αγάπη μου, λατρεία μου. Ήρθε η μεγάλη στιγμή. Μετά από τόσο καιρό επίμονων προσπαθειών να με ρίξεις, αποφάσισα να σου δοθώ.
Εντάξει, το έβαλα κι εγώ το χεράκι μου. Άκουσα προσεκτικά τις συμβουλές γνωστών, φίλων και συγγενών, που μου είπαν να μη σου δείξω πόσο σε έχω καψουρευτεί, να μη σου στέλνω ποτέ πρώτη μήνυμα, να περιμένω αρκετή ώρα πριν απαντήσω και γενικά να στο παίζω απρόσιτη και πολυάσχολη. Τις άκουσα. Και δεν ακολούθησα ούτε μία.
Σου έδειξα απ’την αρχή πόσο βλαμμένη είμαι και για κάποιο λόγο εσένα σου άρεσε αυτό. Γι’ αυτό λοιπόν, η αποψινή νύχτα σου ανήκει. Και, μιας και είμαι ρομαντικό παιδί, έχω φανταστεί ήδη κάθε λεπτό της. Οκ, σου είπα το πρώτο μου ψέμα. Δεν είμαι ρομαντική. Ανυπόμονη κι εκνευριστικά βιαστική είμαι. Και αρκετά φαντασιόπληκτη, ώστε να γουστάρω να φτιάχνω σενάρια μ’αυτό το μυαλό που λες ότι θαυμάζεις.
Άκου λοιπόν πώς πιστεύω ότι θα πάει το βράδυ μας. Θα σε καλέσω σπίτι μου για ταινία. Το θρίλερ είναι πολύ προφανές, οπότε θα σου προτείνω να δούμε αυτή την καινούρια περιπέτεια, που ξέρω ότι είναι από κείνες που γουστάρεις. Θα σου μαγειρέψω κιόλας. Μη φανταστείς τίποτα ιδιαίτερο, δε θα κάτσω ν’ ανοίξω φύλλο. Μπέργκερ και πίτσα θα σου φτιάξω. Και θα πιούμε μπίρες. Το κρασί είναι πολύ επιτηδευμένο για τα γούστα μου. Άσε που δε θέλω να με συγκρίνεις με καμία από τις άλλες, τις παλιές, που δε σου έκαναν.
Θα ξεκινήσει που λες η ταινία και μιας και δε θα έχω την αφορμή του φόβου για να πέσω πάνω σου, θα σχολιάζω. Τα κλισέ, τα αποτυχημένα plot twists, τη μη ρεαλιστική πλοκή και, το κυριότερο, θα κάνω αστειάκια. Χαζά και ευκολοχώνευτα, μόνο και μόνο για να δω το χαμόγελο σου να σκάει στραβά δίπλα στα λακάκια σου. Γιατί μωρό μου, το γέλιο είναι το μεγαλύτερο αφροδισιακό.
Μη νομίζεις ότι θα περιμένω να κάνεις την πρώτη κίνηση. Θα πέσω πάνω σου και θα σε φιλήσω με δύναμη, ενώ πιθανότατα θα κρατάω ακόμη πίτσα στο ένα χέρι. Δε με νοιάζει που θα σε λερώσω ή που δεν θα είμαι σέξι εκείνη την ώρα. Ξέρω ότι έτσι θα σου αρέσει πιο πολύ. Είμαι σίγουρη ότι δεν θα αιφνιδιαστείς, ξέρεις καλά πού έχεις μπλέξει.
Επηρεασμένος από το αμέρικαν σπίριτ της ταινίας, θα πας να μου το παίξεις Χόλιγουντ και θα με πιάσεις κινηματογραφικά στα χέρια, να με πας στην κρεβατοκάμαρα. Λογικά στο δρόμο θα πέσουμε, ή θα κουτουλάμε στους τοίχους. Μην αγχωθείς στιγμή, ξέρεις πόσο γουστάρω ανθρώπους το ίδιο άγαρμπους με μένα.
Έτσι κι εγώ δε θα στεναχωρηθώ όταν σου ρίξω τα γυαλιά βγάζοντάς σου τη μπλούζα, ή όταν ψάχνω ένα πεντάλεπτο τα κουμπιά του παντελονιού σου, πριν συνειδητοποιήσω ότι έχει φερμουάρ. Δυναμικοί κι οι δύο, θα πάμε να ταυτόχρονα να ανεβούμε από πάνω, οπότε μάλλον θα βρεθούμε να κουτουλάμε τα κεφάλια μας. Μη σε δω να τα χάνεις, δεν πρόκειται να ξενερώσω.
Φτάσαμε στο σημείο του σεναρίου, που είναι κατάλληλο μόνο για ενηλίκους. Δε θα σου πω πολλά, γιατί θέλω να κρατήσω το μυστήριό μου. Αλλά να ξέρεις ότι μερικές φορές μιλάω τόσο σιγά, που θα χρειαστεί να σου πω το ίδιο πράγμα πέντε-έξι φορές, μέχρι να τ’ ακούσεις. Την επίμαχη στιγμή λίγο πριν το τέλος δε, πιθανότατα θα ακούγομαι σαν χαλασμένο ξυπνητήρι με ήχο τριτοκλασάτης οπερέτας. Δεν είμαι πάντα έτσι, αλλά όσο άνετη κι αν στο παίζω, είναι αμήχανη η πρώτη φορά.
Κι αν μετά απ’αυτά αντέξεις να περάσεις και το υπόλοιπο βράδυ μαζί μου, σου υπόσχομαι να μην κλείσω μάτι. Όχι, όχι δε θέλω να συζητήσουμε για τη σχέση μας, ούτε να σου μάθω να ανεβοκατεβάζεις το καπάκι της τουαλέτας. Δε θέλω καν να μιλάμε.
Θέλω απλώς να μοιραστούμε αυτή την ένοχη σιωπή των παιδιών που έκαναν αταξία και το γούσταραν τρελά.
Συντάκτης: Ιρρόη Καρυπίδου
