Τον έχουμε γνωρίσει κι αγαπήσει μέσα από τις πάμπολλες τηλεοπτικές σειρές που έχει συμμετάσχει, έχουμε λατρέψει κάθε ρόλο που έχει ενσαρκώσει, από τον γυναικοκατακτητή Ζάχο Δόγκανο ως τον οικογενειάρχη δικηγόρο Αλέξανδρο Θεοτοκάτο ή στον ρόλο του οικογενειάρχη Διονύση Μαυροτσούκαλου. Ο λόγος, φυσικά, για τον ηθοποιό Γιάννη Μπέζο.
Δε μιλάει, λένε, ο Μπέζος, είναι σνόμπ. Το θέμα είναι πως μιλάει, αλλά δε φλυαρεί. Κάποιες από τις δηλώσεις του μπορεί να φαίνονται αυστηρές, κάποιες δίκαιες, ή να μας δείχνουν πως είναι εσωστρεφής, όλες όμως μας δείχνουν πως είναι αυτός ο φίλος που θα πάμε να του μιλήσουμε και θα μας ξεκουνήσει, θα μας μιλήσει στα ίσια, θα μας μαλώσει καμιά φορά, αλλά τον θέλουμε φίλο μας. Πάμε να δούμε μερικές από αυτές.
1. «Δεν είναι κακό (να παρουσιάζουν ηθοποιοί εκπομπές ), το θέμα είναι αν είσαι πετυχημένος σαν παρουσιαστής ή όχι»
Καλεσμένος στην εκπομπή του Θεοχάρη Ιωαννίδη ρωτήθηκε για το θέμα της παρουσίασης κι έδωσε αυτή την απάντηση. Ουσιαστικά δεν είναι κατά, μιας και ο ίδιος δοκιμάστηκε σε αυτό. Αλλά, όντως, πόσες φορές έχουμε δει επιτυχημένους ηθοποιούς να γίνονται παρουσιαστές και να μην τα καταφέρνουν. Κι αυτή είναι μια πολύ σοφή δήλωση, αν τη δούμε και σε γενικότερο πλαίσιο. Δηλαδή, ας μην ξεκινάμε να κυνηγάμε μία νέα καριέρα, μόνο και μόνο επειδή είμαστε καλοί στην καριέρα που έχουμε τώρα. Να κυνηγήσουμε τη νέα καριέρα ή να δοκιμαστούμε σε κάτι διαφορετικό, αλλά να το συνεχίσουμε μόνον εφόσον είμαστε επιτυχημένοι κι αποδοτικοί σε αυτό. Με αυτόν τον τρόπο, ούτε γελοιοποιούμαστε, ούτε τρώμε τα μούτρα μας. Να μια συμβουλή που ένας πραγματικός φίλος θα έδινε, όσο και να μη θέλαμε να την ακούσουμε.
2. «Τα δέχομαι όλα αυτά γιατί μπορεί να έχουν και δίκιο. Μπορεί να μην έχω προσέξει κάτι. Δε δέχομαι την εμπάθεια»
Μια δήλωσή του για την κριτική που του ασκείται κατά καιρούς, για τα λεγόμενά του και τις πράξεις του. Πόσες φορές δεν έχουμε ενοχληθεί για επικριτικά ή άσχημα σχόλια που μας έχουν κάνει; Όμως, ας πάρουμε ως παράδειγμα αυτή τη δήλωση, που ουσιαστικά στρέφει την προσοχή μας στο να μην έχουμε έπαρση. Στο να αποδεχτούμε την πολύ ισχυρή πιθανότητα λάθους. Που θέτει έναν βασικό όριο, τη μη αποδοχή της εμπάθειας. Είναι οκ τα σχόλια που μας γίνονται, σημαίνουν πως τα λόγια μας και οι πράξεις μας έχουν αντίκτυπο, όταν όμως γίνονται με προφανή σκοπό να μας μειώσουν, τότε τα ακούμε μεν, δεν τα δεχόμαστε δε.
