Ποντάρω σ' άλλη αγκαλιά

Πρώτη αγάπη ή πρώτο ξεγέλασμα; Τείνω προς το ξεγέλασμα για να είμαι ειλικρινής. Κάποτε είχα διαβάσει ότι η πρώτη σου αγάπη δεν είναι το πρώτο άτομο που φιλάς ή το πρώτο άτομο με το οποίο βγαίνεις ραντεβού. Η πρώτη αγάπη -έγραφε- είναι το άτομο με το οποίο θα τους συγκρίνεις όλους.

Θέμα ασυνείδητης σύγκρισης είναι, θέμα μίας ανεξήγητης προτεραιότητας που σε καμία περίπτωση δε σχετίζεται με το χρόνο, αλλά βάζει κάτω κάθε επόμενη και δήθεν γκεστ εμφάνιση. Για αγάπη και δε πρώτη, δεν ‘ξηγιέσαι και πολύ καλά, ε; Κανονικά στο άκουσμά σου θα ‘πρεπε τα πάντα να χαμογελούν, να λάμπουν αλλά παίρνω όρκο για το ακριβώς αντίθετο. Δεν πιστεύω στο γιατρό χρόνο κι ας είναι η μοναδική ελπίδα για την πάρτη σου.

Ποντάρω αλλού. Σε μία τυχαία μελλοντική συνάντηση που δε θα αφήσει νεύρα ή μελαγχολία, σε μία παλιά φωτογραφία που δε θα σκιστεί, σε ημερομηνίες που δε θα πονάνε. Ποντάρω σε έρωτες επόμενους που θα καλύψουν, θα γεμίσουν, θα αξίζουν. Ποντάρω σε ανθρώπους που μπορεί να μην έχουν την ιδιότητα του «πρώτος», αλλά πού ξέρεις, ίσως, αποδείξουν την αξία τους με άλλο τρόπο, ομορφότερο. Ποντάρω σε αγάπες γενικότερα, απλά όχι στις πρώτες -πολλοί παιδικοί έρωτες τώρα γελούν με τα πονταρίσματά μου αλλά κανένας δε μίλησε για εξαιρέσεις. Ονόματα, φωνές και μυρωδιές δεν τα διαπραγματεύομαι.

Ξεγελάς. Ξεγελάς και κάνεις οποιοδήποτε άλλο ξεγέλασμα να μοιάζει παιχνιδάκι μπροστά σου. Σπας και τσαμπουκάδες και εγωισμούς και τα πάντα. Τι φταίνε όλες οι επόμενες που ποτέ δε θα σε φτάσουν, μου λες; «Ας προλάβαιναν», η απάντησή σου κι ομολογώ πως είναι τίμια. Ας προλάβαιναν να φέρουν τα πάνω κάτω, ας προλάβαιναν να τερματίσουν «πρώτες», να κάνουν εκείνες σαματά. Καλά δεν τα λέω; Γίνεται, όμως, η αγάπη να λησμονιέται αντί να είναι παρούσα και να εξακολουθεί να αποκαλείται έτσι; Ίσως την πελαγώνει ο χαρακτηρισμός, ίσως αν δεν ήταν πρώτη τα πράγματα να άλλαζαν. Αχρείαστα τα «αν», μα μερικές φορές σώζουν λιγάκι το μέσα σου με καθησυχαστικές υποσχέσεις.

Η πρώτη αγάπη δεν αφορά ούτε το φιλί ούτε το ραντεβού ούτε τίποτα απ’ αυτά που πολλοί θεωρούν πολύτιμα. Με το πόσο θα κοντοσταθείς και θα κοιτάζεις σαν να μην ξέρεις τον λόγο της ύπαρξής σου έχει να κάνει, με την αδυναμία του να προχωρήσεις παρακάτω, αφού θα θες να συγκρίνεις και θα βαράς το κεφάλι σου σε κάθε απόπειρα. Με την ίδια εικόνα που θα ξεπροβάλλει και δε θα σε αφήνει να υποδεχτείς αισιόδοξα κάτι καινούριο. Με το όνομα, τη φωνή και τη μυρωδιά -αυτά, τα αδιαπραγμάτευτα- που δε βρίσκεις πουθενά όμοιά τους. Σε αυτά έγκειται η σημαντικότητα του «πρώτη».

Μη μου γελάς ειρωνικά περνώντας με για τύπισσα που της αρέσουν τα παραμύθια. Σε πολλούς αρέσουν, μα δεν μπορεί κανένας να ζει για πάντα σε κόσμους προστατευμένους όσο κι αν λατρεύει τα «εκ του ασφαλούς» του μέτρα και όρια.

Πιστεύω στην πρώτη αγάπη, όπως ακριβώς πιστεύω και στο σημάδι που αφήνει πάνω στο σώμα -σε άλλους βαθύτερα και σε άλλους πιο επιφανειακά. Κι αν οι παλιές αγάπες πάνε τελικά στον Παράδεισο τότε η πρώτη αγάπη γεννιέται και πεθαίνει εκεί.

Ή μήπως, τελικά, δεν πεθαίνει;