«Μου ‘χες πει πως όλα αλλάζουν, φτάνει μόνο μια αφορμή» τραγουδάει ο απίθανος Μητροπάνος, στις Πεθαμένες Καλησπέρες. Ο έρωτας, όμως, δεν είναι απλώς αφορμή, αλλά η αρχή των ανατροπών. Όταν ερωτεύεσαι, όλα αλλάζουν. Ο έρωτας είναι νάρκισσος, θέλει ομορφιά για ν’ αναπνεύσει. Είναι από τη φύση του ζεστός, δυνατός κι ανεξήγητος, είναι τολμηρός και ναζιάρης μαζί, παρέχει πολλά κι αλησμόνητα. Θέλει φλογερά κορμιά, μεταξωτά σεντόνια κι αδιαπραγμάτευτα βλέμματα, ένταση, ψυχή, δόσιμο, ανάσες, ιδρώτα, φαντασία, εμμονές και χαδάκια. Θέλει τη σκέψη σου, τα όνειρά σου, την ψυχή και το μυαλό, κάθε σου κύτταρο. Σου χαρίζει απλόχερα τον τίτλο του μη αποδοτικού υπαλλήλου σε χρόνο dt, αφού δε σε αφήνει ούτε καν να δουλέψεις.
Το μόνο που μπορεί να μετρήσει ένας ερωτευμένος, είναι ο χρόνος που τον χωρίζει από τον έρωτά του. Κι αυτός είναι κι ο μόνος χρόνος που υπάρχει στον έρωτα. Παράλληλα κι αμετάκλητα, όταν ξενερώσει, τελειώνει χωρίς να προλάβεις καν να το αντιληφθείς. Δεν του αρέσει να πλήττει. Θέλει να τον θέλουν, όχι να τον λυπούνται, να τον αναζητούν παρά να τον αποφεύγουν με δικαιολογίες. Κι όταν ξεφτίσει, είτε είναι γιατί πρόλαβε να γίνει αγάπη, εμπιστοσύνη, ειλικρίνεια, μόνοιασμα, μοίρασμα, πορεία, είτε είναι γιατί αρρώστησε, οπότε και μπαίνει στην εντατική, όπου ξεκινάει ο αγώνας επιβίωσής του. Εκεί αρχίζουν τα δύσκολα και για τους δυο.
Η ζωή από γεμάτη και σούπερ, γίνεται γάμα τα, με μεγάλα γράμματα. Τα λεπτά, δίπλα στον πρώην αγαπημένο σου, μετράνε αιώνες. Η όψη του προσώπου θαμπώνει, όλα πάνω σου φωνάζουν, «Μέχρι πότε, μέχρι πότε θα υποκρίνομαι ότι τελειώνω, ενώ εσύ φαντάζεσαι κάποια άλλη για να έρθεις σε στύση;», «Μέχρι πότε θα σε αποφεύγω, λέγοντας ότι έχω προβλήματα στη δουλειά;». Βλέπεις εισερχόμενη κλήση και στραβώνεις, ενώ κάποτε το έκανες σκουλαρίκι για πάρτη του έρωτά σου, μην τυχόν και δεν το ακούσεις. Η γκρίνια αντικαθιστά την τρυφερότητα, το βλέμμα από μελιστάλακτο γίνεται άγριο, οι δύο πρωταγωνιστές, όταν βρίσκονται στο κρεβάτι, αντιδρούν σαν να βρίσκονται σε ρινγκ. Πονάει ο ένας τον άλλον- λογικό, αφού δεν αντέχει ο ένας τον άλλον.
Ίσως, αν όλοι μας μπαίναμε σε μια σχέση με όλη μας την αλήθεια, τότε η κοινωνία μας θα ήτανε γεμάτη χαμόγελα, όμορφες διαθέσεις, πλούσιες αγκαλιές. Ίσως ο κόσμος να ήταν παραδεισένιος. Ίσως, τουλάχιστον να μπορούμε έστω να προσπαθήσουμε ν’ αποφύγουμε το παραπάνω άδειασμα. Γι’ αυτό, όταν ερωτεύεσαι κάν’ το με όλη σου τη δύναμη, ρίσκαρε, μίλα, μοιράσου, αποδέξου, μάθε να δίνεις όσα ζητάς να σου δώσουν. Δώσε την αλήθεια σου. Μην ερωτεύεσαι από βαρεμάρα, μπορείς να καλύψεις το κενό σου ωραιότατα με ένα άθλημα, με ένα βιβλίο ή με 5 ώρες στο PlayStation.
Αν όλα πάνε καλά, θα βιώσεις συναισθήματα που ίσως δεν ήξερες καν ότι υπάρχουν. Τώρα, θα μου πεις, πού να τρέχεις; Πάλι από την αρχή; Όταν όλοι οι γύρω έχουν στρώσει τη ζωή τους, εσύ πάλι να συστήνεσαι; Ναι, αυτό να κάνεις. Ξεκίνα για οπουδήποτε. Μπορείς να δεις τον εαυτό σου, τυχαία σε έναν καθρέφτη και να τον γουστάρεις, να φοράς το κορμί σου και να το νιώθεις θελκτικό, να αναζητάς κάποιον που να σε ποθεί και να στεγνώσεις πάνω του, να θες κι άλλο, ξανά και ξανά, όχι να είναι υποχρέωση.
Έρωτας και περίπου, δεν πάνε παρέα. Όταν η σχέση σου μπαίνει στην εντατική, δείξε αξιοπρέπεια, μπες στο δωμάτιο, αναλογίσου όλες τις όμορφες στιγμές που περάσατε. Νιώσε ευγνώμων που τα έζησες. Συνειδητοποίησε ότι στον έρωτα δεν υπάρχει ασφάλεια του δημοσίου. Αγκάλιασε την προσδοκία που δε βίωσες, τράβα την πρίζα, κλείσε την πόρτα κι αποχώρησε.
Δεν ρωτάμε γιατί άρχισε, τον καλοδεχόμαστε.
Ας σεβαστούμε ότι τέλειωσε, τον λυτρώνουμε.
Συντάκτης: Βίκυ Αράλη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
