Αν δε γράφει «μέλλον» να γράφει «παρελθόν»!

Περίεργα πλάσματα που ‘μαστε, όμως, ε; Οι περισσότεροι από μας –ζωή να ‘χουμε– δύσκολοι, ανεξήγητοι, σωστοί γρίφοι. Αναβοσβήνει στο μέτωπό μας η φράση «Μην μπλέκεις!» -χωρίς υπερβολές. Δεν παλευόμαστε ώρες-ώρες. Άνθρωποι των άκρων, πετάμε και βυθιζόμαστε για πλάκα. Τρελοί, ξεκάθαρα. Για δοκίμασε να μας λύσεις, δε λυνόμαστε. Προσπάθησε να μας εξηγήσεις, άδικος κόπος. Μην το ψάχνεις, η κοσμοθεωρία μας δεν έχει ερμηνευθεί ακόμη από κανέναν. Χαρά στο κουράγιο των δικών μας, εκείνων που μας αγαπούν. Ειλικρινά, τους θαυμάζουμε.

Πού να δεις και τα χόμπι μας! Δεν είναι κουσούρια, μη γεμίζεις κακία. Χόμπι είναι, ωραιότατες κι αγαπημένες συνήθειες. Έχουμε ταλέντο, βλέπεις, στο να φέρνουμε τη συντέλεια του κόσμου στο δευτερόλεπτο, απλά και πανεύκολα. Ξέρεις πόσες φορές έχουμε πνιγεί μέσα σε μία κουταλιά νερό; Πόσες φορές έχουμε πελαγώσει, ακόμα και στα πιο ρηχά νερά; Για να στο κάνω πιο λιανά, όταν μας συμβαίνει κάτι, μεγάλο ή μικρό, σπουδαίο ή μηδαμινό –δεν έχει σημασία– προφανώς και δε σκεφτόμαστε λογικά, δεν είμαστε σε θέση να πούμε «Δεν πειράζει» και να σκεφτούμε μία λύση, διατηρώντας την ψυχραιμία μας. Τι είμαστε, τίποτα φυσιολογικοί; Η δική μας αντίδραση είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη. Μαύρες Παρασκευές. Μη γελάς, αλήθεια σου λέω.

Δυστυχώς ή ευτυχώς –στο φινάλε θα δείξει– ασχολούμαστε με ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις περισσότερο απ’ όσο μπορούμε ή αντέχουμε. Δίνουμε πολλά, ό,τι έχουμε και δεν έχουμε, τον εαυτό μας ολόκληρο, αν χρειαστεί. Το προσπαθούμε, το πιέζουμε και μερικές φορές το φτάνουμε μέχρι το τέρμα, όσο δεν πάει. Δε βάζουμε μυαλό κι ας την έχουμε πατήσει, κι ας έχουμε πάθει. Ακόμα να μάθουμε!

Λένε πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Σύμφωνοι, οι άνθρωποι είναι όντως πολύ δύσκολο ν’ αλλάξουν κι αυτό είναι τόσο μα τόσο υπέροχο. Να κρατάμε τον χαρακτήρα μας ως έχει, τις ιδιαιτερότητές μας, αυτά τα μοναδικά, τα παράξενα, τα δικά μας. Για στάσου, όμως, λίγο. Μερικές φορές, θες λόγω της απονήρευτης ποιότητάς μας, λόγω της αφέλειάς μας, εκούσια ή ακούσια –δεν ξέρω, εσύ θα μου πεις– κάνουμε κακό σε ό,τι πολυτιμότερο έχουμε. Ως πότε θα κάνουμε τα στραβά μάτια και τις καλές καρδιές, μωρέ; Δεν είναι άδικο να μας ξεχνάμε;

Ειλικρινά και σιωπηλά, κάθισε και σκέψου. Αυτό που σου συμβαίνει τη δεδομένη στιγμή της ζωής σου, ο ακατάλληλος άνθρωπος, η αναποδιά, το στραβοπάτημα, οτιδήποτε σου στερεί τόσο βίαια κι εγωιστικά τη χαρά σου, άραγε, σε πέντε χρόνια από σήμερα, θα σε αφορά ακόμα; Θα συνεχίζει να τρυπώνει στ’ όνειρά σου, στις πιο αυθόρμητές σου σκέψεις, θα αποτελεί κομμάτι σου σε πέντε χρονάκια από τώρα; Αυτό που σε τρώει και σε παιδεύει, θα ‘ναι και μελλοντικά η ζωή σου; Μπέσα τώρα, σταράτα πράγματα.

Αν η απάντηση είναι «ναι», αν το λέει η καρδούλα σου, τότε είμαι μαζί σου. Μην κάθεσαι λεπτό, σήκω! Δώσ’ τα όλα, συνέχισε να προσπαθείς, τερμάτισέ το αν χρειαστεί. Αν η απάντηση, όμως, είναι αρνητική κάνε –σε παρακαλώ πολύ– μία χάρη στον εαυτό σου. Αν όλα αυτά που σήμερα σε ταράζουν και σε σκοτίζουν, σε λίγο καιρό γίνουν απλά γκρίζες αναμνήσεις και τίποτε άλλο, άλλαξε κατεύθυνση οριστικά. Μη σπαταλήσεις –γιατί σπατάλη είναι, ξόδεμα ψυχής και μόνο– ούτε πέντε λεπτά, μην αναλωθείς καθόλου, φύγε όσο είναι καιρός. Σου το χρωστάς!

Ναι, είναι φανταστικό κι όμορφο να δίνεις, δεν αντιλέγω, αλλά όχι να δίνεσαι. Να μη σκορπάς ενέργεια κι αγάπη από ‘δώ κι από ‘κεί. Να δένεσαι, αλλά να μην παγιδεύεσαι. Ακόμα και τα πέντε λεπτά σου να τ’ αφιερώνεις σε πράγματα κι ανθρώπους που αξίζουν τον χρόνο, τον κόπο, τη ματιά και τα λόγια σου. Μόνο σ’ αυτούς.

Για να καταφέρεις σε πέντε χρόνια από σήμερα να ‘σαι πραγματικά κι ουσιαστικά ευτυχισμένος, για να λάμπουν τα μάτια σου από αισιοδοξία κι αλήθεια, για να ‘ναι το χαμόγελό σου πηγαίο, να μη χαρίζεις τον χρόνο σου και να μη σε ξεχνάς. Να σε προσέχεις και να σ’ αγαπάς.

Το υπόσχεσαι;