Καλησπέρα φίλοι. Απόψε, βγαίνουμε μπαρότσαρκα. Διαλέξτε όποια πόλη της Ηπείρου γουστάρετε να ρίξετε πάνω σας (αυτοσχεδιάζουμε και λίγο, όχι τις προφανείς Άρτα και Γιάννενα μόνο) και πάμε να παρατηρήσουμε.
Μπαίνουμε στο μπαρ. Χαμηλός φωτισμός, χαλαρή μουσική, καλοκαιρινά ντυσίματα, ποτά και γελάκια. Εντοπίζουμε στόχο. Αγόρι κοζάρει κορίτσι. Κορίτσι χαζογελάει. Πλησιάζουν. Συστήνονται. Μιλάνε. Πίνουν κιόλας. Λίγη ώρα αργότερα, φεύγουν μαζί.
Και τώρα πάμε να υποθέσουμε. Σενάριο πρώτο: Αύριο παντρεύονται. Σενάριο δεύτερο: Κεραυνοβολήθηκαν μόλις κοιτάχτηκαν, σπίθες πετάχτηκαν στο διάβα τους κι από δω και στο εξής θα είναι αχώριστοι. Σενάριο τρίτο: Γούσταραν ο ένας τον άλλο και θέλησαν να κάνουν σεξ. Μπουμ. Μαντέψτε ποιο σενάριο αντιστοιχεί στην ιστορία μας.
Ωραία τα λέτε. Όντως, το τρίτο ήταν. Γιατί, ρωτήσατε; Μυστικό κρατάτε; Δεν υπάρχει κεραυνοβόλος έρωτας. Σχωράτε με αν σας το χαλάω, αλλά έτσι πάει το πράγμα. Αυτό το απίστευτο, μοναδικό, πανυπερτέλειο συναίσθημα που νιώθετε όταν γνωρίζετε έναν καινούριο, ενδιαφέροντα άνθρωπο, δε λέγεται έρωτας με την πρώτη ματιά. Καύλα λέγεται.
Κανένα αγοράκι δε σκέφτηκε ποτέ «Χμμ, ωραία τύπισσα, εδώ είναι το λιμάνι μου, ας αράξω για τα επόμενα σαράντα δύο χρόνια». Αντίστοιχα, κανένα κοριτσάκι, δεν αναρωτήθηκε ποτέ «Σήμερα τον γνώρισα εγώ, αύριο η μάνα μου, προλαβαίνουμε να κλείσουμε τριήμερο στη Σαντορίνη;» Δεν ξεκινάνε έτσι οι σχέσεις ρε παιδιά, πώς να το κάνουμε; Όλα βασίζονται στη σεξουαλική ένταση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους.
Η γνωριμία περιστρέφεται γύρω από ένα κρεβάτι. Βλέπεις κάτι, το γουστάρεις, θέλεις να το αποκτήσεις. Αν όλα πάνε καλά, θα θελήσεις να το κάνεις ξανά. Αλλά καμία επαφή δεν έγινε, επειδή τον είδες και αποφάσισες ότι θέλεις να γεννήσεις τα παιδιά του. Κοιταχτήκατε, σκαλώσατε λίγο και πολύ θα γουστάρατε να τα πείτε τετ α τετ, αν δεν είχε τόση ουρά στις τουαλέτες.
Μη βαράτε την αρθρογράφο. Δεν έχω σκοπό να απομυθοποιήσω τον έρωτα. Θέλω απλά να σας πω ότι δεν εμφανίζεται σαν ουρανοκατέβατο μάννα. Χρειάζεται το χρόνο του για να προκύψει. Αφήστε που, εκτός από τρομερά αγχωτικό, είναι και αφύσικο να πλάθεις σενάρια κοινής ζωής και παράλληλης πορείας από την αρχή. Αν γουστάρετε να λέτε έρωτα κάθε ξεπέτα, εμένα δε με ενοχλεί σε τίποτα. Αλλά κοροιδεύετε τον εαυτό σας και χάνετε και το νόημα.
Τι προσπαθώ τόση ώρα να πω; Μεγάλα παιδάκια είμαστε και μας αρέσει να παίζουμε στο κρεβάτι μας (και σε διάφορα άλλα έπιπλα). Γνωρίζουμε κάποιον που μας πείθει να παίξουμε μαζί του και θέτουμε ground rules. Αν παίξουμε σωστά και έξυπνα, ακολουθώντας τους ίδιους κανόνες, θα θελήσουμε να βρεθούμε ξανά. Θα δοκιμάσουμε κι άλλο παιχνίδι, αργότερα άλλο ένα και πάει λέγοντας. Αν συνεχίσει να μας αρέσει, καθιερώνουμε ένα σταθερό play date. Και εγένετο έρωτας.
Γι’αυτό σας λέω. Είναι πολύ πιο απολαυστικό να σκέφτεστε πώς θα της βγάλετε τα ρούχα, απ’ το πώς θα της φορέσετε δαχτυλίδι. Καιρός ν’ ανοίξουμε τα ματάκια μας, να δούμε ότι δεν κάνουμε σεξ μόνο από αγάπη και για να συνεχίσουμε το είδος μας. Και καμιά φορά το σεξ, δεν είναι πανηγυρισμός και επισημοποίηση της σύμπραξης, αλλά το έναυσμα για το πιθανό ξεκίνημά της.
Οπότε, ζήστε τη ζωούλα σας, περάστε καλά κι αν σας λάχει το κρεβάτι να γίνει σχέση, με γεια και καλοφόρετη.
Συντάκτης: Ιρρόη Καρυπίδου
