Οι ζέστες έχουν σφίξει για τα καλά.
Οι παραλίες μυρίζουν αντηλιακό, καφέ και μπίρα. Τα βράδια, τα σοκάκια αντηχούν από τα γέλια μιας παρέας κοριτσιών, τα σφυρίγματα μιας αντροπαρέας και τα μεθυσμένα τραγούδια όλων τους. Τα κουνούπια και οι μύγες τρυπώνουν απ’τις χαραμάδες και τις κλειδαρότρυπες για να μας βασανίσουν. Δεν ξέρω αν έρχονται μολυσμένα απ’το Νείλο ή εξαγριωμένα απ’τη Ζιμπάμπουε, πάντως κάτι μας κάνουν. Ένα μικρόβιο αλλαγής που μετά το τσίμπημα μεταδίδεται και μόνο απ’τον αέρα.
Και για να σας το πω ξεκάθαρα: το καλοκαίρι οι άνθρωποι χωρίζουν. Εκείνα τα χειμωνιάτικα βράδια αγκαλιά με κρασί μπροστά στο τζάκι, τα κυριακάτικα μαγειρέματα που άφηναν σημάδια στο πάτωμα της κουζίνας, γίνονται μπαρότσαρκα με την κολλητή και μπασκετάκι με τον κολλητό. Όλα καλά μέχρι εδώ.
Τι συμβαίνει όμως μετά το χωρισμό; Παίρνει ο καθένας το δρόμο του και ζούνε από μακριά κι αγαπημένοι; Καλό, το άλλο με τη μικρή Αννούλα σας το είπα;
Έτσι, όταν το πάντα ενωμένο-ποτέ νικημένο ζεύγος, αναγκαστεί να προχωρήσει σε άτακτη οπισθοχώρηση, καταλαβαίνετε ότι τα πράγματα ζορίζουν κάπως. Και ξεκινάνε οι έρευνες, τα σχέδια και οι μηχανορραφίες.
Κάθε νήπιο που ξέρει τι του γίνεται -στη δική μας περίπτωση ένας εκ των χωρισμένων- καταλαβαίνει ότι όλα στρέφονται γύρω του, τα πάντα του ανήκουν και κανείς ποτέ δεν θα του πει όχι. Και κάπως έτσι, αρχίζουν τα αγαπημένα μου σκηνικά.
Μαζεύεται παρέα είκοσι ατόμων, αλλά το πρώην ευτυχισμένο ζεύγος, αρνείται να εμφανιστεί μην τυχόν και χρειαστεί να κοιταχτούν κατά τη διάρκεια της νύχτας. Στη σκέψη ότι μπορεί να αναγκαστούν να βάλουν πέντε λέξεις στη σειρά και να τις βγάλουν από το στοματάκι τους, απευθυνόμενοι ο ένας στον άλλον, μπορεί και να τους πιάνει ανοιξιάτικη αλλεργία, δεν ξέρω.
Υπάρχει πάντα το ακόμα καλύτερο «πού θα είσαι να σε πετύχω τυχαία;». Αυτό προϋποθέτει μία άλφα έρευνα, αλλά αν το πετύχεις είναι φαντασμαγορικό. Ετοιμάζεσαι, στολίζεσαι, αρωματίζεσαι, ρίχνεις κι ένα απλό ντύσιμο που σου έμεινε απ’το γάμο του αδερφού σου και πας να δείξεις την αδιαφορία σου. Ω, μα φυσικά και το πρώην έτερον ήμισυ κατάλαβε ότι δεν σε απασχολεί πια η ύπαρξη του.
Το επόμενο, είναι μέσα στο top five μου. All time classic και πάντα στη μόδα. Κυκλοφορεί με πολλές κωδικές ονομασίες και περιγραφές. Είναι το, πάντα αναγνωρίσιμο, ως «μαρκάρισμα περιοχής». Το ένστικτο του πεντάχρονου, που ορίζει ότι όλα μας ανήκουν. Η παρέα μας που μας λατρεύει είναι δική μας, αλλά έχουμε κάθε δικαίωμα και πάνω στην παρέα του κάποτε αγαπημένου, μιας και μας ανέχτηκε για κάποιο διάστημα.
Έτσι, αν ο ένας απ’τους δύο έχει κάποια κοινωνική συναναστροφή με την παρέα του άλλου, αποτελεί αμάρτημα που πρέπει να πληρωθεί με το ίδιο νόμισμα. Κι αφού ο πληγωμένος δεν είχε προλάβει να τους κατουρήσει, πιάνει τα όπλα και βγαίνει κι αυτός με την ξένη πια παρέα. Γιατί είμαστε άνετοι και μπορούμε ρε παιδιά.
Τέλος, το αγαπημένο μου και με μεγάλη διαφορά, είναι τα προφίλ στο facebook. Εκεί, είναι προφανές ότι κάθε τραγούδι, φωτογραφία, σχόλιο, like, ακόμα και οι ώρες που περνάς συνδεδεμένος, είναι κρυφά μηνύματα στον πρώην. Είναι δεδομένο ότι έχουν επιστρατευτεί συγγενείς, γνωστοί και φίλοι να ποστάρουν κι αυτοί, για το διακριτικό του πράγματος. Τον παραλογισμό τον βλέπουμε όλοι ή να ρίξω επεξήγηση;
Λοιπόν παιδάκια, πέρα απ’την πλάκα μου, όταν χωρίζουμε καλό είναι να θυμόμαστε την ηλικία μας και να φερόμαστε αναλόγως. Ή τουλάχιστον, όσο πιο κοντά της γίνεται. Άντε με τις υγείες μας!
Συντάκτης: Ιρρόη Καρυπίδου
