Τις προτεραιότητες πάντα μπορείς να τις διακρίνεις

«Τώρα το μόνο που κάνω είναι να σκέφτομαι, να κλαίω και να στεναχωριέμαι γιατί δείχνει ότι δεν είμαι προτεραιότητα». Και, κάπως, έτσι ένας πολύ αγαπημένος μου άνθρωπος μ’ έκανε ν’ αναρωτηθώ τι σημαίνει τελικά να είσαι προτεραιότητα στη ζωή κάποιου.

Πονάει δεν πονάει εγώ θα στο πω· αν δεν αποτελείς προτεραιότητα απ’ την αρχή -συγνώμη ρε πουλάκι μου- αλλά δε νομίζω να γίνεις ποτέ. Το ξέρεις κι εσύ κι εγώ κι όλοι μας. Απλά, αυτά τα λέμε ψιθυριστά γιατί εκθέτουν. Σαν κοινό μυστικό, το γνωρίζουμε και το φυλάμε σαν τα μάτια μας. Βλέπεις, η καρδιά δε φτάνει μέχρι εκεί. Δεν μπορεί να τα διαχειριστεί αυτά, τα δύσκολα, τα βαριά.

Τις καταλαβαίνεις τις προτεραιότητες, με το συναίσθημα γίνονται αντιληπτές. Έχουν τον τρόπο τους να σου τρυπούν το μυαλό με το που σηκωθείς το πρωί, σε κάνουν να γυρνάς το βλέμμα σου συνεχώς πάνω τους για να βεβαιωθείς πως έχει ο κόσμος νόημα εξαιτίας τους. Επιλογή είναι κι αυτές, όπως όλα άλλωστε. Συνειδητή κιόλας.

Οι θέσεις που μοιράζει η καρδιά είναι δική της υπόθεση, αποκλειστικά. Ούτε θα σε ρωτήσει για να το συζητήσετε μαζί στα μηνύματα όλη νύχτα ούτε θα λάβει υπόψιν της λόγια κι υποσχέσεις που σ’ εσένα φάνηκαν -κακώς- αυτονόητες. Όποιος θέλει -Θεέ μου, τι αληθινό κλισέ αυτό- μπορεί. Όποιος γουστάρει, επίσης. Όποιος αγαπά, εκεί να δεις προσπάθεια. Μα αν δεν, υπάρχει δικαίωμα.

Είναι πολύ σημαντικό να μάθεις να ερμηνεύεις απ’ τον τρόπο που σου συμπεριφέρεται ένας άνθρωπος τι αισθάνεται για σένα. Ό, τι δείχνει ο καθένας για πάρτη μας -μην πλανάσαι- αυτό αισθάνεται κιόλας, πολύ συχνότερα από ό, τι θέλουμε μέσα στα φτερά και τα πούπουλα του θρόνου μας να νομίζουμε. Δεν είμαστε τόσο μυστήρια τρένα πια οι άνθρωποι, κουράστηκα να το ακούω και να το διαβάζω παντού. Τα πράγματα ξεκάθαρα είναι, το να μην το παραδεχόμαστε είναι άλλη ιστορία.

Καλύτερο δεν είναι να μην είσαι καν κομμάτι αν δεν είσαι εκείνο με την πιο αυθόρμητη ροή απ’ όλα; Πιο ωραίο δεν ακούγεται το «τίποτα» απ’ το «κάτι» που ούτε εσύ ο ίδιος δεν μπορείς να αισθανθείς σωστό, όχι για τους άλλους αλλά για σένα; Με το ζόρι καρδιά μου δεν κουμπώνει κανείς πουθενά. Κι αν κουμπώσει πάλι δε θα ‘ναι ιδανικό, ούτε καν οκ δε θα είναι. Να περιμένεις; Θα αναφέρω την αγαπημένη μου Πηνελόπη και θα γελάσω ειρωνικά. Και το να περιμένεις ένα ψέμα είναι που λες στον εαυτό σου για να μην αναλάβεις δράση. Γιατί είναι πιο εύκολο να θεωρήσεις πως είσαι τρόπαιο απλά το λίγο υποτιμημένο που θα γνωρίσει τις στιγμές δόξας του όμως, παρά να κατεβάσεις ρολά και να το κλείσεις το μαγαζάκι γιατί δεν πέτυχε το φρανσάιζ.

Γιατί, όταν τελικά γίνεις προτεραιότητα δε θα χρειαστεί ν’ αναρωτιέσαι αν περιλαμβάνεσαι έστω στη δεκάδα της καρδιάς του άλλου. Θα ‘χεις αυτή τη σιγουριά που ναι, τη διεκδίκησες και την αγάπησες -σαν προορισμένη από πάντα να γίνει δική σου. Γιατί, άπαξ και γίνεις η πρώτη κλήση, το πρώτο μήνυμα, το πρώτο όνομα στο μυαλό κάποιου θα καταλάβεις το λόγο που ποτέ άλλοτε δεν έβγαζε νόημα, θα σε κοροϊδέψεις μόνος σου για τη φαιά ουσία που αφιέρωσες ή για την καψούρα που σπατάλησες. Και ξέρεις γιατί το ξέρεις; Γιατί το έχεις κάνει κι εσύ. Ή μάλλον, το έχεις νιώσει. Και ξέρεις ότι η πρώτη θέση με όλες τις υπόλοιπες απέχει δυο και τρεις καρδιές.