3. «Δεν μπορώ να συμπεριφέρομαι ικανοποιώντας τις προθέσεις των άλλων. Έχω τις δικές μου απόψεις και θέλω να τις πω»
Από την παιδική μας ηλικία μαθαίνουμε να ικανοποιούμε τους άλλους. Κάτι που καταλήγει να μας τρώει από μέσα. Πόσο πιο εύκολα θα ήταν αν είχαμε ως μότο μας αυτή τη δήλωση; Να υπολογίζουμε φυσικά τους άλλους, αλλά να μη ζούμε για αυτούς. Οι προθέσεις των άλλων αφορούν τη δική τους ζωή, ή ακόμη χειρότερα, τα δικά τους απωθημένα. Ζούμε τη δική μας ζωή με τις δικές μας αποφάσεις κι επιλογές και συμπεριφερόμαστε με γνώμονα αυτό. Κάπου κάπου, τη χρειαζόμαστε αυτή την υπενθύμιση για να μην έχουμε και ενοχές που δε βολεύουμε τη ζωή μας στα θέλω των άλλων.
4. «Δε με ενοχλεί που τα λεγόμενά μου εκλαμβάνονται ως προβοκατόρικα. Να εκφράζουμε τη δική μας αλήθεια»
Φοβόμαστε να μιλήσουμε γιατί αυτό που θέλουμε να πούμε δε θα το δεχτούν οι συνομιλητές μας. Το ζήτημα, όμως, είναι να μιλάμε, αρκεί όσα λέμε να έχουν βάση και να επιχειρηματολογούμε για αυτά. Αυτή είναι η άποψή μας. Σωστή ή όχι, δεν μπορούμε να ξέρουμε, αλλά αυτή είναι και θα την εκφράσουμε- χωρίς να προσβάλλουμε τους συνομιλητές μας φυσικά. Σημασία έχει να μπορούμε να μιλήσουμε. Και φυσικά, να ακούσουμε.
5. «Λυτρωτικό και μόνο να ξέρεις πως μπορείς να μιλάς με ειλικρίνεια δίχως να σε ενδιαφέρουν τυχόν αντιδράσεις»
Επιστέγασμα της προηγούμενης δήλωσης. Ναι μόλις καταφέρουμε να εκφράσουμε τη δική μας άποψη, θα αισθανθούμε μια λύτρωση, μια ανακούφιση. Γιατί, είτε είμαστε με ανθρώπους με τους οποίους μπορούμε να εκφραστούμε άνετα, είτε όχι, πάντα έχουμε ενδοιασμούς γι’ αυτά που λέμε, αλλά μόλις τους ξεπεράσουμε εμείς οι ίδιοι θα αισθανθούμε πιο ελεύθεροι. Πράγμα που είναι πολύ σημαντικό για την προσωπικότητά μας. Να επικοινωνούμε αυτό που πιστεύουμε άνετα κι ελεύθερα· αν αυτό δεν είναι από τις καλύτερες συμβουλές που θα ακούσουμε, δεν ξέρω ποια μπορεί να είναι.
6. «Δε θέλω να μιλάω με ηλίθιους. Υποφέρω. Προτιμώ να τους αφήσω στην ηλιθιότητά τους, να μεγαλώσουν και να εξαφανιστούν»
Όλοι έχουμε βιώσει συζητήσεις που ο συνομιλητής μας εμμένει στις απόψεις του, χωρίς την παραμικρή διάθεση να δει και την άλλη πλευρά. Αυτό δεν είναι σημάδι δικής του ευφυΐας και δική μας ηλιθιότητας, αλλά μάλλον το αντίθετο -που ηλιθιότητα, εδώ, εννοείται η στενομυαλιά. Οπότε, μια τέτοια δήλωση, εφόσον την εκλάβουμε ως συμβουλή, μας γλιτώνει από έναν εσωτερικό μονόλογο αμφισβήτησης των λεγομένων μας αλλά κι από ένα άτομο το οποίο σίγουρα δε χρειαζόμαστε στη ζωή μας.
