Το όνομα Paris Hilton είναι γνωστό σε ολόκληρο τον πλανήτη. Άλλωστε, η κληρονόμος της γνωστής αλυσίδας ξενοδοχείων Hilton, κατά το παρελθόν απασχόλησε πολλές φορές τα μέσα λόγω της ζωής της και του ριάλιτι στο οποίο πρωταγωνιστούσε. Βέβαια, αν ήταν η κόρη κάποιου άσημου γονέα ούτε καν θα τα ακούγαμε, έλα όμως που είχε την τύχη ή ατυχία να γεννηθεί και να μεγαλώσει στο επίκεντρο της διασημότητας. Πολύ πριν, βέβαια, γνωρίσουμε εμείς τα καμώματα της διάσημης κληρονόμου, είχαν έρθει αντιμέτωποι με αυτά οι γονείς της, οι οποίοι κι αποφάσισαν να τη συνετίσουν στέλνοντάς την εσωτερική σε διάφορα οικοτροφεία. Κι ενώ ανά τα χρόνια η Paris ήταν συνώνυμη της καλής ζωής, του γκλαμ και της καλοπέρασης, αυτό που έμεινε στα σκοτάδια και κρύφτηκε επιμελώς, ήταν η κακοποίησή της σε ένα από αυτά τα οικοτροφεία, το Provo Canyon.
Η ίδια το έκανε γνωστό σε μία ομιλία της στο Κογκρέσο, μόλις τον περασμένο Ιούνιο. Πιο συγκεκριμένα, βρέθηκε στο αμερικανικό Κογκρέσο για να καταθέσει μπροστά στην επιτροπή που εξετάζει την ενίσχυση της παιδικής προστασίας απέναντι σε κάθε μορφή βίas. Μιας και είναι ιδρύματα στα οποία απευθύνθηκαν και οι γονείς της για να αντιμετωπίσουν την «προβληματική συμπεριφορά» της έφηβης κόρης τους, θεώρησε πως έπρεπε να καταθέσει τη δική της τραυματική εμπειρία κι αυτό έκανε.
Στα δεκαέξι της χρόνια, λοιπόν, όπως αναφέρει στην κατάθεσή της ουσιαστικά απήχθη από το δωμάτιο του σπιτιού της από άτομα του ιδρύματος για να οδηγηθεί σε μία από τις τέσσερις δομές όπου θα διέμενε. Το τραγικό της υπόθεσης είναι πως οι γονείς της ήταν γνώστες αυτής της «απαγωγής» και την επέτρεψαν, παραπλανημένοι από τις προωθητικές ενέργειες της δομής πως ήταν αυτό ακριβώς που χρειάζονται τα «προβληματικά παιδιά». Ίσως και η τρόπον τινά απαγωγή της να ήταν ένα μέσο να επιβληθούν στην ατίθαση έφηβη Πάρις Χίλτον.
Για την ίδια, η διαμονή της στην εν λόγω δομή ήταν μάλλον εφιαλτική, ή όπως τη χαρακτηρίζει στην κατάθεσή της «απομονωτική και τραυματική». Απομονωτική και τραυματική διαμονή σε ένα ίδρυμα που αρχικός του σκοπός είναι η στήριξη, η φροντίδα και η προστασία παιδιών και εφήβων. Μάλιστα, ακόμη και η επικοινωνία με τους γονείς της ήταν από δύσκολη ως απαγορευτική, αφού οι τηλεφωνικές κλήσεις παρακολουθούνται αλλά ακόμη κι αν κατάφερνε να πει στους γονείς της τι πραγματικά συνέβαινε, ήταν αμφίβολο αν θα την πίστευαν, μιας και οι εργαζόμενοι υποστήριζαν στους γονείς πως τα παιδιά λέγανε ψέματα για να γυρίσουν στο σπίτι τους.
Στην ομιλία της, μεταξύ άλλων, ανέφερε πως τα ιδρύματα αυτά υπόσχονται θεραπεία, ανάπτυξη και υποστήριξη, στοιχεία που η ίδια δεν είδε αφού δεν της επιτρεπόταν ούτε να μιλήσει, ούτε να κινηθεί αλλά ούτε καν να κοιτάξει έξω από το παράθυρο. Κι όλο αυτό για δύο χρόνια, κατά τα οποία οι γονείς της εξαπατούνταν πλήρως για τη θεραπευτική αγωγή που λάμβανε η ίδια.
Για την ίδια αλλά και άλλες οικότροφους, όμως, η χειρότερη εμπειρία ήταν η σ3ξου@λική κακοποίηση που βίωσαν σε αυτό το ίδρυμα. Πιο συγκεκριμένα, μέσα στη νύχτα τις πήγαιναν σε ένα δωμάτιο και προσποιούμενοι πως θα τους κάνουν ιατρικές εξετάσεις, τοποθετούσαν το δάχτυλό τους στον κόλπο τους, ενώ υπήρξαν και φορές που όλα αυτά γινόντουσαν αφού τους είχε χορηγηθεί βαριά φαρμακευτική αγωγή, τους είχε επιβληθεί στέρηση ύπνου αλλά και απειλές πως θα κατέληγαν στην απομόνωση αν δε σταματούσαν να φωνάζουν.
Η ίδια μπλόκαρε για χρόνια αυτές τις μνήμες, αλλά με αφορμή αυτή τη συζήτηση στο κογκρέσο και κοιτώντας πλέον με τα μάτια μίας ενήλικης την όλη κατάσταση που βίωνε, δεν μπορεί παρά να καταλάβει πως επρόκειτο για σ3ξου@λική κακοποίηση. Η ίδια παραδέχεται πως βίωνε μετατραυματικό στρες για χρόνια, πως και η ιδέα μιας απλής ένεσης της προκαλούσε κρίση πανικού, ενώ η νυχτερινή ζωή την έκανε να αισθάνεται ασφαλής.
Με τη σκέψη πως βίωσε όλα αυτά παρόλο που είχε την οικογένειά της, αναρωτιέται τι γίνεται με όσα παιδιά δεν έχουν κάποιον να τους φροντίσει ή να στραφούν κάπου αλλού για βοήθεια πέρα από αυτά τα ιδρύματα. Για τον λόγο αυτό εμφανίστηκε στο αμερικανικό Κογκρέσο και δήλωσε πως θα είναι δίπλα στα παιδιά που βιώνουν όσα και αυτή και δε θα σταματήσει μέχρι να τελειώσει αυτό.
Ας ελπίσουμε πως με τη μαρτυρία της τα πράγματα θα βελτιωθούν σημαντικά ως προς την προστασία των ανηλίκων στην Αμερική και πως κι άλλοι θα πάρουν παράδειγμα από τη δική της εξομολόγηση, για να μιλήσουν ανοιχτά για τις δικές τους τραυματικές εμπειρίες. Άλλωστε, αυτό είναι και το πρώτο βήμα για να ξεπεράσουν τις τραυματικές τους εμπειρίες.
Συντάκτης: Ελευθερία Ιωάννογλου
