Ρεβανί με παγωτό. Τώρα που έχω την προσοχή σας, πάμε να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα σήμερα. Τα τρίτα πρόσωπα, είναι σκληρά, επονείδιστα, η ντροπή της ανθρωπότητας κι η μοναδική μοίρα που τους πρέπει, είναι να καίγονται στο πυρ το εξώτερον αιώνια, τρίτο καζάνι αριστερά, για να ξέρουμε και πού θα στοχεύουμε με τα βελάκια μας.
Συμφωνείτε; Ήμουν σίγουρη. Ας αποκαταστήσουμε τώρα λίγο και την αλήθεια. Το τρίτο πρόσωπο, είναι ο τελευταίος άνθρωπος που πρέπει να κατηγορηθεί για την κακή κατάληξη μιας σχέσης. Μαντέψτε γιατί. Τι, η φαντασία του ανθρώπου δε φτάνει για κάτι τέτοιο; Δεν πειράζει, θα βρούμε τρόπο να το φανταστούμε όλοι μαζί τώρα. Επειδή υπήρχε εξ αρχής λόγος που μπήκε τρίτο πρόσωπο στη μέση!
Ο άνθρωπος-σφήνα, δεν έρχεται σαν μάννα εξ ουρανού, φέροντας σφυριά και λοστούς υπό μάλης, γκρεμίζοντας σπίτια στο πέρασμά του. Ο άνθρωπος αυτός, είναι σαν όλους τους άλλους, με αισθήματα και σκέψεις, μπλεγμένος σε μία κατάσταση, εξίσου δυσάρεστη και για τον ίδιο, αν όχι περισσότερο.
Αναρωτιέστε ήδη γιατί, το ψυχανεμίζομαι. Για να δούμε. Χμμ.. Αυτός που παίρνει την απόφαση να απατήσει, το σκέφτηκε, προσπάθησε να αντισταθεί, είχε λόγους που δεν τα κατάφερε και από ‘κει και πέρα, είναι δική του ευθύνη πώς θα διαχειριστεί την κατάσταση με τον σύντροφό του. Αυτός που απατήθηκε, μπορεί να πονάει διαολεμένα, αλλά κάπου μεταξύ γης και κοιτάσματος πετρελαίου, αναγνωρίζει τα ίχνη των προβλημάτων που οδήγησαν τη σχέση σ’ αυτό το σημείο.
Ο τρίτος τροχός της αμάξης, όμως, βρίσκει τον εαυτό του ερωτευμένο με έναν άνθρωπο που του δίνει λαθραία δανεισμένο χρόνο, περισσεύματα αγάπης που μπαγιάτεψαν στο ράφι και το βάρος της πιθανής διάλυσης μοιρασμένο στις τσέπες, τις τσάντες, τα ντουλάπια και κάτω απ’ το κρεβάτι του.
Και όποιος νομίζει ότι οι τύψεις δεν ανεβαίνουν τη νύχτα στο στρώμα, κουρνιάζοντας μαζί σου κάτω απ’ τα σκεπάσματα, κάνει μεγάλο λάθος. Το τρίτο πρόσωπο, δεν είναι η αιτία, είναι η αφορμή. Και το πιο εύκολο εξιλαστήριο θύμα, ολοφάνερα. Καμία αυτοκριτική δε χρειάζεται, όταν υπάρχει «αυτός ο καριόλης» που μπήκε στη μέση, αποπλάνησε το αθώο, άμυαλο και άβγαλτο άτομο, το πήρε απ’ το χεράκι, του έδωσε κακές καραμελίτσες, του έκανε και μάγια πιθανότατα και το απομάκρυνε από τη θαλπωρή και τη ζεστασιά της ευτυχισμένης, υπερτέλειας σχέσης του.
Αφήστε με να διαφωνήσω καθέτως, οριζοντίως, διαγωνίως, εντός εκτός και επί τα αυτά. Ας δεχτούμε λίγο το δεδομένο ότι ο άνθρωπος που βρίσκεται ανάμεσα σε δύο άλλους, έχει αισθήματα. Πονάει. Και πονάει και για τον πρακτικά ανεκπλήρωτο έρωτά του και για τον ετοιμοθάνατο έρωτα του ανθρώπου που ερωτεύτηκε.
Όλοι, όμως, τον αντιμετωπίζουμε σαν το εγωπαθές, αναίσθητο κτήνος που κλείνει σπίτια -ναι, μαζί με τσιγάρα και τα ποτά. Κανείς δε σκέφτεται ότι είναι αυτός που δεν έχει κανένα έλεγχο της κατάστασης και απλά περιμένει τις αποφάσεις των άλλων. Αν το αντικείμενο του πόθου του θα επιλέξει να μείνει μαζί του, αν ο απατημένος ανακαλύψει την αλήθεια και φύγει, αν θα συνεχίσει να μοιράζεται αγάπη και σωματικά υγρά επ’ αόριστον.
Καταλάβατε; Δεν είναι για κούρεμα με την ψιλή, άλειμμα με πίσσα και πούπουλα και περιφορά στους δρόμους για παραδειγματισμό, τα τρίτα πρόσωπα. Κι αυτοί παίκτες του ίδιου παιχνιδιού είναι. Κι όσο δεν μπορείτε να κατηγορήσετε εμένα ότι διαλύω σχέσεις στο πέρασμά μου, άλλο τόσο δεν μπορείτε να κατηγορήσετε κι αυτούς.
Αφιερωμένο στην αναγνώστρια, Βασιλική που πρότεινε το θέμα.
Επιμέλεια Κειμένου Ιρρόης Καρυπίδου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ιρρόη Καρυπίδου
