Μέχρι να μην ξαναπάθει κανένα παιδί όσα ο Μίνως Θεοχάρης στο σχολείο

«Έφτανα στην είσοδο του σχολείου και δεν έμπαινα μέσα.» Μια δήλωση του ηθοποιού Μίνου Θεοχάρη για τα σχολικά του χρόνια, που είναι γροθιά στο στομάχι. Γιατί; Επειδή ο λόγος που στεκόταν έξω από την πόρτα του σχολείου του, δεν ήταν γιατί δεν ήθελε να κάνει μάθημα, αλλά για να μη συναντήσει τα άτομα που του ασκούσαν bullying λόγω της διαφορετικότητάς του. Ένα bullying που του ασκήθηκε και κατά τη διάρκεια μεγάλων ρόλων που ανέλαβε, γιατί, όπως κι ο ίδιος ανέφερε, «δε σταματά αυτό μετά την αναγνωρισιμότητα».

Ο ηθοποιός έχει μιλήσει και παλιότερα για το θέμα της παρενόχλησης και του εκφοβισμού, καθώς στα σχολικά του χρόνια βίωσε bullying γιατί διέφερε ως προς τον σωματότυπό του, τον τρόπο που ντυνόταν, ακόμη και τον τρόπο συμπεριφοράς του. Στη συνέντευξή του στο Studio4, είπε πως είναι μια διαδικασία που σε κάνει να μεγαλώσεις και να ωριμάσεις νωρίτερα, μα αυτό είναι κάτι που θα το συνειδητοποιήσεις πολύ αργότερα στη ζωή σου. Την περίοδο που το βιώνεις, είναι μια τραυματική εμπειρία, από όλες τις απόψεις.

Εκμυστηρεύτηκε πως λόγω των παρά πάνω κιλών του στην εφηβεία, έχανε τις πρώτες ώρες του σχολείου, για να μην ακούει τα επικριτικά σχόλια των συμμαθητών του, γιατί διέφερε από αυτό που ήταν αποδεκτό γι’ αυτούς. Μια κατάσταση που γινόταν όλο και χειρότερη, μέχρι την Α’ Λυκείου, όπου το τραύμα που απέκτησε, έπιασε κορυφή. Κι έτσι, από το να πηγαίνει στο σχολείο και να χρειάζεται να υποστεί 10 άτομα να τον κοροϊδεύουν, προτιμούσε να μην πάει καθόλου. Έφτανε στην είσοδο του σχολείου και δεν ήθελε να μπει. Άντεχε ως εκεί κι εκεί σταματούσε. Γιατί ο ίδιος ήξερε πως από τη στιγμή που θα περνούσε το κατώφλι του σχολείου, θα ήταν λες και κάνει ένα βήμα προς την κακοποίηση του εαυτού του, την οποία θα βίωνε ξανά.

Φοβερά τραυματικό να βιώνεις αυτόν τον παραλυτικό φόβο, πόσω μάλλον όταν βρίσκεσαι στην εφηβεία. Μία περίοδο που είναι από πολλές απόψεις ευαίσθητη, που ανακαλύπτεις τον εαυτό σου, τις δυνάμεις σου, τη σ3ξουαλικότητά σου, που ανοίγεσαι πιο πολύ προς τους συνομηλίκους σου και δημιουργείς παρέες. Φαντάσου σε αυτή την ηλικία, εσύ να φοβάσαι να πας σχολείο. Γιατί διαφέρεις. Γιατί η διαφορετικότητά σου προκαλεί σχόλια μίσους. Σχόλια που από τους συμμαθητές σου, που μπορεί να γίνονται λόγω άγνοιας ή έλλειψης παιδείας από την οικογένεια, όμως γεννούν το ίδιο αποτέλεσμα. Την επίκριση, την απομόνωση, τη βία.

Εξαιρετικά ενδιαφέρον αποτελεί ότι, αργότερα, σε reunion, όπως ανέφερε ο Θεοχάρης, οι ίδιοι συμμαθητές που κάποτε τον κορόιδευαν είχαν διαφορετική συμπεριφορά απέναντί του. Κατανόησαν με την ενηλικίωση τους και βλέποντας τα πράγματα από άλλη σκοπιά το λάθος τους; Ή μήπως το στάτους και η ευρεία αποδοχή του ταλαντούχου ηθοποιού από το κοινό, έγειραν τη ζυγαριά; Ίσως και ποτέ να μην το μάθουμε.

Ας κρατήσουμε το εξής: Το να φτάνει ένα παιδί να λέει πως δε θέλει να πάει σχολείο, είναι μια φράση που ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να λαμβάνεται αψήφιστα. Το σχολείο δεν πρέπει να είναι ένα μέρος που δε θέλει ο μαθητής να πάει για να μην τον κοροϊδέψουν, αλλά ένα μέρος που να διδάσκεται πώς να συνυπάρχει, να αποδέχεται, ένα μέρος που θα γνωρίζει και θα κατανοεί πώς λειτουργεί σωστά μια κοινωνία. Και γι΄αυτά τα θέματα αξίζει να μιλάμε ανοιχτά, μέχρι να μην υπάρχει πια λόγος να το κάνουμε, αφού θα έχουν δώσει τη θέση τους σε μια πραγματικότητα που δικαιούται κάθε παιδί να ζήσει. Αυτή, της ξεγνοιασιάς από τον φόβο.