Σχέση θα πει ισορροπία κι αμοιβαιότητα

Μία τραμπάλα είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Θυμάσαι, τότε, που ήταν το αγαπημένο μας παιχνίδι; Ε, τώρα μετατράπηκε στο δυσκολότερο, αφού όποιον κι αν ρωτήσεις θα σου πει πως «άνθρωποι» και «σχέσεις» στην ίδια φράση είναι κάτι παραπάνω από επικίνδυνος συνδυασμός. Μπορεί όλα να βρίσκονται στο μυαλό μας, να ενοχλούν χωρίς ουσιαστικό λόγο τις σκέψεις και το μέσα μας. Μπορεί οι άνθρωποι να μην είναι τόσο περίπλοκοι όσο, τελικά, νομίζουμε. Μπορεί, όμως, κι όχι.

Όταν επιλέγεις έναν άνθρωπο, όταν αποφασίζεις να δημιουργήσεις κάτι με τη σφραγίδα του «μαζί», πάει να πει πως έχεις φανταστεί και μαγευτεί απ’ την ιδέα εκείνης της παλιάς τραμπάλας, η οποία πλέον δεν πηγαίνει πάνω-κάτω απ’ την παιδική ανεμελιά, αλλά ισορροπεί στο πιο ιδανικό σημείο, ακριβώς στη μέση. Δεν υπάρχουν ούτε δύο μέτρα, ούτε δύο σταθμά, ούτε τίποτα απ’ όλα αυτά σε μία σχέση που σέβεται όλα όσα είναι, που είναι ικανή να αποτελέσει την εξαίρεση στον κανόνα, σε κάθε κανόνα. Αμοιβαιότητα. Πόσο όμορφη λέξη και πόσο πολύτιμη;

Δεν καταργούμε την ταυτότητά μας, δεν προσπερνάμε τον εαυτό μας, αλλά κάνουμε τραμπάλα με το άλλο μας ολόκληρο προσπαθώντας τα όρια κι οι προϋποθέσεις που θα θέσουμε –το κλασικό «Λοιπόν, έλα να συμφωνήσουμε κάτι!»– ν’ αφορούν και τους δύο κι όχι μονάχα το ταίρι μας. Δεν πρέπει να υπάρχει αντίβαρο. Ισορροπία χρειάζεται, τρόπος κι όχι κόπος. Συνεχείς ματιές για να ξέρει ο άλλος πότε να δώσει ώθηση και πότε να παραμείνει χαλαρός, προκειμένου η αγαπημένη τραμπάλα να παραμείνει ως έχει, πέρα ως πέρα αμοιβαία. Διαφορετικά, όλοι ξέρουμε πως τα χτυπήματα θα ‘ναι βαθιά κι επίπονα. Πτώση στην πτώση. Λάθος παιχνίδι.

Η σχέση ξεκινάει ακριβώς στο σημείο που το «εγώ» ισοπεδώνεται μπροστά στο «εμείς». Όταν το «μαζί» λάμπει, τίποτα δεν μπορεί να πάει λάθος. Ξέρεις, είναι πολύ εύκολο απλώς να ζητάμε και να προσπαθούμε να οροθετήσουμε όλους τους άλλους εκτός απ’ τον εαυτό μας, διαλύοντας κι ισορροπίες κι ισότητες, σεβασμούς, όρια, και τα πάντα. Αλλού βρίσκεται η ουσία. Στο να καταλάβουμε πως σχέση δε σημαίνει δύο διαφορετικές ζωές που μέσα στην ημέρα ενώνονται μόνο και μόνο για να ενωθούν. Δεν μπορούμε να γυρνάμε το κεφάλι απ’ την άλλη, δε γίνεται να βάζουμε στο παιχνίδι κανόνες που δεν είμαστε διατεθειμένοι να τηρήσουμε πρωτίστως εμείς. Όλο λάθος. Εδώ κρύβεται η αιτία των εφήμερων καταστάσεων και των προσωρινών ανθρώπων. Προσπαθούμε να ‘μαστε μαζί, ενώ κοιτάμε να βολέψουμε μονάχα την αφεντιά μας.

Ας έχουμε στο μυαλό μας, κάθε φορά που καβγαδίζουμε και περιορίζουμε ο ένας τον άλλον, πως είμαστε μια τραμπάλα, η οποία όμως έχει ανάγκη να ισορροπεί για να υπάρχει. Μονάχα έτσι ανθίζει κάτι όμορφο. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να νιώσουμε τη σημαντικότητα του «μαζί». Αν πραγματικά κι αληθινά νιώσουμε «ένα».

«Σ’ αρέσει να κάνεις τραμπάλα;» ρωτάς, και το παιδί στην παιδική χαρά σε κοιτάει όλο απορία. «Δεν μπορώ μόνος μου, θέλει δύο άτομα!» σου απαντάει.

Το ‘πιασες;