Ό, τι αντέχει είναι γιατί επενδύουμε σ' αυτό

‘Αντε να ορίσεις τι σημαίνει παρέα. Δεν υπάρχει ακριβής ορισμός για τα πάντα σ’ αυτή τη ζωή πόσο μάλλον για όσα μας κάνουν να νιώθουμε ζωντανοί, πιο ζωντανοί από ποτέ. Αν έχεις γνωρίσει τη φιλία μέσα από μια παρέα, αν είχες παλαιότερα αυτό το θησαυρό στην καθημερινότητά σου, αν μοιράζεσαι ακόμα αυτό το δέσιμο τότε λίγο σε νοιάζει το πώς θα το ορίσεις.

Η παρέα σου είναι τα άτομα που διάλεξες ή σε διάλεξαν για να δημιουργήσετε μια δική σας καθημερινότητα με γέλια, φωνές και στιγμές που λατρεύεις ν’ ακούς και να ζεις από επιλογή σου. Είναι οι άνθρωποι που έχουν μέσα τους κάτι που απουσιάζει απ’ το δικό σου μέσα, που μέσω αυτών είδες τον εαυτό σου σε διαφορετικές εκδοχές ενσαρκωμένες απ’ αυτούς. Τρόμαξες γιατί τόσο μοιραία κούμπωσες κι έβαλες τα γέλια γιατί εσύ -ο πιο δύσκολος άνθρωπος που ξέρεις- βρήκες ανθρώπους που δε σε κοιτούν απλώς αλλά έχουν μάθει να σε βλέπουν ουσιαστικά και να γνωρίζουν την απάντηση πριν καν εσύ ρωτήσεις.

Θέλει προσπάθεια, βλέπεις, ή μάλλον υπερπροσπάθεια. Χρειάζεται τρέξιμο και πολλές εξηγήσεις, γιατί αυτές είναι που διώχνουν τις παρεξηγήσεις μακριά. Ανθρώπινες σχέσεις είναι αυτές κι έχουν δει πολλά τα μάτια μας, από παρέες που διαλύθηκαν στο μήνα μέχρι τάχα μου δεσίματα που από πίσω κάθε άλλο παρά αυθεντικά ήταν.

Τώρα θα μου πεις κι αν απ’ την πολλή προσπάθεια ν’ αγγίξεις το τέλειο θα χαθείς κάπου στη διαδρομή. Έχεις δίκιο.  Μπορείς όντως να απομονωθείς και να γίνει η παρέα σου κάτι σαν κλίκα, να μην αφήνετε ούτε μύγα να μπει ανάμεσά σας. Οι πιθανότητες να χτίσετε ένα τείχος, μακριά απ’ όλους κι όλα προκειμένου να προστατεύσετε αυτό το σπάνιο που είχατε την τύχη να ζήσετε είναι πάρα πολλές. Είναι σύνηθες πως όσο πλησιάζεις σε κάτι τόσο απομακρύνεσαι από κάτι άλλο. Για να είσαι παρών για την παρέα σου είναι σίγουρο πως θα απουσιάζεις από κάπου αλλού.

Όσο μεγαλώνουμε είναι λογικό να ζητάμε όλο και περισσότερα, να γουστάρουμε να ζήσουμε κάτι διαφορετικό, κάτι έξω απ’ εμάς, κάτι καινούριο στην τελική. Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή αναρωτιόμαστε αν έχουμε κάνει τις σωστές επιλογές, αν έχουμε χάσει ευκαιρίες, αμφιβάλλουμε έντονα και υπάρχει περίπτωση ν’ αρχίσουμε να αναιρούμε πράγματα ή ανθρώπους. Τους ανθρώπους μας!

Το «εμείς» έχει πάντα μεγαλύτερη σημασία. Να περάσουμε καλά, να βγούμε, να πάμε βόλτα, να πιούμε, να γυρίσουμε πίσω μαζί. Όλα στον πληθυντικό, όλα «μαζί». Χάνεται το «εγώ» όταν υπάρχει αγάπη, επισκιάζεται με μοναδικό σκοπό να δυναμώσει αυτό που έχουμε. Ξεχνάμε, όμως, ότι κάθε μοναδική προσωπικότητα δε μοιάζει με καμία, δε συγκρίνεται, δεν πρέπει να εγκλωβίζεται. Αυτό είναι το μεγαλύτερο στοίχημα, να δίνεται χώρος ακόμα και σε μια σφιχτά δεμένη φιλική σχέση, όποια κι αν είναι αυτή. Να είναι ανοιχτή η πόρτα και γι’ άλλους ανθρώπους. Να δίνουμε ευκαιρίες και να γκρεμίζουμε κάθε παρωπίδα, τείχος ή άμυνα. Ναι, αγαπάμε τις ρουτίνες μας αλλά θέλουμε να πετάμε και σ’ άλλα μέρη πού και πού, έτσι για τις διαφορετικές εικόνες.

Θα δοκιμάσεις, θα ρισκάρεις, θα ζήσεις όσα περισσότερα μπορείς και σου επιτρέπει η ψυχή σου. Θα επιχειρήσεις να κουμπώσεις κι αλλού, γιατί όχι; Χωρίς να αναιρείς την αγάπη που έδωσες και τόσο αμοιβαία πήρες- αυτή δε χάνεται, είναι πάντα μέσα μας. Χωρίς να ξεχνάς ποιοι άνθρωποι ήταν εκεί τις μέρες που δεν άντεχες τίποτα και κανέναν.  Κι όταν ο κόσμος σε απογοητεύει, όταν θα δυσκολεύεσαι να βρεις νόημα ή όταν η χαρά σου θα ‘ναι τόσο μεγάλη και θα διψάει για μοίρασμα θα επιστρέφεις στο παρεάκι σου.  Στους ανθρώπους που ήρθαν για να μείνουν και το ήξερες απ’ το πρώτο λεπτό. Στο σπίτι σου, που μπορεί μερικές φορές να σε κρατάει ασφαλή και προστατευμένο αλλά ποτέ δε σε φυλακίζει. Να νιώθεις ουσιαστικά ελεύθερος ενώ ανήκεις μ’ όλη σου την ψυχή σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Αυτό είναι το στοίχημα.

Υ.Γ. Ήσασταν, είστε και θα είστε η καλύτερη επιλογή της ζωής μου!