Καλή καρδιά να λες και να φεύγεις

Δεν απορώ πια με την ευκολία του «πίσω απ’ την πλάτη». Ναι, το έχω κάνει. Έχω πιάσει τον εαυτό μου να πέφτει στην παγίδα, ανακύκλωσα κι αναλώθηκα κι εγώ με τη σειρά. «Εκεί που είσαι ήμουν κι εδώ που είμαι θα ‘ρθεις». Σου εύχομαι να μην έρθεις παρά ταύτα.

Άγνωστοι μεταξύ γνωστών που μοιράστηκαν πολλά. Λόγια της στιγμής που αναίρεσαν ανθρώπους. Δικαιολογίες για να προστατευτεί ο κακόμοιρος ο εαυτούλης, αφού θέλει γερά κότσια για να παραδεχτείς ότι έχεις τη φωλιά σου λερωμένη. Κρίμα. Ιστορίες που τρέμεις να ανοίξεις για να μην εκτεθείς λες και το να ξυπνάς, να γελάς και να κλαις μπροστά στον άλλον δεν είναι έκθεση. Αποστάσεις τάχα μου ανωτέρου επιπέδου, γιατί πείραξε και πάντα θα πειράζει. Στραβά μάτια γιατί δεν υπήρχε ίχνος θάρρους για κατάματη επικοινωνία, μα περίσσιο θράσος για ψεύτικες εκτιμήσεις, αυθαίρετα συμπεράσματα και κρίση, κακόβουλη κριτική.

Πράγματα που εύχεσαι να γυρνούσες το χρόνο πίσω για να τα πάρεις πίσω, για να τα σώσεις, για να τα προστατεύσεις απ’ τα δόντια τους. Ιστορίες που μοιράστηκαν και πια δεν τις γουστάρεις μέσα σου. Τι νόημα έχει; Το γυαλί ραγίζει κι οι επιστροφές απλώς κουράζουν. Η εκτίμηση χάνεται και ψάχνεις να βρεις το επίπεδο σε κατώτερους ορόφους, αγκομαχώντας μην ξεπέσεις κι εσύ.

Πίστευες ότι ταίριαζες, ενώ τελικά δεν είχες τίποτα κοινό να σε δένει. Στηρίχτηκες και τώρα κοροϊδεύεις έναν εαυτό που είχε δίπλα του θησαυρούς και παραλίγο να τους θυσιάσει για απομιμήσεις. Δεν αλλάζεις δρόμο, στενό ούτε μαγαζί. Γίνονται αόρατοι μαζί με τα λάθη τους. Γίνονται άγνωστοι κι ενώ μοιάζει ειρωνικό είναι εν τέλει σωτήριο. Τύχη να χάνεις τέτοια διαμαντάκια.

Αναπνέεις ξανά ελεύθερα και περιμένεις τον τροχό. Ναι, εκείνον που όταν γυρίσει φέρνει μαζί του το πιο ηχηρό γέλιο. Γιατί είναι αστείο -οριακά γελοίο- να χτυπά το τηλέφωνο και να μαθαίνεις καινούρια πράγματα για σένα, που κοίτα να δεις, δεν τα έκανες ποτέ! Είναι τραγελαφικό να διαδίδονται τα σημαντικά σου με ταχύτητα φωτός και να έρχεσαι αντιμέτωπος με καταστάσεις που δεν έχεις ιδέα πώς να διαχειριστείς.

Αξίζει να σηκώσεις όλο τον κόσμο στο πόδι; Όχι. Μαλώνεις όταν πραγματικά θέλεις να σώσεις κάτι. Όταν, όμως, έχεις σιχαθεί ολόκληρο το θίασο δεν υπάρχει λόγος για πισωγυρίσματα κι ας συμμετείχες κι εσύ κάποτε με ρόλο πρωταγωνιστικό. Οι μαλακίες σ’ αυτή τη ζωή πληρώνονται και συγνώμη για την έκφραση, αλλά δεν ξέρω πώς αλλιώς να τις χαρακτηρίσω. Όχι, δεν είναι λάθη.

Η σιωπή που φανερώνει ενοχή φαίνεται από χιλιόμετρα, όπως ακριβώς το δίκιο λάμπει χωρίς απαραίτητα να αποδειχθεί. Τι να αποδείξεις όταν έχουν πλάσει στα μέτρα τους την αλήθεια; Τίποτα. Κάτι που έχει θαφτεί κάτω απ’ το χαλί αργά ή γρήγορα θα βγει στην επιφάνεια είτε κατά λάθος είτε επίτηδες. Είναι η στιγμή που ξεχειλίζει το ποτήρι. Σπάνε τα γυαλιά, πέφτουν κάτω τα νερά και σκοντάφτεις ταυτόχρονα πάνω στα μπαλώματα του χαλιού.

Οι παρεξηγήσεις νικάνε ανθρώπους. Τα κακόβουλα λόγια πάνω στο θυμό δεν επιστρέφουν πίσω. Το ψέμα είναι χειρότερο από έναν άνθρωπο που πιστεύεις ότι σε αδίκησε. Τα τρίτα άτομα που θα μπλέξεις στην ιστορία που εσύ δημιούργησες δεν είναι δικοί σου σύμμαχοι. Μην αυταπατάσαι. Οι θεωρίες συνωμοσίας που κατακλύζουν το μυαλό σου αν εξηγηθούν είναι γελοιότητες που απλώς μεγαλοποιήθηκαν.

Είναι κρίμα να χάνεις ανθρώπους, ν’ απομακρύνεις ή να απομακρύνεσαι και να αφήσεις υπονοούμενα γύρω από ονόματα, πράξεις και συμπεριφορές. Μάντεψε ποιος είναι ο κερδισμένος.