7. «Έχεις την ευθύνη του εαυτού σου. Έχουμε ευθύνη, όπως και τώρα που μιλάμε, έχω ευθύνη για το τι θα πω και πώς θα το πω»
Μία δήλωση-συμβουλή που όλοι γνωρίζουμε και οι περισσότεροι δεν ακολουθούμε. Γιατί δεν αγαπάμε την ευθύνη. Μας αρέσει να μιλάμε για τις ευθύνες των άλλων, αλλά να μην αναλαμβάνουμε τις δικές μας, γιατί η ευθύνη είναι άβολη. Κι όμως, πρέπει να γνωρίζουμε πως όσα κάνουμε και όσα λέμε πρέπει να ακολουθούνται από την ευθύνη που τα βαραίνει, διαφορετικά δεν έχουν αξία.
8. «Reunion απαράδεκτων. Συζητήθηκε αλλά απορρίφθηκε. Λόγω της απώλειας του Μπονάτσου αλλά και γιατί δεν έχει νόημα»
Μια δήλωση που μπορεί να έγινε στη βάση του πόσο καλά πήγε μια δουλειά και πάμε να την κάνουμε πάλι, αλλά στην ουσία πατά πάνω στο ότι κάποια πράγματα αξίζει να μένουν ανέγγιχτα στον χρόνο και στο παρελθόν. Έχουμε βρεθεί στο δίλημμα να επαναλάβουμε μια σχέση ή να ξανά ξεκινήσουμε κάτι που έχει τελειώσει κι όσοι το κάναμε ξέρουμε πως όντως δεν έχει νόημα. Ό,τι είχε να μας δώσει, μας το έδωσε και με το παραπάνω κι έκλεισε τον κύκλο του, όταν ήταν η κατάλληλη στιγμή.
9. «Ό,τι πιο φτηνό, ό,τι πιο χυδαίο να παίζεις με το όνειρο των παιδιών»
Δήλωση-καταπέλτης. Βαριά. Γιατί οι νέοι έχουν τα όνειρά τους οδηγό και το να τους τα καταστρέψουμε, είναι το πιο άθλιο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε. Δεν καταστρέφουμε όνειρα, αλλά μία γενιά. Ας αφήσουμε τα παιδιά να ονειρεύονται, μήπως τελικά καταφέρουμε κι αφήσουμε λίγο καλύτερο τον κόσμο από ό,τι τον βρήκαμε.
10. «Ο νέος δεν έχει ανάγκη να γίνει φίλος με τον δάσκαλο. Έχει φίλους τους συνομηλίκους του. Έχει ανάγκη να τον διδάξεις»
Ναι παιδιά, κακά τα ψέματα, ο δάσκαλος δεν είναι ο φίλος μας, αλλά ο καθοδηγητής μας. Να είμαστε κοντά με τους δασκάλους μας ή τους μαθητές μας, σύμφωνοι, αλλά στα πλαίσια που επιτάσσει η σχέση εκπαιδευτή-εκπαιδευόμενου. Ας αναζητήσουμε τους δασκάλους για να μάθουμε από αυτούς και τους φίλους για να περνάμε χρόνο μαζί και να διασκεδάζουμε.
10+1. «Δεν είναι θέμα αν πρέπει ή όχι. Η ίδια η ζωή θα το κάνει κάποια στιγμή, αλλά για να το αποδεχτεί η κοινωνία θέλει χρόνο»
Μιλώντας για το νομοσχέδιο περί γάμου ομόφιλων ζευγαριών, συμπληρώνοντας ότι «Βλέπω ότι γίνεται ένας πολύ μεγάλος θόρυβος, ο οποίος αντανακλάται και στα πολιτικά, δηλαδή στο κοινοβούλιο. Το θεωρώ δεδομένο και φυσικό και δεν μπορεί να μην υπάρξουν αναταράξεις για αυτά τα πράγματα. Η ελληνική κοινωνία παραμένει συντηρητική, όπως και η τηλεόρασή μας, ακριβώς γιατί νιώθει μία ζεστασιά στη συντήρηση».
Αυτές οι δηλώσεις φυσικά δεν ανήκουν σε κάποιον σνομπ, που δε θέλει να μιλάει σ’ άνθρωπο. Αντίθετα, είναι δηλώσεις ενός ανθρώπου που ξέρει πότε να μιλάει και τι λέει. Απόψεις που τελικά ναι, τον κάνουν φίλο μας.
Πηγή φωτοφραφίας: esquire
Συντάκτης: Ελευθερία Ιωάννογλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
