Η Ανθή Βούλγαρη διανύει την πιο όμορφη περίοδο της ζωής της, καθώς περιμένει το πρώτο της παιδί. Η ίδια μίλησε στη Μικαέλα Θεοφίλου και στο περιοδικό Vita, όπου μοιράστηκε τα συναισθήματά της για αυτή τη φάση της ζωής της. Η ίδια αναφέρθηκε σε όλες τις όμορφες κι ενδιαφέρουσες αλλαγές που βιώνει, δεν παρέλειψε, όμως, να μιλήσει και για τα στερεότυπα που ακολουθούν, ακόμη και τώρα τις γυναίκες και που φυσικό είναι να τις κάνουν να αισθάνονται άβολα ή ακόμη και μειονεκτικά.
Η ίδια συνειδητά επέλεξε να μπει στη διαδικασία τεχνητής γονιμοποίησης, κάτι που δεν είναι εύκολο και φυσικά δεν είναι σίγουρο πως θα πετύχει με την πρώτη φορά. Στην προκειμένη περίπτωση, έγιναν αρκετές, μέχρις ότου επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα. Για εκείνη αλλά και πολλές γυναίκες που έχουν περάσει το ηλικιακό όριο των 33-35 ετών, η τεχνητή γονιμοποίηση είναι ένας ασφαλής δρόμος προς τη γονεϊκότητα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υφίσταται άγχος, όταν η διαδικασία της εξωσωματικής ξεκινάει. Με μόνιμο σύντροφο την αγωνία, πολλές γυναίκες αισθάνονται ότι δεν υπάρχει περιθώριο προσπαθειών, ενώ ο κοινωνικός περίγυρος συχνά συμβάλει στο να αισθάνονται ανεπαρκείς, αν δεν είναι μητέρες, μέχρι μια συγκεκριμένη ηλικία.
«Είχα μπει σε μια διαδικασία με εξωσωματικές. Είναι γνωστό άλλωστε ότι, όταν η γυναίκα πιάσει τα 38, αρχίζουν και οι σχετικές πιέσεις. Και οι γιατροί σού λένε ότι δεν έχεις περιθώριο και σε πιάνει αυτό το άγχος. Πιστεύω ότι είναι μεγάλος περιορισμός για τη γυναίκα – και φοβερό μπούλινγκ. Αγχώθηκα λοιπόν ότι είμαι 38 και δεν προλαβαίνω. Έτσι, μπήκα σε έναν κύκλο εξωσωματικών.»
Λέξεις και φράσεις που η κοινωνία έχει ταυτίσει με το πότε μια γυναίκα “πρέπει” να κάνει παιδί, δεν είναι καινούργιο πως δημιουργούν ακόμη μεγαλύτερο άγχος, μέχρι και ντροπή ή ενοχές, δημιουργώντας έτσι την ανάγκη σε πολλές γυναίκες να απολογηθούν για τις επιλογές τους και τους λόγους που δεν έχουν κάνει παιδί. Συμπεριφορές που με τον τρόπο τους κατηγοριοποιούν τις γυναίκες και τις περιθωριοποιούν. «Κόβονται» από κάποιες παρέες, οι οποίες αποτελούνται από μαμάδες, γιατί δεν έχουν παιδιά, ή γιατί “θα έπρεπε ως τώρα να έχουν παιδιά”. Στην περίπτωση της Ανθής Βούλγαρη, όπως η ίδια μοιράστηκε, η κοινωνική ντροπή ήταν εμφανής:
«Πολλές γυναίκες δε θέλουν να κάνουν παιδί, δεν είναι κατακριτέο. Δε θέλουν ή δεν μπορούν από ένα σημείο και μετά και έχουν συμβιβαστεί οι ίδιες με αυτό, το έχουν αγκαλιάσει, το έχουν χαϊδέψει όμορφα και έρχεται ο περίγυρος και τους λέει: “Αλήθεια, δεν έχεις παιδί; Μωρέ, τι κρίμα”. Υπήρξε μια περίοδος που και εμένα ο κόσμος γύρω μου με έκανε να αισθάνομαι λίγη. Ευτυχώς, δε διήρκεσε πολύ γιατί το δούλεψα μέσα μου. Δεν ήμουν λίγη, απλά δεν είχα παιδί.»
«Έχω πέσει σε συγκυρία να “κόβομαι” από παρέες γιατί δεν είχα παιδί, επειδή οι άλλες ήταν μαμάδες και πίστευαν ότι δεν είχαμε κοινά ενδιαφέροντα. Όμως, όταν μια γυναίκα αποκτά παιδί, δεν είναι μόνο μαμά, έχει και άλλους ρόλους. Και αυτούς θέλω να διατηρήσω. Δεν θέλω να πω ποτέ στο παιδί μου ότι θυσιάστηκα για εκείνο. Είναι πολύ βαρύ αυτό για το παιδί»
Μέσα στη συνέντευξή της η Ανθή Βούλγαρη μίλησε για τον δρόμο που περπάτησε για να φτάσει στη μητρότητα, όσο και όσα αντιμετώπισε και αυτή και όλες οι want to be μανούλες, ο οποίος δεν είναι πάντα στρωμένος με ροδοπέταλα. Μίλησε για ένα μονοπάτι συχνά δύσβατο, που η κοινωνία φροντίζει να κάνει δυσκολότερο με τα στερεότυπα που προσθέτουν περισσότερα βαρίδια και φυσικά δε βοηθάνε. Και τελικά, μας θυμίζει με τον καλύτερο τρόπο ότι η ολοκλήρωση μιας γυναίκας δεν έρχεται μόνο μέσα από την απόκτηση παιδιών, και για την ευτυχία των ίδιων, είναι σημαντικό να είναι πρώτα και κύρια μια αυθύπαρκτη προσωπικότητα, που στο τέλος της ημέρα αποφασίζει η ίδια για τη ζωή της.
Συντάκτης: Ελευθερία Ιωάννογλου
