Νηπιαγωγός σημαίνει δεύτερος γονέας

Απ’ τα χρόνια του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη έως σήμερα, η σημασία της αγωγής των παιδιών απ’ τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής τους είναι μεγάλη. Είναι πολύτιμο η διαπαιδαγώγηση να ξεκινά από πολύ νωρίς για να καταλήξει αργότερα το παιδί να λάβει την ιδιότητα του πολίτη και να την αναδείξει όσο το δυνατόν καλύτερα.

Το πρώτο Νηπιαγωγείο στην Ελλάδα ήταν πρωτοβουλία της Αικατερίνης Λασκαρίδου, το 1897, η οποία ίδρυσε το Διδασκαλείο και μαζί το Νηπιαγωγείο στην Αθήνα με το όνομα «Πρότυπος Νηπιακός Κήπος». Ήταν όμως απλά ένα κτήριο κι ως γνωστόν ζωή στα άψυχα αντικείμενα δίνουμε εμείς, εγώ κι εσύ. Στη δική μας περίπτωση ο άνθρωπος, ο εκπαιδευτικός, ο Νηπιαγωγός. Απ’ το ουσιαστικό νήπιο και το ρήμα άγω. Ή αλλιώς οδηγώ. Ή αλλιώς «είμαι ό,τι πιο κοντινό στη λέξη γονιός και στη σημασία της».

Είμαι ο πρώτος άνθρωπος που το παιδί σου θα κληθεί να γνωρίσει χωρίς προηγουμένως να με εγκρίνεις, χωρίς να με ξέρεις ούτε κι εσύ και ενδεχομένως χωρίς να είσαι σίγουρος για το τι μπορώ να καταφέρω και τι όχι, ώστε να μου εμπιστευτείς ό,τι πιο όμορφο έχεις δικό σου.

Είμαι ο άνθρωπος που ενδεχομένως να βλέπει το παιδί σου περισσότερες ώρες την ημέρα, κάθε μέρα, απ’ το πρωί μέχρι το μεσημέρι για μια ολόκληρη χρονιά. Είμαι εγώ, η δεύτερή του «καλημέρα». Εγώ, που θα του δέσω τα κορδόνια γιατί θα του λυθούν περισσότερες φορές απ’ όσες θα μπορέσει να τα δέσει. Εγώ που θα το βοηθήσω ν’ ανοίξει το ταπεράκι με το φαγητό που έχεις έννοια αν θα φάει όλο, που θα το νοιαστώ όταν πάει τουαλέτα, που θα το πάρω αγκαλιά όταν πέσει κάτω απ’ το κυνηγητό στο διάλειμμα και που θα το συμβουλέψω όταν κάτι το απασχολεί.

Είμαι ο άνθρωπος που θα ακούει με υπομονή τις ερωτήσεις και τα αστεία του, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που θα τα εκφράζει και σε εσένα. Εγώ είμαι, που δε θα χάνω την ψυχραιμία μου και θα δίνω ολόκληρο τον εαυτό μου για να γίνει ξεφτέρι και να το καμαρώνεις εσύ -και εγώ μαζί σου- αργότερα, μ’ ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο.

Είμαι ο άνθρωπος που θα του μάθει τον κόσμο παρέα σου. Θα το φέρω σε επαφή με πράγματα που ποτέ άλλοτε δεν έχει ξαναδεί, θα του δώσω να τα αγγίξει, να τα μυρίσει, να τα συνηθίσει. Θα είμαι η αιτία που θα τρέξει το μεσημέρι στο σπίτι για να σου δείξει τι έμαθε με ενθουσιασμό, φωνάζοντάς σου «Κοίτα, κοίτα!».

Εγώ θα κρύβομαι πίσω απ’ τις Πασχαλιάτικες, Χριστουγεννιάτικες και καλοκαιρινές του κάρτες με ευχές, τις οποίες θα στολίζετε μαζί στο δωμάτιό του, πίσω απ’ τις κατασκευές που θα κρεμάτε στον τοίχο, πίσω από μια απάντηση που θα σου δώσει στο μεσημεριανό τραπέζι και θα σε κάνει να το κοιτάξεις με έκπληξη, γιατί δεν περίμενες πως θα τη γνωρίζει.

Εγώ που θα σε περιμένω με αγωνία στο σχόλασμα του παιδιού για να σου πω τους προβληματισμούς μου ή τα κατορθώματά του, που θα σε πάρω τηλέφωνο γιατί θέλω να είμαστε μαζί σ’ αυτήν την προσπάθεια, που θα σε ρωτήσω αν τα πράγματα στο σπίτι είναι καλά, που θα ενδιαφερθώ πρώτα σαν άνθρωπος κι ύστερα σαν επαγγελματίας.

Εγώ είμαι ο άνθρωπος που θα προσπαθήσω να φύγει το παιδί σου απ’ την τάξη μου πιο γεμάτο απ’ ότι ήρθε, που θα μοχθήσω για να αποκτήσει εμπειρίες για τα επόμενα χρόνια, που δε θα κοιμηθώ κι ένα βράδυ για να τελειώσω τη δραστηριότητα για το επόμενο πρωί.

Εγώ που θα ανεχτώ οποιαδήποτε ιδιοτροπία του, κάθε άσχημη συμπεριφορά του, κάθε απειθαρχία του και θα κάνω τα πάντα για να τη μετατρέψω σε προτέρημα. Που θα του μάθω την αξία του «ευχαριστώ» έπειτα από κάθε καλή πράξη που κάνει κάποιος άλλος για εκείνο, αλλά και την αξία του «συγγνώμη» κάθε φορά που θα το δω να παραφέρεται.

Εγώ που θα το προετοιμάσω για τη ζωή του και θα του δώσω τα εφόδια για να μπορεί αργότερα να περπατά και να έχει το κεφάλι ψηλά ό,τι κι αν επιλέξει να κάνει. Εγώ, που σου υπόσχομαι ότι θα αγαπώ το παιδί σου σαν δικό μου.

Γιατί μετά από σένα, είμαι εγώ. Είμαι ό,τι πιο κοντινό στη λέξη γονιός και στη σημασία που έχει στην καρδιά ενός παιδιού, ενός έφηβου, ενός ενήλικα. Κι αν καμιά φορά υποτιμάς τη δουλειά μου, τη θεωρείς εύκολη σε σημείο οριακά ασήμαντο, δε σε κατηγορώ. Ίσως στη θέση σου να πίστευα το ίδιο μέχρι κάποιος να βρεθεί και να μου αποδείξει το αντίθετο.

Μέσα στα σχολικά χρόνια και στις τόσες αναμνήσεις που στο τέλος αποκομίζεις δεν καταφέρνεις να τα θυμάσαι όλα. Προσωπικά έχω ξεχάσει πολλά, μα ένα πράγμα δεν πρόκειται να σβήσει απ’ τη μνήμη μου όσος καιρός κι αν περάσει. Το όνομα και το χαμόγελο της Νηπιαγωγού μου.