Πριν από περίπου δύο δεκαετίες, οι γονείς μου με ρώτησαν ευθαρσώς και χωρίς περιστροφές, αν θα ήθελα ένα αδερφάκι. Η απάντησή μου ήταν ότι αν μου έκαναν ένα, θα το έβαζα στο υπόγειο και θα το τάιζα κουκούτσια. Κάπως έτσι έμεινα μοναχοπαίδι. Τώρα που μεγάλωσα λιγάκι και είναι πλέον φύσει αδύνατο να αποκτήσω ένα μικρό αδέρφι, βαράω το κουφιοκέφαλό μου.
Στα εφηβικά μου χρόνια, κάθε φορά που έβγαινα για ψώνια, βαριόμουν και δεν αγόραζα τίποτα. Γυρνούσα σπίτι, το μετάνιωνα, πήγαινα πίσω να πάρω αυτό που μου άρεσε και είχε εξαφανιστεί. Αυτομάτως, γινόταν ό,τι ομορφότερο είχα δει στη ζωή μου, τίποτα δε συγκρινόταν μαζί του και όλη η ντουλάπα μου ήταν για πέταμα.
Ακολουθώντας τα παραπάνω παραδείγματα, κάπως έτσι κατέληξε και η ερωτική μου ζωή. Θέλω πάντα αυτό που δεν μπορώ να έχω. Και μην πάει το μυαλό σας σε άντρες δεσμευμένους και απρόσιτους. Εγώ θέλω πάντα αυτό που φαντάζει ταιριαστό, αλλά πρακτικοί λόγοι δε με αφήνουν να το ζήσω.
Πορώνομαι όταν είμαι αρκετά κοντά ώστε να δεθώ, αλλά κάτι με απομακρύνει απ’το να αφεθώ εντελώς. Πεισματάρα και εγωίστρια, βάζω στοιχήματα με τον εαυτό μου και ποντάρω στο πόσα θα χάσω.
Αποστάσεις, χιλιόμετρα και όνειρα για το πώς θα ήταν αν μπορούσα να το ζήσω κι όπου πάει. Βλαμμένη και κυκλοθυμική από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ψοφάω για τα σκαμπανεβάσματα και τις αναμονές. Γουστάρω να κοιτάω οθόνες και να περιμένω μηνύματα. Απολαμβάνω το «λίγο μαζί», αυτό που δεν μπορείς να βάλεις σε κουτί με ετικέτα, παρά μόνο όταν είναι πολύ αργά και δε γίνεται αλλιώς. Με τρελαίνει να γυρνάω την Ελλάδα με τρένα κι αεροπλάνα για ένα Σαββατοκύριακο, για μια τρέλα.
Είμαι τόσο μεγάλος χέστης, που με τρομάζει το εύκολο μαζί. Φοβάμαι το μετά μιας σχέσης τόσο δικής μου, που αν τη χάσω θα χάσω και το σημείο αναφοράς μου.
Με εξιτάρει η έλλειψη, τα μισά μοιράσματα, τα μεθυσμένα «σ’αγαπώ, γιατί δε σ’έχω».
Drama queen απ’τις λίγες, φτιάχνομαι με τις φρίκες που τρώω ζητώντας το παραπάνω που είναι λίγο απίθανο να πάρω.
Και όσο πιο δύσκολο είναι να το αποκτήσω, τόσο πιο πολύ το θέλω. Κλαίω, φωνάζω, μένω άυπνη και το μυαλό μου κολλημένο εκεί. Αρκεί να έχω μόνο μια ένδειξη, ότι τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, αν οι συνθήκες ήταν άλλες. Θέλω να είμαι αυτή που θα αλλάξει τις συνθήκες και θα στείλει στο διάολο κάθε φόβο και αναστολή.
Κυνηγάω σαν τρελή αυτό που δεν μπορώ να έχω. Γιατί με έπεισαν ότι τα δύσκολα, είναι πιο γλυκά αν τελικά τα πιάσεις στα χέρια σου και τα δοκιμάσεις. Κι ύστερα, έπεισα μόνη μου τον εαυτό μου ότι αν καταφέρω να κερδίσω μια παρτίδα που έμοιαζε στημένη, θα είμαι αντάξια του πιο προπονημένου αντιπάλου.
Γι’ αυτό επιλέγω να ζω στο «ίσως μια μέρα», παρά στο «μέχρι να γίνει η μαλακία που θα μας διαλύσει». Έτσι, κατέληξα να είμαι αυτή που τρώει παγωμένα γεμιστά σαν μαλάκας, την ώρα που το ζευγάρι δίπλα ανακατεύει τα σκεπάσματά του. Και είμαι πολύ χαρούμενος μαλάκας γι’αυτό.
Συντάκτης: Ιρρόη Καρυπίδου
