Τους έχω δει κι εγώ, τους έχεις δει κι εσύ. Τους έχει δει η γιαγιά σου γυρνώντας απ’ το σούπερ μάρκετ και το παιδί σου πηγαίνοντας φροντιστήριο. Τους έχει δει ο σκύλος σου κάνοντας τη βόλτα για το απογευματινό του κατούρημα κι η γάτα της γειτονιάς που σκαρφαλώνει στα δέντρα με μανία. Είναι αυτοί οι περίεργοι τύποι με τις καμπαρντίνες, τις κουκούλες, τους σηκωμένους γιακάδες και – οκ, μαλακίες λέω. Σήμερα μιλάμε για τα παιδιά εκείνα που γουστάρουν να διαβάζουν βιβλία στα μέσα μαζικής μεταφοράς – ναι, το λέμε ολόκληρο, γιατί είμεθα κι επίσημοι τύποι. Μιλάμε γι’ αυτούς που στις τσάντες τους βρίσκεις πάντα εύκολα τον αναπτήρα, γιατί πιάνεται στις σελίδες των βιβλίων.
Και ναι, είναι πολλοί. Κι ευτυχώς για το ανθρώπινο είδος, αυξάνονται και πληθύνονται με γεωμετρική πρόοδο. Το δεδομένο, είναι ότι μιλάμε για βιβλιόφιλους. Αλλά τέτοιοι υπάρχουν πολλοί. Αυτό που τους καθιστά ξεχωριστούς, δεν είναι η αγάπη τους για το διάβασμα, αλλά η αδυναμία τους να το αποχωριστούν. Νιώθουν την ανάγκη να διαβάζουν παντού κι αυτό λέει πολλά.
Τα παιδιά αυτά είναι πάντα χαμένα στις σκέψεις τους, μπλεγμένα σε έναν κόσμο επίπεδο, κολλημένο στο χαρτί μπροστά τους, κι όμως μένουν παρόντες, αντιστέκονται στον πειρασμό να μπουν στην ιστορία τους και να μείνουν εκεί, για πάντα, να τη ζουν ξανά και ξανά χωρίς να φοβούνται για εκπλήξεις, ανατροπές κι αναποδιές.
Μπορεί να μοιάζουν συνεχώς αφηρημένοι, όταν κολλάνε τα πρόσωπά τους στο βιβλίο, ξεχνώντας να κοιτάξουν αν το λεωφορείο έφτασε στη στάση τους, αλλά είναι πάντα σε επιφυλακή, βλέπουν τον κόσμο να τρέχει γύρω τους κι απλά αρνούνται να συμμετέχουν στο μεταδοτικό άγχος. Επιλέγουν να δουν τον κόσμο μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου, και είναι χαρούμενοι γι’ αυτό.
Και ναι, είναι αλήθεια. Κάνουν καταπληκτική παρέα. Έχουν διαβάσει τόσο πολύ και κάτω από δύσκολες συνθήκες –βαρέα και ανθυγιεινά, όχι αστεία– που έχουν φτάσει την ενσυναίσθηση σε επίπεδα ρεκόρ. Μπορούν πάντα να μπουν στη θέση σου, να κατανοήσουν το πρόβλημα και τα συναισθήματά σου.
Άσε που μαζί τους δε βαριέσαι ποτέ. Έχουν τόσες ιστορίες να πουν και τόσες περιπέτειες να διηγηθούν που σχεδόν πιστεύεις ότι αφηγούνται προσωπικές εμπειρίες.
Ας το πω λίγο πιο ξεκάθαρα μπας και δεν το καταλάβατε. Το να διαβάζεις πάντα και παντού, είναι τέχνη. Θέλει υπομονή, επιμονή κι εξάσκηση. Και φανερώνει πολλά γι ’αυτούς που το κάνουν.
Πρέπει να καταφέρουν να έχουν απόλυτη συγκέντρωση, να απομονώσουν κάθε ήχο και εξωτερική παρεμβολή, ώστε να αφοσιωθούν σ’ αυτό που τόσο πολύ θέλουν να διαβάσουν. Πρέπει να κρατήσουν το αγαπημένο βιβλίο σώο κι αβλαβές, ενώ ο καιρός κάνει τα δικά του κι ο κόσμος είναι πολύς και απρόσεκτος.
Το θέμα τελικά ποιο είναι; Οφείλουμε να θαυμάσουμε αυτούς που κάνουν την ανάγνωση τέχνη και την εξασκούν παντού, ακόμα και στις καθημερινές, μικρές μετακινήσεις για δουλειά. Είναι καλά παιδιά, μην τους φοβάστε. Πλησιάστε τους, παρατηρήστε τους, αλλά προσοχή! Μην τους μιλήσετε και τους διακόψετε ενώ κρατάνε το βιβλίο τους και βυθίζονται στον κόσμο τους. Κρίμα δεν είναι να τους επαναφέρετε στην πραγματικότητά σας;
Επιμέλεια Κειμένου Ιρρόης Καρυπίδου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ιρρόη Καρυπίδου
