Παραξενιές, κουσούρια και συνήθειες μόνο για πάρτη μας

Ένα ταξίδι η ζωή. Μεγάλο ταξίδι. Επιβεβαιώνει το γνωστό «Ήταν υπέροχα, αλλά δε θα το ξανάκανα!». Τα υπέροχα τα ζεις μία φορά, μία και καλή. Αξίζει να τις μοιράζεσαι τέτοιες εμπειρίες με ανθρώπους-συνταξιδιώτες, κατά προτίμηση παλαβούς και λιγάκι χαζοχαρούμενους. Είναι ωραίο να μοιράζεσαι τη ζωή, είναι πανέμορφο να μοιράζεις ζωή. Εξάλλου, είναι γνωστό πως «το σκοτάδι του ενός, δύο μαζί το κάνουν φως», λαμπερό κι ελπιδοφόρο.

Δύο μάτια καθαρά, αυθεντικά κι εξηγημένα, ανθρώπους που αποτελεί τιμή ν’ αποκαλείς «δικούς σου», ένα χαμόγελο που για χάρη του θα ‘σαι σε θέση να φτάσεις παντού. Δεν έχει πλάκα αν ταξιδεύεις μόνος, δεν ξέρεις τι χάνεις αν δεν έχεις νιώσει να γεμίζεις πλάι σε κάποιον, να θες να ‘ναι εκείνος ο συνεχής και παντοτινός σου προορισμός. Αναζητάμε τη συντροφικότητα γιατί είναι μέσα μας, κομμάτι αναπόσπαστο και στοιχείο της φύσης μας.

Μα κάπου-κάπου η πόρτα του δωματίου, οποιουδήποτε δωματίου, είναι σημαντικό να κλείνει. Άνθρωποι είμαστε, έχουμε και παραξενιές και κουσούρια και συνήθειες που, πώς να το κάνουμε, τις θέλουμε μονάχα για την πάρτη μας κι αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση αρνητικό. Ούτε να ντρέπεσαι ούτε να φοβάσαι ούτε –φυσικά– να νιώθεις άσχημα. Ιδιωτικότητα, προσωπικός χρόνος, ένα τσικ απομόνωσης, μια μικρή δόση μοναξιάς. Αναγκαία και πολύτιμα όλα αυτά σε όποια φάση κι αν βρίσκεσαι.

Για να ‘ναι υγιής και να προχωράει μπροστά μια ανθρώπινη σχέση πρέπει ο καθένας να διατηρεί το «εγώ» του στο πλαίσιο του «μαζί», να μην ξεχνάει τον εαυτό του, αλλά να μην τον εξυψώνει κιόλας. Μέτρο. Σε όλα και για όλα. Σημαίνει πολλά να μπορείς να συμπορεύεσαι και παράλληλα να μην περιφρονείς εσένα κι όσα σε συγκροτούν. Όσα ασήμαντα θα αγαπήσουν οι άλλοι, όσα μικρά θα ξεχωρίσουν πάνω σου ή μέσα σου.

Οφείλεις να κάνεις και λιγάκι χώρο για τα παράξενά σου, τα χαζά, ασήμαντα μα ολόδικά σου. Δικός σου ο χώρος, δικός σου κι ο χρόνος. Τα κρυφά σου, τα πιο ιδιωτικά, ας τα ξέρεις μονάχα εσύ. Να τ’ αφήνεις για ‘κείνα τα πέντε λεπτά που θα βρεθείς με τον εαυτό σου, για τη στιγμή που θα κλείσει η πόρτα και χωρίς να το καταλάβεις θ’ απελευθερωθείς στο δευτερόλεπτο. Μαγικό. Ένα απ’ τα τόσα πολλά που ‘χουμε την τύχη να βιώνουμε. Κι όχι, δεν είμαστε αχάριστοι, ξέρουμε να εκτιμάμε και να ευγνωμονούμε για όσα έχουμε. Ξέρουμε, όμως, και κάτι ακόμα –πες μας ξερόλες, δε θυμώνουμε– μια ωραία ανθρώπινη σχέση, που ουδεμία ομοιότητα έχει μ’ αυτές που το πρωί είναι ιδανικές και το βράδυ παρελθοντικές, αποτελείται από δύο οντότητες που ενώνονται μεν, είναι ξεχωριστές δε.

Το κρυφό δε σημαίνει απαραίτητα ένα κακό μυστικό. Σημαίνει προσωπικότητα, ανάγκη για ανεξαρτησία και, αν το πάμε παραπέρα, φωνάζει ελευθερία απ’ το χιλιόμετρο. Δε γίνεται ν’ αισθανθείς ολοκληρωμένος αν πρώτα δε σέβεσαι όλα όσα είσαι, θες, νιώθεις, χρειάζεσαι. Μπορεί να φαντάζει αστείο και χαζό, όσο αστείες και χαζές είναι ίσως κι οι συνήθειες για τις οποίες μιλάμε ή μπορεί όντως να ‘ναι έτσι τα πράγματα. Ε, και;

Χωρίς συνταξιδιώτες ανθρώπους-επιλογές δε βγαίνει. Αυτή είναι η αλήθεια. Καμιά φορά, όμως, η απόλαυση του να κοιτάς μόνος απ’ το κατάστρωμα τη θάλασσα που διασχίζεις ή απ’ το παράθυρο τον δρόμο που περνάς, τον ουρανό που αγγίζεις, είναι τεράστια κι ο χρόνος που αφιερώνεις σε ‘σένα και για ‘σένα κάθε άλλο παρά σπατάλη είναι. Ούτε να ντρέπεσαι ούτε να νιώθεις άσχημα. Να κλειδώνεις!