Τα ονόματα των Gordon Bowsher και Gilbert Bradley είναι πολύ πιθανό αυτή τη στιγμή να μη σας λένε κάτι, λογικό αφού μιλάμε για Άγγλους στρατιώτες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τι το ενδιαφέρον όμως έχουν αυτοί οι δύο στρατιώτες ανάμεσα σε τόσους άλλους εκείνης της περιόδου; Την ερωτική ιστορία που τους συνδέει και η οποία ήρθε στο φως όταν έγινε εκκαθάριση στο σπίτι Gilbert Bradley, όπου και βρέθηκαν οι επιστολές που αντάλλασσαν οι δύο άνδρες μεταξύ τους από το 1939 ως το 1945. Πάμε όμως να δούμε την ιστορία τους με τα δεδομένα εκείνης της εποχής.
Την εποχή εκείνη η ομοφυλοφιλία ήταν παράνομη και ειδικά για τους στρατιώτες, οι οποίοι μπορούσαν και να πυροβοληθούν εφόσον διαπιστώνονταν πως είχαν ομοφυλοφιλικές τάσεις. Οι επιστολές του Bradley, όμως, που δείχνουν ότι η απαγόρευση στον έρωτα δεν μπορεί ούτε καν στον πόλεμο να σταθεί και βρέθηκαν μετά το θάνατό του, δίνουν αρκετές πληροφορίες για τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις στην περίοδο του πολέμου.
Με βάση τις πληροφορίες που μπορούμε να βρούμε ο Bradley, ήταν μάλλον ένας άνθρωπος απρόθυμος να στρατευτεί και σε μια προσπάθεια να το αποφύγει, επικαλέστηκε πως πάσχει από επιληψία. Προσπάθεια που δε στέφθηκε με επιτυχία και το 1939 βρέθηκε στο στρατόπεδο Park Hall για να εκπαιδευτεί ως αντιαεροπορικός πυροβολητής. Είχε, ήδη από το 1938, γνωριστεί με τον Gordon Bowsher, όταν ο τελευταίος διατηρούσε δεσμό με τον ανιψιό του Bradley. Προερχόμενος από ευκατάστατη οικογένεια, ο Bowsher εκπαιδεύτηκε ως πεζικός όταν ξέσπασε ο πόλεμος και έτσι μετακινούνταν σε περιοχές όλης της χώρας.
Φτάνει να δει κάνεις αποσπάσματα από τα γράμματα που αντάλλασσαν για να καταλάβει πως πέρα από τον έρωτα τού ενός για τον άλλο, υπήρχε κι ένας έντονος φόβος για τις αντιδράσεις των δικών τους ανθρώπων. Σε επιστολή με ημερομηνία Τετάρτη 24 Ιανουαρίου 1939 φαίνεται η ανάγκη των δύο για επικοινωνία και η απογοήτευση όταν αυτή απουσιάζει. Πιο συγκεκριμένα, παρατίθεται απόσπασμά της:
« Αγαπητέ μου,… Ξυπνώ όλο το βράδυ περιμένοντας τον ταχυδρόμο νωρίς το πρωί, και μετά όταν δε φέρνει τίποτα από σένα απλά υπάρχω, μια μάζα από νεύρα…Όλη μου η αγάπη για πάντα,
ΣΟΛ.»
