Δεν είναι κρυφό ότι όλες οι σχέσεις εξαρτώνται από ένα μεγάλο μαλάκα, που στη γλώσσα μας αποκαλούμε timing.
Αν αυτό δεν είναι αποφασισμένο να μας βολέψει, θα κλάψουνε μανούλες, πατεράδες και σόγια ολόκληρα.
Το πρώτο εμπόδιο που πρέπει να ξεπεράσει ένα wannabe ζεύγος, είναι «η φάση». Κοινώς, όταν ο ένας έχει διαλέξει ήδη το μονόπετρο της μελλοντικής συζύγου και η άλλη θέλει απλώς να κυλιστεί σε τσαλακωμένα σεντόνια. Με λίγη καλή θέληση όμως, τα μιλάνε και τα συμφωνούνε και αποφασίζουν να το προσπαθήσουν αυτό το τρομαχτικό «μαζί».
Και περνάμε στο δεύτερο στάδιο εμποδίων. Όλοι μας κουβαλάμε την πιο βαριά λέξη στην ιστορία της ελληνικής γλώσσας. Μια λέξη που πρέπει να διαγραφεί από λεξικά κι εγκυκλοπαίδειες, να φτύνουμε τον κόρφο μας τρεις φορές και να κάνουμε γαργάρες με αλατόνερο κάθε φορά που την ξεστομίζουμε, μπας και ξορκίσουμε το κακό: παρελθόν. Το ζήσαμε, το κλάψαμε, το αφήσαμε πίσω μας. Πόσοι όμως το ξεπεράσαμε πραγματικά;
Εδώ, θα χωριστούμε σε δύο ομάδες. Αριστερά, αυτοί που το παρελθόν το έκλεισαν σε μπαούλο στο πατάρι και το ξαραχνιάζουν κάθε εθνική γιορτή και αργία, έτσι για το καλό, και δεξιά όσοι το κουβαλάνε σε χειραποσκευή μέχρι και στο μανάβικο. Τι γίνεται, όταν στο διάδρομο με τα ζαρζαβατικά, γεννιέται ο έρωτας μεταξύ παικτών διαφορετικής ομάδας;
Τότε τα πράγματα περνάνε σε τρίτο επίπεδο δυσκολίας. Κι αυτό είναι για δυνατούς λύτες. Γιατί αυτή η σχέση ξεκινάει με το ένα μέλος της να μην είναι εντελώς εκεί. Πληγωμένο από προηγούμενη εμπειρία, δεν μπορεί να αφεθεί, φοβάται και τα λοιπά γνωστά κι αναμενόμενα.
Κι ερχόμαστε όλοι εμείς οι μοντέρνοι, να πούμε ότι μια τέτοια σχέση πρέπει να δολοφονηθεί εν τη γενέσει. Ότι εμείς δεν θα γίνουμε ψυχολόγοι κανενός, δεν είμαστε ούτε οι κολλητοί, ούτε οι γονείς του, άρα δεν οφείλουμε να τραβάμε τα ζόρια του. Μα τι ωραία που τα λέμε. Χάντρα θαλασσιά να βάλετε, μη μας ματιάξουν.
Εγώ λοιπόν που δεν κρύβω τη ρομαντική μου φύση, θα πω άλλα σήμερα. Ο έρωτας είναι για να τον ζεις ολόκληρο κι ατόφιο. Και μη φανταστείτε ότι πάω να το γυρίσω σε θεωρίες τύπου «εσύ δίνεις για σένα και όχι για να πάρεις πίσω», «ο έρωτας δεν είναι εγωιστής» και κολοκύθια ριγανάτα. Όχι.
Δίνουμε γιατί ελπίζουμε να πάρουμε πίσω τα ίδια και περισσότερα. Και μερικές φορές γίνεται. Γι’ αυτές τις φορές, αξίζει όλη η προσπάθεια.
Δεν το κρατάει κανείς μυστικό: η εξέλιξη δεν είναι δεδομένη. Όταν μπαίνουν στη μέση ημιτελείς καταστάσεις και ζωντανά αισθήματα, μπορεί και να μην καταφέρουν να ξεπεραστούν. Αυτό που δε νιώθουμε πια είναι ό,τι δεν έχει σημασία. Δεν αξίζει να χαθεί η προοπτική κάτι καινούριου απ’ το φόβο μιας ακόμα πληγής.
Μοντέρνοι φιλόσοφοι της εποχής μας έχουν πει ότι «ο έρωτας με έρωτα περνάει». Κι εμείς τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας στον αέρα, τινάξαμε μάγκικα τη στάχτη του τσιγάρου, ρίξαμε κι ένα μερακλίδικο χορό. Μόνο που δεν καταλάβαμε ότι το δικαίωμα να βρούμε καινούριο έρωτα, πριν χαθεί στους πέντε ανέμους ο προηγούμενος, δεν το έχουμε μόνο εμείς. Και πολύ εύκολα, μπορεί όλοι μας να βρεθούμε και στις δύο άκρες του γηπέδου.
Γι’ αυτό αν («αν» λέω) ερωτευτούμε, καλό είναι να αφήνουμε φοβίες, εγωισμούς και λοιπά αλλεργικά στην άκρη.
Ας αγκαλιάσουμε πληγές, να τις καλύψουμε γερά, να τις βοηθήσουμε να κλείσουν. Κι αν τα καταφέρουμε, αξίζει ρε γαμώτο.
Συντάκτης: Ιρρόη Καρυπίδου
