Δε σβήνουν οι έρωτες που γεννήθηκαν στις αντιθέσεις

Διαφορετικοί άνθρωποι. Άλλοι κόσμοι, άλλες προσλαμβάνουσες. Αντίθετη οπτική. Πολλές φορές χωρίς κοινό προσανατολισμό, συχνά χωρίς κανένα σημείο επαφής, πάντα με αλλιώτικο τρόπο σκέψης, πράξης και ζωής. Άλλες αξίες, καθόλου παρόμοια ιδανικά, διαφορετικές προτιμήσεις. Συγκρούσεις, εγωιστικές στάσεις και τάσεις. Προσπάθεια κυριαρχίας και ελέγχου μίας κατάστασης ανεξέλεγκτης. Φωτιά με φωτιά. Λειτουργεί; Ναι. Είναι για όλους; Όχι. Γιατί; Δεν υπάρχει «γιατί».

Να σου μαθαίνει τον κόσμο με έναν άλλον τρόπο, ολόδικό του. Να ξεκλειδώνει πτυχές του εαυτού σου που δεν είχες ιδέα πως κρύβεις μέσα σου. Να μη σε φτάνει απαραίτητα μακριά, αλλά να αλλάζει την προγραμματισμένη σου πορεία, να σε πηγαίνει από άλλο δρόμο, από απόκρυφα μέρη και στενά που μόνο ο συγκεκριμένος άνθρωπος ξέρει. Να σε ταξιδεύει. Να μετριάζει την απολυτότητά σου. Να μη συμφωνεί σε όλα. Να δέχεται να μη συμφωνείς ούτε εσύ.

Να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο και μερικές φορές χωρίς να το γνωρίζει, να κρατά μια αυθεντικότητα κι αυτό από μόνο του να αρκεί για να είσαι κι εσύ ο εαυτός σου. Να αναιρεί τα σιγουράκια σου, να σε προβληματίζει, να σε ξαφνιάζει. Είναι ωραίο να σου καίνε το μυαλό οι άνθρωποι που διαλέγεις. Είναι όμορφο -αν και σπαστικό- να μην έχεις πάντα δίκιο και να πρέπει να το παραδεχθείς κοιτώντας τον άλλον στα μάτια, να γελάς γιατί δεν το έχεις ξανά κάνει, να γελάει γιατί το ξέρει. Να λες «ποτέ» και να σου απαντά «ναι, καλά». Να βλέπει τις ανασφάλειές σου να εξασθενούν μπροστά στο ενδιαφέρον που δείχνει, οι άμυνές σου να χάνουν τη δυναμική τους. Κι όλα αυτά εξαιτίας της ετερώνυμης αφετηρίας του καθενός, δύο αφετηρίες που έμοιαζε απίστευτο ότι θα βρουν σημείο επαφής κι όμως το έκαναν. Δύο κόσμοι που έμοιαζε ακατόρθωτο να συγχρονιστούν κι όμως το πέτυχαν.

Δεν αναιρώ τη σημασία της ομοιότητας, απλώς τη βαριέμαι όταν επιμένει να είναι απόλυτη για να είναι ταυτόχρονα και ιδανική. Κι είναι ξεφτίλα να βαριέσαι τις επιλογές σου, να μη βρίσκεις νόημα στους ανθρώπους σου. Να ‘ναι ήρεμο -λένε- το μυαλό, να μην κουράζεται και να μην ταράζεται. Κι ύστερα θα ζήσουν εκείνοι καλά κι εμείς θα περιμένουμε να εντοπίσουμε ομοιότητες και διαφορές. Κι αν δε συμπληρώσουμε πέντε κοινά τότε το διαλύουμε οριστικά γιατί κάπου το γράφει, κάποιος μας το είπε, έτσι είναι τάχα μου το σωστό. «Ωραίες οι ομοιότητες, αλλά με δύο αριστερά παπούτσια δεν περπάτησε ποτέ κανείς» κι όσο γελοίο φαντάζει σαν εικόνα και σαν σκέψη τόσο αληθινό είναι. Κι είναι ωραία η αλήθεια όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους.

Χάος, όμορφο χάος. Πρώτα η ένταση και μετά η διάρκεια. Επαναπροσδιορίζεσαι. Αναθεωρείς. Και το κυριότερο, δεν πλήττεις! Έτσι γίνεται όταν ενώνονται δύο κόσμοι κι ας μην το περίμενε ποτέ κανένας. Κι ας μην το περίμεναν ούτε οι ίδιοι. Κι ας αφήνουν στόματα ανοιχτά στο πέρασμά τους. Κι ας κάνουν θόρυβο· πηγάζει απ’ τις υποχωρήσεις, απ’ την προσπάθεια και την απόσταση που διανύουν παρέα. Είναι αποτέλεσμα της εξέλιξης. Κι ας διαφέρουν. Αυτό είναι το μυστικό τους.

«Έλκονται, τελικά, τα ετερώνυμα»;

«Έλκονται αλλά δε στεριώνουν».

Δεν ξέρω αν στεριώνουν και δεν παίρνω την ευθύνη για μια τέτοια απάντηση. Νομίζω κανείς δεν είναι τόσο θαρραλέος ώστε να το πάρει πάνω του. Με σιγουριά και μάτια που γελάνε, όμως, ένα πράγμα μπορώ να σου εγγυηθώ· δε σβήνουν ποτέ. Κι αν το ποτέ σού φαίνεται βαρύ άφησέ το.

Δε σβήνουν.