Πανελλήνιες∙ αφού μπήκες στον χορό θα χορέψεις!

Να χαρείς, μη με κοιτάς με αυτό το ύφος. Ξέρω, δεν είναι αυτό το καλοκαίρι που ιδανικά θα ‘θελες να ζήσεις, είμαι σίγουρη γι’ αυτό. Ήρθε ο αγαπημένος Αύγουστος κι εσύ, αντί να χάνεσαι σε παραλίες και πανέμορφα ηλιοβασιλέματα, αντί να γυρνάς απ’ τα κλαμπάκια τα ξημερώματα, κοιτάς το ρολόι και βιάζεσαι να πας σπίτι, γιατί τα θερινά ξεκίνησαν κι είσαι έτοιμος να σκάσεις. Μη μου αγχώνεσαι, κάθε αρχή και δύσκολη δε λένε;

Πολύ ειλικρινά και σταράτα θα σου πω ότι ο πρώτος καιρός, οι πρώτες μέρες, δηλαδή, όπου όλα έρχονται κατά πάνω σου μαζεμένα κι απειλητικά, είναι κι ο πιο σκληρός. Παθαίνεις ένα σοκ τεραστίων διαστάσεων, σε πιάνει αμόκ, γουρλώνεις τα μάτια σου για κανένα μισάωρο κι αρχίζεις το γνωστό «εισπνοή απ’ τη μύτη-εκπνοή απ’ το στόμα». Κλασικά συμπτώματα, όλοι τα ‘χουμε περάσει.

Τα πράγματα, να ξέρεις, δεν είναι τόσο τραγικά όσο φαίνονται. Η τελευταία χρονιά που έρχεται πρόκειται να χαραχτεί βαθιά κι ανεξίτηλα μέσα σου, θα σε ξεχειλίσει από συναισθήματα κάθε είδους, θα τη θυμάσαι και θα τη συζητάς ανελλιπώς, χίλια τα εκατό. Μόνο ένα πράγμα θα σου πω: πενθήμερη. Δεν υπάρχει πιο όμορφος αποσυντονισμός. Αξίζει, στο υπόσχομαι.

Για τους επόμενους μήνες δε σταματά η ζωή σου, το αντίθετο μάλιστα. Όλα τώρα ξεκινούν! Οι πανελλήνιες είναι μονάχα η αφετηρία, το πέρασμα απ’ τη ζωή του «πρέπει» στη ζωή του «θέλω». Είναι ο δρόμος προς το όνειρο, όποιο κι αν είναι αυτό. Δρόμος ανηφορικός, κουραστικός και με πολλές αναποδιές, αλλά τι νόημα θα ‘χε μια βαρετή ευθεία; Πώς αλλιώς θα έμοιαζε ο τερματισμός με λύτρωση, αν όλα ήταν εύκολα;

Πολύ πιθανό, κάποια στιγμή, γύρω στα μέσα της διαδρομής να ξεστομίσεις το συνηθισμένο «Ευχαριστώ πολύ, αλλά δε θα πάρω!». Θα το πεις κι αυτό, είναι τόσο μα τόσο φυσιολογικό. Μία βόλτα στη θάλασσα, ένας καφές και λίγες όμορφες κουβέντες με τους αγαπημένους σου θα σε βοηθήσουν πολύ. Είσαι άνθρωπος, όχι ρομπότ. Πολλές φορές αυτό το αυτονόητο πράγμα χάνεται κάτω από χιλιάδες σημειώσεις και βιβλία Ιστορίας, Μαθηματικών ή Φυσικής. Εσύ να μην το ξεχνάς!

Εντάξει, τα νεύρα, οι υστερίες κι όλα τα συναφή είναι αυτονόητο πως θα υπάρχουν ανά διαστήματα. Προσπάθησε να μην τους ανοίγεις την πόρτα πολύ συχνά, για το καλό το δικό σου αλλά και των γύρω σου. Α, και κάτι ακόμα! Στο τέλος αυτής της περιπέτειας, μην παραξενεύεσαι, αλλά δε θα ‘σαι ο ίδιος άνθρωπος. Αυτό που είσαι τώρα, δε θα ‘χει καμία απολύτως σχέση με αυτό που θα γίνεις στην πορεία. Θα χρειαστεί να ξανά συστηθείς στον εαυτό σου, κυριολεκτικά. Οι πανελλήνιες είναι από μόνες τους ένα τεράστιο μάθημα, σε αλλάζουν πολύ, τερματίζουν τα όρια και τις αντοχές σου, σε κάνουν να βλέπεις τα πάντα από μία άλλη οπτική, εντελώς διαφορετική. Σε δυναμώνουν.

Ο δρόμος για την Ιθάκη είναι σίγουρα μακρύς. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση των πανελληνίων. Θέλει πίστη, αφοσίωση και –προς Θεού– όχι απογοήτευση και δάκρυα. Να ‘χεις τυφλή εμπιστοσύνη στον ένα και μοναδικό σου σύμμαχο μέχρι το τέλος, στον εαυτό σου. Κι αν κάποια στιγμή τα βρεις σκούρα, αν χαθείς στη διαδρομή και δεν μπορείς να βρεις με τίποτα το νόημα, να θυμάσαι πως τα όνειρα δεν τρομάζουν, ίσα-ίσα, ξέρουν πολύ καλά τον δρόμο.

Πίστεψέ με, το φοιτητικό σου διαμέρισμα κι όσα θα ζεις του χρόνου τέτοιες μέρες, θα διαγράψουν απ’ τη μνήμη σου κάθε δυσκολία κι άσχημη στιγμή. Σε λίγο καιρό, όταν ο χορός και το πανηγύρι θα ‘χουν τελειώσει, τα πάντα θα μοιάζουν ασήμαντα και μηδαμινά μπροστά στη μαγεία που θα βιώνεις και θα αισθάνεσαι. Να θυμάσαι ότι οι κόποι ανταμείβονται με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο. Πάντα, ό,τι κι αν συμβεί. Κάνε τον φόβο σου ουρανό, το άγχος σου φτερά, βάλε πείσμα μπόλικο κι όλα θα πάνε ακριβώς όπως τα ‘χεις ονειρευτεί.

Καλή αρχή, παιδάκια!