Μια βόλτα στη γειτονιά που πήγα σχολείο. Μια ματιά στην ίδια αυλή, στο ίδιο παγκάκι που έκανα το πρώτο μου τσιγάρο, στο ίδιο καφέ που έκανα την πρώτη μου κοπάνα.
Λένε ότι τα φοιτητικά μας χρόνια είναι τα καλύτερα. Αλλά τα μαθητικά είναι αυτά που νοσταλγούμε από την πρώτη στιγμή που θα κρυφτούν στη σκιά των νέων εμπειριών που μας περιμένουν.
Γυρνώντας στο σπίτι, η εφηβεία μου ήταν συνοδοιπόρος και καθοδηγητής. Αυτή με έκανε το άτομο που είμαι σήμερα, με τις υπερβολές της, τα κλάματα, την ένταση και την αλήθεια της.
Μπαίνοντας στο παιδικό δωμάτιο, βρήκα τα ενθύμιά της φυλαγμένα σε ξύλινα κουτιά, κλειδωμένα καλά μην τυχόν και μου ξεφύγουν οι στιγμές. Στο «κλικ» τις κλειδαριάς ακούγεται και το δικό μου «τικ-τίκι-τίκι-τακ». Λευκώματα, τετράδια, φωτογραφίες, αποκόμματα εισιτηρίων, ημερολόγια, περιοδικά. Πόσα χρόνια να χωρέσουν σε μερικά κομμάτια χαρτί;
Μέσα στις σελίδες κρύβεται ο πρώτος μου έρωτας, ο πάντα ανεκπλήρωτος, οι φίλες που ξαγρυπνούσαν μαζί μου βλέποντας ταινίες και τρώγοντας γλυκά, το ζαλισμένο απ’ τις μπύρες πρώτο μου φιλί. Ό,τι κρατήσαμε από εκείνα τα χρόνια, είναι ό,τι μας σημάδεψε και μας έφερε λίγο πιο κοντά στον πρόσφατα ενήλικο εαυτό μας.
Αυτόν τον τύπο που βλέπουμε κάθε πρωί στον καθρέφτη και προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε ποιος είναι.
Είναι όμορφη εποχή η εφηβεία. Είναι τότε που νομίζεις ότι ο κόσμος σου ανήκει. Και είναι τόσο άσχημος που θέλεις να τον αλλάξεις. Να τον γεμίσεις σχέδια και χρώματα. Τετράδια γεμάτα λέξεις μπερδεμένες, αλλά αποφασισμένες και σίγουρες. Φωτογραφίες με χαμόγελα αληθινά και πόδια ξυπόλυτα. Ζωγραφισμένοι τοίχοι και λυτά κορδόνια.
Και όνειρα, πολλά όνειρα, κάθε μέρα και μια καινούρια απόφαση. Δεν είναι τυχαία η ένταση των εφήβων. Είναι η ζωή που ζητάει πεισματικά να βγει από μέσα τους, να εκραγεί και να τ’ αλλάξει όλα.
Μέσα στα ξύλινα κουτιά μου, όλα είναι εκεί. Κάθε λεύκωμα, με κάθε του ερώτηση, που πέρασε από χέρι σε χέρι μέχρι να απαντηθεί. Κάθε τετράδιο με τα σημειωματάκια που αντάλλασσα με τη διπλανή μου, για να γλιτώσουμε την παρατήρηση. Κάθε βιβλίο με τους όρκους αγάπης στον πρώτο, δεύτερο, ακόμα και τρίτο μου έρωτα. Το τυχερό στυλό που με πέρασε στο Πανεπιστήμιο. Οι φωτογραφίες διακοσμημένες με στιχάκια. Η λίστα με τα όνειρα και τα σχέδιά μου.
Είναι τόσο ελεύθερη η εφηβεία. Ονειρεύεσαι τον εαυτό σου και όλα αυτά που θα κάνεις και θα γίνεις. Φωνάζεις για να ακουστείς και σωπαίνεις για να μη φανερώσεις τα μυστικά σου.
Μέχρι που μια μέρα ξυπνάς και είσαι μεγάλος. Σοβαρός, μουτρωμένος, με εκφράσεις χαράς που μόνο μιμούνται τις αυθεντικές. Χαμόγελα που δείχνουν δόντια σε όποιον είναι αρκετά τολμηρός να τα αντικρίσει.
Υπάρχουν όμως κάπου διαρκώς τα αναψοκοκκινισμένα μάγουλα, τα αχτένιστα μαλλιά, τα λερωμένα ρούχα, το ποδήλατο χωρίς χέρια, ένα φρεσκοξυμένο μολύβι, η πρώτη μέρα του καλοκαιριού, οι νύχτες με πανσέληνο, οι άυπνες νύχτες.
Και κάτι γελοίοι τύποι σαν εμένα που θα τους βρεις κρυμμένους πίσω από σελίδες βιβλίων, που δεν άλλαξαν ακόμα. Τα κοντέρ μας μετράνε ήδη μια δεκαετία και είμαστε αποφασισμένοι για άλλη μία. Θα μας γνωρίσεις εύκολα. Γελάμε δυνατά και χωρίς λόγο. Χορεύουμε στο δρόμο, τραγουδάμε στη βροχή, ξαπλώνουμε στο γρασίδι και κοιτάμε τ’ αστέρια.
Βγαίνοντας απ’ το δωμάτιο η κλειδαριά ήταν πολύ βαριά για να κλείσει ξανά. Σβήνοντας το φως, οι αναμνήσεις μου σηκώθηκαν να με ξεπροβοδίσουν. Κλείνοντας την πόρτα, βγήκαν μαζί μου.
Συντάκτης: Ιρρόη Καρυπίδου
