Στον έρωτα «δεν είναι για μένα» λένε μόνο οι αφελείς

Ήμουν, πάντοτε, κάθετη όσον αφορά στις ανθρώπινες σχέσεις. Πρέπει να εξηγείς απ’ την αρχή για να μην παρεξηγηθείς στο τέλος. Διαφωνούσα με την άποψη πως κάτι χλιαρό μπορεί στην πορεία να σε κάψει, πως τα συναισθήματα χτίζονται καμιά φορά με τον καιρό, πως δεν είναι ανάγκη να προδικάζεις και να δίνεις τη λύση προτού πέσουν στο τραπέζι τα δεδομένα. Ακόμη το ίδιο πιστεύω, αλλά είναι ωραίο πράγμα να μαθαίνεις απ’ τις ιστορίες των ανθρώπων που αγαπάς, να δέχεσαι και την αντίθετη γνώμη, να την υπολογίζεις. Να ακούς, να συμβουλεύεις και μέσα απ’ όλο αυτό να εξελίσσεσαι.

Σίγουρα, η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και μη συγκρίσιμη. Αυτό που, όμως, ισχύει τις περισσότερες φορές είναι πως τα στοιχεία που αγνοείς στην αρχή μιας ιστορίας είναι αυτά ακριβώς που θα σε οδηγήσουν στο τέλος να απομακρυνθείς. Δηλαδή, όλα όσα αρχικά σε ενοχλούν αλλά έχεις ακόμη τη διάθεση να δεχτείς, αυτά είναι που κάποια στιγμή θα σε κουράσουν. Θα είναι από την αρχή εκεί, δε θα εμφανιστούν ξαφνικά. Απλά, θα φτάσουν στο σημείο να γίνουν ανυπόφορα όταν το επιτρέψεις εσύ.

Γιατί, οι αφετηρίες ως επί των πλείστων είναι πάντοτε ερωτεύσιμες. Δεν έχεις προλάβει να ρουτινιάσεις με την άσχημη έννοια, δεν έχεις προλάβει να μαλώσεις ούτε να δεις τις δυσκολίες έτοιμες να χωρίσουν ότι ένωσες. Υπάρχει, ακόμη, ο ενθουσιασμός της νέας αρχής και η θέληση που σου προσφέρει αυτό το συναίσθημα είναι τεράστια έως ουτοπική. Γι’ αυτό μοιάζουν τα πάντα εύκολα τότε, αλλά τι νόημα θα είχε να είναι μονίμως έτσι τα πράγματα;

Η εύκολη λύση είναι να προδικάζεις καταστάσεις, να τους κόβεις τον αέρα πριν προλάβουν να ξεδιπλωθούν ή να σε κάνουν να δεθείς μαζί τους. Να λες «δεν είναι για μένα, ας το αφήσω». Κι αν όντως ο κάθε άνθρωπος που έρχεται στη ζωή μας έρχεται για κάποιο λόγο; Κι αν το να απορρίψεις κάτι βιαστικά σε κάνει αργότερα να μετανιώσεις που δεν του έδωσες μία ευκαιρία τη στιγμή που στη ζήτησε; Κι αν τα πάντα εν τέλει σ’ αυτό τον κόσμο έχουν κάτι όμορφο να σου δώσουν; Πρέπει όλες οι ιστορίες να μοιάζουν με βουτιά στο κενό και να είναι φτιαγμένες αποκλειστικά για τους γενναίους;

Με το παράδειγμα των ανθρώπων που αγαπώ, υπολογίζοντας τα λόγια τους και ακούγοντας ουσιαστικά τι προσπαθούσαν να με κάνουν να καταλάβω, έμαθα να μην ακολουθώ μια συγκεκριμένη συνταγή κάθε φορά. Συνειδητοποίησα πως ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, ενώ ο χρόνος που θέλει ο καθένας από μας να αφιερώσει σε μια κατάσταση διαφέρει και εκτιμάται με άλλα μέτρα και σταθμά. Η σημασία που κάποιος θα επιλέξει να δώσει, οι ευκαιρίες που θα θέσει σαν όριο, τα τηλέφωνα που θα κάνει ή τα μηνύματα που θα στείλει δεν είναι λάθος, αλλά η αντίθετη πλευρά και μια διαφορετική αντιμετώπιση των πραγμάτων που δίνει αξία στη μοναδικότητα που μας χαρακτηρίζει.

Κι επειδή γνωρίζω ότι τα αγύριστα κεφάλια εκεί έξω είμαστε πολλά, όπως μπόλικη είναι και η απολυτότητα που καμιά φορά μάς κάνει να κολλάμε σε μια άποψη και να την επιβάλλουμε σε όλους, ναι, εμείς γουστάρουμε τις ελεύθερες πτώσεις αλλά δεν μπορούμε να αναγκάσουμε τους πάντες να πηδήξουν από ύψος εβδομήντα μέτρων, όπως αντίστοιχα δε θα μας πείσουν κι εκείνοι ποτέ να κολυμπήσουμε σε ρηχά νερά για πολύ ώρα. Δεν έχει να κάνει με το ποιος αγαπάει περισσότερο τη ζωή, αλλά με τον τρόπο που γουστάρει κι επιλέγει να τη ζει.

Αν αξίζει να μιμηθούμε κάτι, αυτό είναι το παράδειγμα του έρωτα· ζει το τώρα και δε φοβάται το μετά, γιατί πολύ απλά μπόρεσε να νικήσει μάγκικα το πριν.