Επιλέγεις τον θόρυβο για να τραβήξεις τα βλέμματα

Πού πήγαν, αναρωτιέμαι, όλα εκείνα τα αποφθέγματα με τα όμορφα φόντο που έγραφαν «δούλεψε σκληρά κι αθόρυβα» ή «άσε την επιτυχία σου να γίνει ο θόρυβός σου»; Οι υποσχέσεις, οι απειλές και τα μεγάλα λόγια δε σου δίνουν κίνητρο να συνεχίσεις. Οι υποσχέσεις στην καλύτερη των περιπτώσεων επαναλαμβάνονται για να μην ξεχαστούν, οι απειλές καταλήγουν να γίνονται μέρος ανέκδοτου και τα λόγια παραμένουν λόγια.

Έστω ότι σπας επίτηδες ένα μεγάλο γυάλινο βάζο. Η φασαρία που θα προκαλέσεις θα τραβήξει πάνω σου όλα τα βλέμματα, την προσοχή ακόμη και των πιο αδιάφορων στο δωμάτιο. Η ζημιά έχει τη δική της μαεστρία, ειδικά αν είσαι ικανός να προσποιηθείς πως την έκανες κατά λάθος ή πάνω στον θυμό σου για να σε συναισθανθούν και να σε συγχωρήσουν. Να ξέρεις πώς να υποκριθείς ότι σε τρώει το δίκιο, να μπορείς να ελίσσεσαι ό,τι κι αν συμβεί, να σε ξέρουν πολλοί και κανένας ταυτόχρονα.

Αυτή η αναμπουμπούλα είναι σημείο των καιρών. Την αγαπάμε τη φασαρία, γιατί μας βοηθά να προχωράμε, ανοίγει πόρτες πριν καλά καλά προλάβουμε να χτυπήσουμε. Αν έχεις θράσος τα έχεις όλα. Αυτό το θράσος που δε σου αφήνει πολλά περιθώρια ώστε να βελτιώσεις το επιχείρημά σου κι απλώς ανεβάζει την ένταση. Εκεί ή ερωτεύεσαι ή μισείς, δεν υπάρχει εναλλακτική. Άλλοι σπάνε κι άλλοι μαζεύουν, άλλοι προηγούνται κι άλλοι έπονται. Άραγε, άνηκε ποτέ η επιτυχία σ’ εκείνους που δεν έμαθαν να σπάνε «βάζα» για να ζουν; Κι αν τους άνηκε κάποτε, ποιος άλλαξε τον κανόνα και τους έβαλε στις εξαιρέσεις;

Κοίτα τον πανικό που προκαλούν· θρύψαλα, φωνές, ίσως και τραυματισμούς. Αποκλείεται να μην έχεις συναντήσει ανθρώπους με μαεστρία στις ζημιές. Από βάζα μέχρι καρδιές. Που δεν έχουν μάθει ακόμη να τα διαχωρίζουν, μπερδεύονται και μαγεύονται από τον ήχο της καταστροφής. Μιας καταστροφής που δεν ελέγχεται, αφού το μυαλό -όταν του δώσεις την αποκλειστικότητα να σε εξουσιάζει- είναι πανίσχυρο. Καλύτερα, λοιπόν, να σε λένε αφελή και να κοιμάσαι εσύ ήρεμος παρέα με τις επιλογές σου παρά να έχεις κάνει χόμπι το να πατάς επί πτωμάτων για να πετύχεις. Ή τέλος πάντων καλύτερα ν’ ανεβάζουμε περισσότερα στόρι παροτρύνοντάς όλους ν’ αφήνουν τη δουλειά τους να μιλά εκείνη και λιγότερο οι ίδιοι. Οι πράξεις -όσο όμορφα κι αν ακούγονται τα λόγια- θα αξίζουν πάντοτε εκατομμύρια.

Κι αν συνεχίζεις να σπας βάζα, πιστεύοντας πως το γεγονός ότι προχωράς είναι η επιβεβαίωση ότι κάνεις κάτι σωστά, εγώ τουλάχιστον δε γνωρίζω πολλούς που να έπαιξαν κάποια στιγμή στη ζωή τους με κομματάκια και να την έχουν βγάλει καθαρή. Μπορεί και κανέναν. Γιατί, αν για κάτι εμπιστεύομαι τη ζωή τυφλά είναι στο ότι επιστρέφει συμπεριφορές την κατάλληλη στιγμή.

«Η σιωπή όταν σπάει κάνει θόρυβο». Τον πιο εκκωφαντικό. Και μεγαλύτερη επιτυχία από τη σιωπηλή δουλειά που επιβραβεύεται στο τέλος δεν υπάρχει.