Έρευνα έχει δείξει ότι ο μέσος άνθρωπος μιλώντας, χρησιμοποιεί περίπου τέσσερις χιλιάδες λέξεις ημερησίως. Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι οι μισές από αυτές είναι ψέματα.
Ψέματα, ίσως όχι δύσπεπτα και προφανή, που θυμίζουν υποψήφιο σε προεκλογική περίοδο, αλλά μικρά κι αθώα.
Αυτά τα «κατά συνθήκην ψεύδη» που εύκολα ξεστομίζουμε, με εκείνο το συγκαταβατικό βλέμμα και τη σκέψη «το κάνω για καλό». Πείθουμε τους εαυτούς μας ότι έτσι προστατεύουμε, φοράμε το καλό μας χαμόγελο και τα σερβίρουμε ζεστά και λαχταριστά.
Όχι, δε μας αρέσει η απόκρυψη της αλήθειας και δεν θα καταφεύγαμε σ’ αυτή, αν δεν ήταν απολύτως αναγκαίο.
Όταν βλέπουμε κάποιον στην κορυφή του βράχου με το ένα πόδι στον αέρα, ενστικτωδώς τον τραβάμε πίσω και του λέμε «μη φοβάσαι». Λάθος, θα έπρεπε να του δώσουμε ένα αλεξίπτωτο και να του πούμε «τόλμα».
Αναρωτηθείτε όμως: το κάνουμε πραγματικά απ’ την καλή μας την καρδιά και για την ψυχή της μάνας μας; ΌΧΙ, με όλα τα γράμματα κεφαλαία και διπλή υπογράμμιση, γιατί οι τύποι που ντύνονται με τα ρούχα και φοράνε τα παπούτσια μας, είναι ιδιοτελείς και υστερόβουλοι.
Είτε λένε «ό,τι και να φορέσεις αγάπη μου, είσαι κούκλα», είτε «μα φυσικά και δε θα κοιτούσα το δίμετρο εξώφυλλο με τα μούσια, γιατί, εκτός των άλλων, σίγουρα είναι μπετόβλακας».
Δε θέλω να μου λες ότι είμαι κούκλα όταν κυκλοφορώ σαν το τσίρκο Medrano, επειδή είσαι ανασφαλής και νομίζεις ότι έτσι δε θα προσγειωθούν αντρικά βλέμματα πάνω μου, άρα ούτε κι εγώ θα ξενοκοιτάξω. Και σίγουρα θα προτιμούσες να ακούσεις ότι φυσικά και κοιτάω την κινούμενη διαφήμιση, αλλά είσαι μέσα μου μέχρι το μεδούλι και δεν θα σε άλλαζα με κανέναν.
Μη γελιέσαι, δε σου λέω ψέματα για να μη σε πληγώσω, τον εγωισμό μου προστατεύω για να μην καταλάβεις ότι είμαι σαν όλες τις άλλες.
Τα μικρά κι αθώα –πάντα καλοπροαίρετα– ψεματάκια μας, όμως, δεν περιορίζονται στις ρομαντικές μας σχέσεις.
Όταν απάντησα στη φίλη μου «ναι, είσαι τρελό γκομενάκι, πού θα σε κυκλοφορήσω;» το μάτι μου άστραψε από χαρά που εγώ ήμουν αψεγάδιαστη και θα με προσκυνούσαν τα πλήθη.
Και όταν κάποια άλλη με ρώτησε πώς βλέπω τη σχέση της, δεν της είπα «ο τύπος δε σε γουστάρει, σίγουρα παίζει με άλλες τρεις και άδικα χάνεις το χρόνο σου.»
Οι υπόλοιποι γνώστες της κατάστασης και αντικειμενικοί κριτές, βιάστηκαν να μου σφίξουν το χέρι στα κρυφά, που έβαλα κι εγώ το λιθαράκι μου να μην γκρεμιστεί από τον πύργο που έχτισε. Κανείς δεν σκέφτηκε, ότι απλά δεν είχα όρεξη να κάνω τον ψυχολόγο για το επόμενο εξάμηνο.
Φανατικοί υποστηρικτές της αλήθειας, μη βιαστείτε να με λιθοβολήσετε.
Τα παραδείγματα αυτά, είναι οι εξαιρέσεις στους κανόνες μου. Από τότε που παρατήρησα τη μυτούλα μου να αποκτά μήκος θαυμαστό για άλλα ανθρώπινα όργανα, κατάλαβα ότι ίσως το έχουμε παρακάνει.
Μικρές και μεγαλύτερες μισές αλήθειες βγαίνουν από τις τσέπες και τις τσάντες μας, φωνάζοντας ότι όσο και να τις δικαιολογούμε μέσα και γύρω μας, αυτές θα αποκτήσουν υπόσταση και θα μας κυνηγήσουν.
Έγινα λοιπόν κι εγώ οπαδός της νέας μόδας που λέγεται «tough love».
Η αλήθεια τελικά πρέπει να ειπωθεί, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που τους χρυσώσαμε αρκετά και για λάθος λόγους το χάπι και τους αξίζει πρώτα να μάθουν και μετά να πάρουν τις αποφάσεις τους.
Το πρόβλημα της τακτικής αυτής είναι ότι δίνει σε πολλούς το ελεύθερο να ντυθούν με το συνολάκι του δεν-μπορώ-να-σου-λέω-ψέματα-γιατί-σε-νοιάζομαι, σωστά σεταρισμένο με στοιχεία ψευτο-ενδιαφέροντος.
Άριστα προετοιμασμένοι, με θράσος παραθέτουν τα πικρόχολά τους σχόλια κι έτσι από έλλειμα, αποκτάμε πλεόνασμα αλήθειας. Την πραγματική και τη δική τους, θαυμαστά διανθισμένη έτσι ώστε να μην προσγειώσει, αλλά να καταρρίψει.
Τελικά, η χρυσή τομή ίσως έχει λόγο που ονομάζεται και «θεϊκή αναλογία», γιατί είναι τόσο δύσκολο να βρεθεί. Και ο εγγυημένος τρόπος ανεύρεσής της, είναι ο αυθορμητισμός.
Ας μάθουμε να λέμε αυτό που σκεφτόμαστε εις ένδειξιν σεβασμού, στον άνθρωπο που βρίσκεται απέναντι μας, αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό.
Ας πληγώσουμε, ας πληρώσουμε βαρύ τίμημα, ας υποστούμε κουβέντα και ανάλυση. Μεγάλα παιδιά είμαστε κι αντέχουμε.
Και, μιας και ο φεμινισμός μας καλά κρατεί, ας κάνουμε την αρχή εμείς τα κορίτσια. Ας πούμε στους συντρόφους μας πόσες φορές έχουμε προσποιηθεί.
Συντάκτης: Ιρρόη Καρυπίδου
