Για πάρτη σου προσπάθησε όχι για τα μάτια του κόσμου

Για τα μάτια του κόσμου ή για πάρτη μας τελικά ρε παιδιά; Για το μέσα μας ή για τα σχόλια θαυμασμού και ζήλιας ενδεχομένως- που θα ακολουθήσουν; Για ποιον προσπαθούμε τέλος πάντων;

Θα τοποθετήσω πλάι-πλάι δύο λεξούλες αλλά δε θέλω να με κοιτάξεις περίεργα. Εσωτερική ικανοποίηση. Δε γνωρίζω αν την έχεις βιώσει ποτέ, αν κάποιος στόχος που πραγματοποιήθηκε ήταν η αιτία να την πλησιάσεις, αν έχεις αισθανθεί την κάθαρση -αγαπημένη λέξη- που συντελείται μέσα σου άπαξ και συμβεί το μεγάλο κι άπιαστο αρχικά. Είναι δύσκολη μάχη -ίσως απ’ τις δυσκολότερες- και θέλει κότσια, γερό στομάχι και λιγάκι μαγκιά προκειμένου ν’ αντιμετωπίσεις τα βλέμματα που θα σε κοιτάξουν περιφρονητικά, τα εμπόδια που θα βρεθούν και δε θα τα περιμένεις καν, τις μέρες που όχι μόνο ο στόχος θα μοιάζει απίθανος αλλά και η ζωή θα σε απογοητεύει διαρκώς.

Πόσοι στόχοι μας έχουν πεταχτεί στο καλάθι των αχρήστων πριν προλάβουμε να τους φανταστούμε αληθινούς; Πόσες επιθυμίες έσβησαν μαζί με το κερί της τούρτας μας και ξεχάστηκαν στο δευτερόλεπτο; Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι περισσότεροι από μας θέτουμε τον πήχη τόσο ψηλά, σε σημείο ακατανόητο και υπερβολικό, λες και σαμποτάρουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, λες κι εμείς πρώτοι θέλουμε να μας δούμε στα πατώματα. Αν θες τη γνώμη μου η ουσία δε νομίζω πως βρίσκεται ψηλά και μου πήρε χρόνια να το καταλάβω. Πιο κοντά μας είναι όλα όσα αξίζουν, χαμηλότερα απ’ όσο νομίζουμε, κι ας αντιδράει συνεχώς ο εγωιστής ή η ψηλομύτα που κρύβουμε μέσα μας, αφού δεν μπορεί με τίποτα να συλλάβει ούτε να διανοηθεί πως η μαγεία δεν είναι εκεί που τόσο επίμονα κοιτά.

Πριν λίγες μέρες μου είπε η κολλητή μου και θα το φέρω σαν παράδειγμα -το έχω αισθανθεί κι εγώ αλλά νομίζω κι εσύ- πως «Νιώθω ότι δεν είμαι ικανή για τίποτα μερικές φορές». Ναι, έβαλε δίπλα-δίπλα τις λέξεις «ικανή» και «τίποτα». Είναι φυσιολογικό να απογοητευόμαστε, να τα βάφουμε μαύρα, να σκοτεινιάζουμε. Όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα. Τι περιμένετε να σας πω, αγκαλιά την πήρα φυσικά! Εγώ αυτό χρειαζόμουν και χρειάζομαι τις μέρες που δε βρίσκω πουθενά νόημα.

Είναι αυστηρός κριτής ο εαυτός μας, ο αυστηρότερος. Γι’ αυτό δεν ικανοποιούμαστε με τίποτα, γι’ αυτό ακόμα κι αν καταφέρουμε κάτι όμορφο εμείς μισογελάμε και κάνουμε περίεργους μορφασμούς χωρίς ίχνος περηφάνιας. Γιατί ποτέ δεν ικανοποιούμαστε πλήρως εσωτερικά, γιατί πάντοτε ζητάμε από μας κι άλλα, όλο και περισσότερα. Εκεί το χάνουμε. Χάνουμε πανηγυρικά.

Υπάρχουν όμως και μέρες λιγάκι πιο φωτεινές, ε; Μέρες που αισθάνεσαι ότι πάνε σωστά, ότι σου χαμογελούν αισιόδοξα. Ξαφνικά η ευχή που έκανες σβήνοντας το κεράκι της τούρτας σου ή κερδίζοντας το προσωπικό στοίχημα που έβαλες με την έναρξη του έτους πραγματοποιείται. Όχι εύκολα, φυσικά. Μετά κόπων και βασάνων, με προσπάθεια, πείσμα, σώμα κι αίμα. Κάπου είχα διαβάσει πως μόλις περάσει η καταιγίδα ξεχνάς την ταλαιπωρία που υπέστης. Κι όντως, η ευτυχία της επίτευξης ενός στόχου επισκιάζει κάθε δυσκολία και άσχημη στιγμή που πέρασες μέχρι να τον αγγίξεις.

Κάνε μου μία χάρη, όμως, και προσπάθησε να μην πέσεις στην παγίδα της επίδειξης, μην το φωνάξεις, μην το ουρλιάξεις, μην το πεις παντού -μισώ τα «μη» αλλά σ’ αυτήν την περίπτωση είναι σημαντικά. Ξέρεις πόσο υπέροχο είναι να κρατάς για σένα όσα κέρδισες με τόσο σκληρή δουλειά κι αγώνα; Πόσο όμορφο είναι να γνωρίζεις εσύ μονάχα τη σημαντικότητα και την αξία της προσπάθειάς σου; Να μάθεις να μη ζεις γι’ αυτούς, θα πουν έτσι κι αλλιώς πολλά, θα κρίνουν αλόγιστα μα κάποια στιγμή θα γυρίσει ο τροχός και θα κριθούν με τη σειρά τους. Τα δικά σου μάτια να προσέχεις, όχι των άλλων. Μην το πεις πουθενά, λοιπόν κι ας είναι το καλύτερο όλου του κόσμου!