Ενώ σε άλλη επιστολή, φαίνεται και ο φόβος για τις αντιδράσεις των γονιών:
«12 Φεβρουαρίου 1940, Park Grange
Αγαπημένο μου αγόρι,
Δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο από αυτό που επιθυμώ στη ζωή από το να σε έχω συνέχεια μαζί μου…
…Μπορώ να δω ή φαντάζομαι ότι μπορώ να δω, ποια θα ήταν η αντίδραση της μητέρας και του πατέρα σου… ο υπόλοιπος κόσμος δεν έχει ιδέα για το τι είναι η αγάπη μας – δεν ξέρει ότι είναι αγάπη…»
Τη δεκαετία του 1940 ήταν, όπως αναφέρθηκε, παράνομο να είσαι ομοφυλόφιλος. Για τους στρατιώτες αυτή η παρανομία είχε και μια επιπλέον δυσκολία διαχείρισης, καθώς συνιστούσε αδίκημα στρατοδικείου και οι ποινές για αυτό ήταν συνηθισμένες λόγω «απρέπειας», όπως τη χαρακτήριζαν την ομοφυλοφιλία. Οι σχέσεις αυτές άλλωστε αποδοκιμάζονταν και από μεγάλη μερίδα της κοινωνίας. Το ότι βρέθηκαν κιόλας οι επιστολές αυτές 70 χρόνια μετά, αποτελεί σπάνια περίπτωση, αφού τα ομοφυλοφιλικά ζευγάρια της εποχής του πολέμου θα φρόντιζαν να απαλλάσσονταν από όλα όσα θα μπορούσαν να τους ενοχοποιήσουν ως ομοφυλόφιλα άτομα, υπό το φόβο των ποινών που επιβάλλονταν.
Και φυσικά το ζευγάρι αυτό ήξερε τους κινδύνους και μάλιστα ο Bowsher παρακάλεσε σε επιστολή του τον αγαπημένο του να καταστρέψει όλα τα γράμματα που του έχει στείλει. Παράκληση, που ο αγαπημένος του αγνόησε κι έτσι σχεδόν 70 χρόνια μετά, η κατά κάποιον τρόπο προσευχή του Gordon να γίνει η ιστορία του γνωστή, εισακούστηκε.
Ο δεσμός τους έληξε όταν ο Bradley μεταφέρθηκε στη Σκωτία και ερωτεύτηκε δύο άντρες. Την ιστορία αυτή δεν την απέκρυψε από τον ως τότε αγαπημένο του Gordon, ο οποίος το αποδέχτηκε γράφοντας χαρακτηριστικά «κατάλαβα γιατί σε ερωτεύτηκαν. Άλλωστε κι εγώ το ίδιο έκανα».
Όταν πέθανε ο Bradley το 2008, η εταιρεία που καθάριζε το σπίτι βρήκε τα γράμματα. Μάλιστα, αρχικά θεωρήθηκε πως επρόκειτο για ερωτική αλληλογραφία ανάμεσα σε άντρα και γυναίκα, αφού η υπογραφή στα γράμματα ήταν απλά ένα G. Οι επιστολές αγοράστηκαν από το Oswestry Town Museum. Ο τότε επιμελητής του μουσείου, κ. Hignett ανακάλυψε πως επρόκειτο για φίλο και όχι φίλη στη διαδικασία της μεταγραφής των γραμμάτων για μία έκθεση του μουσείου.
Ο ίδιος, παρά το ποσό που ξόδεψε για τη συλλογή των επιστολών, μιλάμε για παρά πάνω από 600, τις θεωρεί «ανεκτίμητης» αξίας αλληλογραφία, μιας και ρίχνει φως σε μία άλλη πτυχή των ερωτικών σχέσεων κατά τη διάρκεια του πολέμου. Μιας πτυχής μάλιστα που ίσως και να μη μαθαίναμε ποτέ αν οι επιστολές αυτές δεν ανακαλύπτονταν, ή αν καταστρέφονταν από τους δύο εραστές, σε μια προσπάθεια να αποφύγουν τις ποινές που θα τους επιβάλλονταν αν αποκαλύπτονταν το μυστικό τους.
Πέρα από την έκθεση με τις επιστολές τους, την ιστορία των δύο ανδρών αφηγείται ο Andrew Valentine στην ταινία μικρού μήκους «The Letter Men». Μια ιστορία απαγορευμένου έρωτα, στα χαρακώματα ενός σκληρού πολέμου.
Συντάκτης: Ελευθερία Ιωάννογλου
