Υπάρχουν κι αυτοί (απίστευτο;) που ξέρουν τι τους γίνεται

Κι αισίως φτάνουμε στη μέρα που δε χρειάζεται πια να μεταφράζουμε ανεξήγητες σιωπές, στη μέρα που τα ερωτηματικά γίνονται ξεκάθαρες και ντόμπρες απαντήσεις. Επιτέλους -και μετά από πολλά σκοτάδια- η καρδιά παύει να είναι μπερδεμένη και το μυαλό δεν τρελαίνεται όπως παλιά. Τα λόγια αποκτούν υπόσταση και μετατρέπονται σε όμορφες πράξεις. Το κουβάρι ξετυλίγεται για πρώτη φορά πανεύκολα και η αλήθεια λάμπει σαν ήλιος μία καλοκαιρινή μέρα -κι ας έχουμε Γενάρη.

Δεν πρόκειται για παραμύθι μα για έναν κόσμο ή μάλλον για έναν άνθρωπο που ξέρει τι θέλει -έλα Παναγία μου-, από ποιον το θέλει και κυρίως τι δε θέλει να αποτελεί μέρος της καθημερινότητάς του. Η μαγική αυτή στιγμή που είσαι σε θέση να διαχειριστείς το «μέσα» σου και να το ταξιδέψεις μόνος σου ή παρέα με κάποιον άλλον. Όχι, δεν αναφέρομαι ούτε στην προσωπική γαλήνη ούτε στην ηρεμία. Αντιθέτως μιλάω για φασαρία, ξέρεις, σαν τον ήχο των πυροτεχνημάτων που είναι τρομακτικός και συνάμα πανέμορφος. Για εκείνη τη συναρπαστική φασαρία που κάνουν τα συναισθήματα όταν σε κατακλύζουν, τα οποία ήταν ανέκαθεν δύσκολο να τα διαχειριστεί κανείς.

Φοβερό πράγμα να είσαι σε θέση να τα εξουσιάζεις και να μη συμβαίνει το αντίστροφο. Μεγάλη μαγκιά. Έχει μάλλον γίνει της μόδας να επικρατεί μέσα μας ένα συναισθηματικό χάος, μια ατελείωτη σύγχυση που αφορά τα «θέλω» μας και ο λόγος παραμένει συνήθως ανεξήγητος. Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ βαριέμαι το μελόδραμα -κι ας το έχουμε όλοι κατά καιρούς ενσαρκώσει υπέροχα- γιατί έχω αισθανθεί την ικανοποίηση του να ξέρεις τι σου γίνεται.

«Οι άνθρωποι μπορεί να μη θυμούνται τι έκανες ή τι τους είπες, αλλά πάντα θα θυμούνται πώς τους έκανες να αισθανθούν» κι ενάντια σε όλους αυτούς τους πολλούς και ίσως απογοητευμένους που επιμένουν ότι δεν παίζουμε με τα συναισθήματα, εγώ θα σου πω πως παίζουμε και τα φτάνουμε στο ζενίθ τους, αφού γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο είναι προορισμένα. Προσπαθούμε να κάνουμε τους ανθρώπους να μας νιώθουν κι όχι να μας καταλαβαίνουν απόλυτα. Εισπράττουμε συναισθήματα και γράφουμε στιχάκια ο ένας πάνω στην καρδιά του άλλου. Έτσι μόνο μένουμε ανεξίτηλοι στις ζωές εκείνων που μας ενδιαφέρουν.

Είναι πλησίασμα προς τη φωτεινή κυρία -ισορροπία τη λένε- να ξυπνάς το πρωί και να επιβεβαιώνεις τις επιλογές σου, να πορεύεσαι με αυτές ή να τις αλλάζεις ριζικά μια Δευτέρα πρωί. Δε γίνεσαι επικίνδυνος όταν ξέρεις τι θες ή όταν εν τέλει το βρίσκεις σε κάποιον. Ομορφότερος γίνεσαι. Κι έχει περισσότερη πλάκα να γελάς με τα αναπάντεχα αλλά ξεκάθαρα που ήρθαν στη ζωή σου παρά με τα χάλια σου, τα ανεξήγητα και πέρα ως πέρα μπερδεμένα σου.

Δε θα το δέσουμε και κόμπο, όμως, καλά; Είμαστε περίεργοι τύποι και τύπισσες όπως και να το κάνουμε -είπαμε να λέμε αλήθειες από δω και πέρα. Είναι που μας αρέσει να μένουμε εκεί όπου το να βαρεθούμε μοιάζει απίστευτο ή έστω μακρινό. Γι’ αυτό όταν αισθανόμαστε την ισορροπία μέσα μας τρέχουμε να το πούμε σ’ όλους και το σημειώνουμε για να το θυμόμαστε αργότερα. Αύριο μπορεί να μην πιστεύουμε τίποτα απ’ όσα προανέφερα. Κουράγιο σ’ εκείνους που μας αγαπούν.