«Αγάπη». Αναζήτηση στο google, έτσι, από περιέργεια. Εικόνες, τραγούδια, στιχάκια που προσπαθούν να την πλησιάσουν και να την αγγίξουν όσο περισσότερο μπορούν, όσο περισσότερο γίνεται. Να τη κι η περιγραφή: «Η αγάπη είναι συναίσθημα έντονης στοργής και προσωπικής αφοσίωσης». Μάγκας όποιος το ‘γραψε, καλή προσπάθεια θα λέγαμε, ε; Συναίσθημα, στοργή, αφοσίωση. Ναι, ωραία όλα αυτά, αλλά ξέρεις τι θα ήταν ακόμα καλύτερο, τι θα ήταν ιδανικότερο; Το «Δε βρέθηκε κανένα αποτέλεσμα».
Υπάρχουν τόσα πράγματα πάνω σ’ αυτή τη Γη, που ουδεμία σχέση έχουν με λέξεις, φράσεις, γράμματα. Δε χωράνε μέσα σε καλούπια, δεν ταιριάζουν πουθενά, και με το δίκιο τους. Κάτι που εσύ αντιλαμβάνεσαι ως πίστη κι αφοσίωση, εγώ μπορεί να το θεωρώ ασήμαντο ή, απ’ την άλλη, κάτι που για ‘σένα δε σημαίνει και τίποτα σπουδαίο, για ‘μένα ίσως να ‘ναι ολόκληρος ο κόσμος. Υπάρχει διαφορά στον τρόπο που νιώθουμε, στον τρόπο που επιλέγουμε να εξηγήσουμε τα όσα μας συμβαίνουν, στον τρόπο που εκφράζουμε όσα αισθανόμαστε. Τεράστια διαφορά.
Ορισμός άρα περιορισμός. Είναι αδύνατον να ορίσεις κάτι που απ’ τη φύση του τείνει προς τ’ αστέρια. Πρόκειται για ‘κείνα τα συναισθήματα που όταν σταματήσεις να τα προφέρεις, καταλήγοντας στο τελευταίο τους φωνήεν, αυτά ηχούν ακόμα. Εκτοξεύονται στον ουρανό και μένουν εκεί, ακουμπούν το φεγγάρι και κάνουν βόλτες μαζί του. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις δε δίνεις ορισμό. Κι αν δώσεις, τον κρατάς για πάρτη σου και μόνο.
Είναι τουλάχιστον αστείο να προσπαθούμε να εξηγήσουμε το ανεξήγητο, να πασχίζουμε για να σταματήσουμε την πορεία του ατελείωτου, να στριμώχνουμε μέσα σε περιθώρια κάτι που ξεπερνά τα όριά μας. Καμία προσωπική εξήγηση, θεωρία ή άποψη. Τίποτα. Γιατί σε κάποιες περιπτώσεις όταν χρησιμοποιηθούν λέξεις, χάνεται η μπάλα. Μερικά συναισθήματα όταν αναλυθούν… Βασικά, δε χρειάζεται ν’ αναλυθούν. Τι νόημα έχει;
Η ζάλη, ή καλύτερα η παραζάλη, που βιώνουμε δε μας δίνει χρόνο για να εξηγούμε τα πάντα, είτε αυτό μας αρέσει είτε όχι. Αυτός ο αλήτης τρέχει ασταμάτητα και σε καμία περίπτωση δε νοιάζεται για μας. Τα συναισθήματα εναλλάσσονται, οι άνθρωποι έρχονται και παρέρχονται, αυτό που σήμερα είναι δυνατό, αύριο ίσως να ‘χει ξεθωριάσει. Είναι τρελό να αναλύουμε παραπάνω απ’ όσο επιτρέπουμε στον εαυτό μας να νιώσει. Ξεκάθαρα τρελό!
Το «Δε βρέθηκε κανένα αποτέλεσμα» είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα. Ξέρεις γιατί; Γιατί μας ταρακουνά λιγάκι, μας αφήνει εκτεθειμένους και δίχως όπλα, άμυνες, χίλιες δυο ανασφάλειες. Δεν υπάρχει αποτέλεσμα. Είναι κάτι που σε ξεπερνάει, σε χλομιάζει και σε κάνει να κοιτάξεις εσένα, πέρα από ‘σένα. Μας επιβεβαιώνει πως κόκκινες γραμμές δεν υπάρχουν. Εμείς τις τραβάμε, εμείς ζωγραφίζουμε τα όρια, εμείς τα επιλέγουμε.
Σε βλέπω, όμως, έχουμε πει τόσα κι ακόμα περιμένεις μία απάντηση. Ο ορισμός της αγάπης; Ζωή.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη