«Το ήξερα ότι θα κρατήσει»: Η πιο ανόητη δήλωση

Τους ακούω που λένε, συνέχεια, «εγώ το ήξερα από την πρώτη στιγμή ότι θα κρατήσει». Είναι λίγο αστεία αυτή η έκφραση όταν λέγεται, θαρρείς. Τόσο, που σε κάνει να θέλεις να διηγηθείς τις χιλιάδες ιστορίες αγάπης που διαλύθηκαν από την υπερβολική δόση της σιγουριάς και της αλαζονείας. Η ζωή, ξέρεις, με το που νιώσει ότι την απειλείς στη φέρνει πισώπλατα. Αν την κοιτάζεις με υφάκι, θα στο κόψει στο λεπτό. Αν δεν της φέρεσαι σωστά, θα σου μάθει τον τρόπο. Θέλει να τη σέβεσαι, διαφορετικά δεν πρόκειται να σε σεβαστεί ούτε η ίδια.

Και για πες, τι ήξερες από την πρώτη στιγμή; Μπόρεσες να προβλέψεις την πορεία από δύο διαφορετικές ζωές, τις ένωσες και τις έταξες μαζί; Βρήκες το κοινό σημείο, τη λύση για κάθε τσακωμό, για κάθε στραβοπάτημα, για κάθε μαλακία που θα προσπαθήσει να σας διαλύσει; Συγχώρεσες κάθε λάθος και μπόρεσες να το δεχτείς και να συνεχίσεις κανονικά, όσο κι αν αυτό σε ξεπερνούσε; Κατανόησες κάθε πτυχή του ανθρώπου που διάλεξες από την πρώτη χειραψία; Τι στο καλό ένιωσες από την πρώτη στιγμή;

Το κάνουμε αυτό το λάθος πολύ συχνά εμείς οι άνθρωποι. Πάμε κι υποσχόμαστε κόσμους ολόκληρους σε κάποιον κι ύστερα, τους παίρνουμε πίσω με τα λόγια και τις πράξεις μας. Όσο σίγουρα μιλάμε στην αρχή, άλλο τόσο αβέβαια ξεστομίζουμε τα λόγια μας στο τέλος. Χειρότερο πράγμα από το να σε αναιρούν, δεν ξέρω αν υπάρχει. Ίσως, είναι το να καταλήγεις να αναιρείς εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου και να παίρνεις παραμάζωμα και κάποιον άλλον. Κι όλα πηγάζουν από αυτή τη σιγουριά, από εκείνα που ήσουν βέβαιος πως θα είναι εκεί, ενώ δεν ήταν ποτέ. Κι επειδή τα θεώρησες δεδομένα, έγιναν αυτομάτως ζητούμενα.

Η προαίσθηση της αγάπης στα Ιαπωνικά μεταφράζεται, με την αγνή της πρόθεση, ως έτοιμη να δεχτεί το τέλος είτε αυτό έρθει είτε όχι. Χωρίς να έχει δέσει τίποτα, χωρίς εγωισμούς που αναιρούν τη σημασία και την πολυτιμότητά της, αφήνοντάς τα όλα ελεύθερα για να γυρνούν πίσω σε αυτή. Με τη μαγκιά του ανθρώπου που λέει «δεν ξέρω τι στο καλό είσαι, αλλά θα προσπαθήσω πολύ για σένα» και με την ταπεινότητα που οφείλει κάθε αγάπη να διαθέτει.

Κι αν υπάρχει κάτι που όντως μπορούμε να πούμε, αν θέλουμε να μας συμβουλεύσουμε, είναι το να φροντίζεις ό,τι θέλεις να διατηρήσεις. Να μην το παίρνεις εγωιστικά από το χέρι για να δικαιώσεις τον πεισματάρη χαρακτήρα που διαθέτεις. Μην είσαι σίγουρος κι έτσι, αυτή η τύπισσα δε θα χρειαστεί να στη φέρει κάποια μέρα.  Μην της κλείσεις το μάτι ειρωνικά και μην της πεις «εγώ το ήξερα». Δεν ξέρεις τίποτα. Δεν μπορείς να στοιχηματίζεις σχέσεις. Δεν μπορείς να γνωρίζεις εξαρχής τις αντοχές και τις δυνατότητες δύο μονάδων, που αποφασίζουν να ενωθούν. Μπορείς, μόνο, να αισθάνεσαι. Κι ό,τι νιώθεις στην καρδιά, πάντα θα σε δικαιώνει.

Κι αν τύχει και μάθεις για τις περιπτώσεις που το ήξεραν -τάχα μου- κι έφαγαν άκυρο, ίσως γνωρίσεις και για ‘κεινες τις εντελώς τυχαίες που είχαν το προαίσθημα και χαράχτηκαν στην αιωνιότητα άθελά τους. Αισθάνθηκαν την αγάπη αμέσως κι έσκυψαν το κεφάλι για να προστατευτούν ή μάλλον, για να την προστατεύσουν. Μη ρωτάς με ποιον τρόπο ανταμείφθηκαν. Κοίτα γύρω σου και δες πώς γελούν.