Το παρελθόν του αμόρε κόβει βόλτες στη ζωή σας;

Πέντε γράμματα, δύο μονάχα συλλαβές, αμέτρητες αιτίες, άλλες τόσες αφορμές. Ιστορίες από διαφορετικές πλευρές, εκ διαμέτρου αντίθετες, και δε συμμαζεύεται. Χρόνο να ‘χεις ν’ αναλύεις, να εξηγείς ή –στη χειρότερη– να ξεφυσάς. Θα το πω κι ό,τι θέλει ας γίνει. Πρώην. Χριστός, καλέ! Πιες λίγο νερό μη μας πάθεις τίποτα. Απαγορευμένη λέξη, ε; Ειδικά, αν έχεις προχωρήσει παραπέρα, ειδικότερα αν δεν πρόκειται για ‘σένα αλλά για τον κάποτε άνθρωπο του ανθρώπου σου. Τον πρώην αγαπημένο του αγαπημένου σου. Ελάτε, ας ξεφυσήσουμε όλοι μαζί!

Πιθανότατα έχεις κάνει εμπεριστατωμένη έρευνα, έχεις περάσει ατελείωτες νύχτες σκαλίζοντας τα διάφορα σόσιαλ, ξέρεις τα πάντα για εκείνη την κοκκινομάλλα τύπισσα που υπήρχε –ένας Θεός ξέρει γιατί– παλαιότερα στη ζωή του ή για εκείνον τον μελαχρινό χαβαλετζή που ακόμα απορείς πώς τα κατάφερε και την είχε κερδίσει πριν από ‘σένα. Έχεις πιάσει τον εαυτό σου να προσπαθεί να εντοπίσει λάθη, πάθη κι όλα τα συναφή, καταρρίπτοντας το ξακουστό «o παλιός είναι αλλιώς»; Είναι ωραίο, μωρέ, να ‘σαι ή να προσπαθείς να ‘σαι ένα καλύτερο «σήμερα», διαφορετικό απ’ όλα τ’ άλλα και κυρίως απ’ το «χθες» του ανθρώπου σου.

Κι αν το «χθες», αυτό που –υποτίθεται– αντικατέστησες και νίκησες επάξια, δεν είναι ακριβώς «χθες»; Αν ο πρώην αγαπημένος κάνει πού και πού υπέρλαμπρες εμφανίσεις, αφήνοντας το άρωμά του απ’ όπου κι αν περνάει; Τι γίνεται αν το πρώην αμόρε δεν είναι τόσο πρώην όσο θα ‘θελες ή καλύτερα όσο θ’ άντεχες; Εδώ σε θέλω, μάγκα μου!

Εκεί, λοιπόν, που όλα μοιάζουν ιδανικά κι ήσυχα, τσουπ, μηνυματάκι που μοσχοβολάει παρελθόν. Ακολουθεί γνώριμη κουβέντα. «Αφού, ρε αγάπη μου, χωρίσαμε πολιτισμένα!». Αυτό θα μας φάει κάποια στιγμή, να το ξέρετε! Επίπεδο-επίπεδο αλλά ως πότε;

Σ’ ενοχλεί, ρε παιδί μου.  Δεν μπορείς να ‘σαι κουλ όταν ξέρεις πως αυτό το «χθες» λάτρευε κάποτε τα μάτια που σήμερα λατρεύεις εσύ. Δεν είσαι σε θέση να διαχειριστείς το γεγονός πως παλιά ξυπνούσαν μαζί, γελούσαν μαζί, έβγαιναν μαζί, ζούσαν μαζί, τα πάντα μαζί. Αυτό, ακριβώς, το «μαζί» σε κάνει να αισθάνεσαι άβολα, αυτό σ’ εξοργίζει. Δε μιλάμε για ανασφάλεια, δεν είναι όλα ανασφάλειες σ’ αυτή τη ζωή. Η αλήθεια είναι. Η πιο ακομπλεξάριστη και γυμνή σου αλήθεια.

Μισό λεπτό, όμως. Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι πρώτα, κάτι που οφείλεις να σέβεσαι, να μην υποτιμάς και να μην ξεχνάς. Ο άνθρωπος που σήμερα ονομάζεις «σου», υπήρχε και πριν από ‘σένα, ζούσε και χωρίς εσένα. Έκανε όνειρα, έβαζε στόχους και ταξίδευε, συχνά, στο πλάι κάποιου άλλου. Χόρευε, χαμογελούσε και δήλωνε ευτυχισμένος. Έλεγε «σ’ αγαπώ» και το εννοούσε. Άφηνε κομμάτια του εαυτού του κάπου αλλού, σ’ ένα «αλλού» που τότε του ταίριαζε όσο κανένα. Ο πρώην, που σε κάνει ν’ αρρωσταίνεις και μόνο στο άκουσμα του ονόματός του σε κάποια συζήτηση ή σ’ ένα μήνυμα που αναβοσβήνει στην οθόνη του κινητού, ήταν επιλογή του. Απόλυτη και συνειδητή επιλογή της επιλογής σου.

Προτού, λοιπόν, τα κάνεις όλα ρημαδιό, ξεκαθάρισέ τα με ‘σένα, βρες τα με τον εαυτό σου, αρχικά. Μίλα με το μέσα σου, ρώτα το τι θέλει, τι το βασανίζει, τι δεν το αφήνει να κοιμηθεί τα βράδια. Μερικές φορές, το πρόβλημα δεν είναι οι άλλοι μα εμείς. Κι ίσως, αντί να φωνάζουμε, να χαλάμε τις καρδιές μας και στην τελική να απομακρύνουμε ανθρώπους, είναι προτιμότερο να το δουλέψουμε εσωτερικά και προσωπικά. Ας μη γινόμαστε εγωιστές με το παραμικρό, δε χρειάζεται.

Μην ξεχνάς ότι ο πρώην απ’ τον οποίο νομίζεις ότι απειλείσαι –κλασικά παιχνίδια του μυαλού– λέγεται «πρώην» για κάποιο λόγο. Θα ήταν ακόμη εδώ αν ο άνθρωπός σου το ήθελε, ακόμα θα γελούσαν, ακόμα θα χόρευαν, ακόμα θα έβρισκαν νόημα παρέα. Αλλά δεν είναι! Αυτό, από μόνο του, θα ‘πρεπε να σου διώχνει μακριά οποιοδήποτε ίχνος ζήλιας κι όλα τα «μήπως;» και τα «αν» που σε παιδεύουν.

Φυσικά, ως τώρα, αναφερόμαστε σε φυσιολογικές καταστάσεις, τύπου ένα «Γεια» ή ένα ευχετήριο μήνυμα με τον πρώην σύντροφο, άντε και στο τσακίρ κέφι, κανένα καφέ μαζί με κοινούς φίλους. Χαλαρά πράγματα. Μιλάμε για μία ανθρώπινη επικοινωνία, στο όνομα των αναμνήσεων και των όμορφων στιγμών, που δεν ξεχειλίζει το ποτήρι. Αν, όμως, πρόκειται για πλημμύρα, για πράγματα ακατανόητα που δεν ταιριάζουν στον δικό σου τρόπο ζωής και σκέψης, να ξέρεις πως η συζήτηση είναι το πιο πολύτιμο στοιχείο σε μια σχέση, οποιαδήποτε σχέση.

Είναι σημαντικό να μιλάς, να εξηγείς, να προσπαθείς να διορθώνεις πράγματα, να τα προφταίνεις. Πες το καθαρά, χωρίς αναστολές. «Ο Γιάννης ή ο Κώστας, η Μαρία ή η Χριστίνα, ήταν η πρώην αγάπη σου, η πρώτη καλημέρα σου, το αληθινό σου “σ’ αγαπώ”, κάποτε. Γι’ αυτόν, ακριβώς, τον λόγο μ’ ενοχλεί, με φοβίζει, με στεναχωρεί να κρατάτε επαφές.» Απλά να ‘ναι τα λόγια σου, ειλικρινή. Μίλα. Η απάντηση θα σε ξαφνιάσει. Το κλειδί βρίσκεται στην επικοινωνία,  στην τίμια και ντόμπρα συζήτηση. Έτσι ανοίγουν όλες οι πόρτες, μία προς μία. Μόνο έτσι.

Συνηθίζουμε, πλέον, όταν κάτι φθείρεται, όταν κάτι παρουσιάζει πρόβλημα, να φεύγουμε, να το βάζουμε στα πόδια με την πρώτη ευκαιρία, με την πρώτη δυσκολία. Δεν πολεμάμε γι’ αυτό το «κάτι». Δεν το διορθώνουμε, παρά μόνο το αχρηστεύουμε. Δεν προσπαθούμε, μα τα παρατάμε σαν ηττημένοι εξαρχής. Λέμε «ε, και τι νόημα έχει;» ενώ έχει ίσως το μεγαλύτερο!

Θες να το πάμε λίγο διαφορετικά; Όταν θες –ουσιαστικά κι αληθινά– κάποιον στη ζωή σου, μην αφήνεις κανέναν πρώην, κανένα «χθες», κανένα παρελθόν να χαλάσει το «τώρα» σου. Να μιλάς και να προσπαθείς λίγο παραπάνω για όσα αγαπάς, για όσα πονάς και γουστάρεις δικά σου.