Έχουν πάντα κάτι να ρωτήσουν

Υπάρχουν πολλοί τύποι ανθρώπων που πολύ απλά δεν αντέχονται. Οι τσιγκούνηδες, οι ψεύτες, οι αγενείς, οι φλύαροι. Μα είναι και κάποιοι άλλοι που συνδυάζουν και την αγένεια και τη φλυαρία, άρα δεν αντέχονται εις διπλούν. Αυτοί είναι οι τύποι που συνέχεια ρωτάνε κάτι, έχουν διαρκείς απορίες και μας ζαλίζουν κανονικά.

Φυσικά, δεν αναφέρομαι στα μικρά παιδιά, καθώς οι συχνές απορίες των παιδιών είναι δείγμα ευφυΐας. Αναφέρομαι στους μεγάλους που κάνουν σαν μικρά παιδιά. Οι ακατάπαυστες ερωτήσεις των μεγάλων πάλι είναι δείγμα ανωριμότητας κι έλλειψης συναισθηματικής νοημοσύνης. Δε ρωτούν επειδή ενδιαφέρονται πραγματικά, αλλά από περιέργεια και ζητιανεύουν συνεχώς σημασία κάνοντας ερωτήσεις.

Όταν σκεφτόμαστε τέτοιου είδους άτομα όλοι λέμε «μακριά από εμάς», μα είτε είναι στον εργασιακό μας χώρο, είτε στην παρέα μας, είτε τους συναναστραφήκαμε τυχαία, αυτούς  τους τύπους τους συναντάμε συχνά στην καθημερινότητά μας κι αποτελούν πάντα το πιο εκνευριστικό κομμάτι της ημέρας μας. Αν υπάρχει δείκτης που μετράει «τι δεν αντέχουμε» σε κάποιον, η αδιακρισία οφείλει να βρίσκεται πολύ ψηλά. Γιατί ο αδιάκριτος άνθρωπος είναι αυτός που εισβάλλει στη ζωή μας με το έτσι θέλω και συχνά προσπαθεί να δικαιολογήσει το κουσούρι του παρουσιάζοντάς το ως «παροχή βοήθειας».

Είναι οι ίδιοι που δεν μπορούν να σταματήσουν να μιλάνε, ζουν κι αναπνέουν για το κουτσομπολιό κι απλούστατα επειδή ως προσωπικότητες δεν έχουν κάποιο στοιχείο που να κινεί το ενδιαφέρον, επικεντρώνονται στις ζωές των άλλων για να πάρουν σημασία. Είναι φυσικό πως όταν δεν έχεις τίποτα να σχολιάσεις για τη ζωή σου, θα το κάνεις με τις ζωές των υπολοίπων. Και τι πιο «ευγενικό» να σχολιάζεις έμμεσα, μέσα απ’ τις ερωτήσεις που θα τους θέσεις. Μάλλον κάπως έτσι το έχουν σχεδιάσει. Συνήθως τα σκάνε στον πιο υπομονετικό της παρέας, μιας που οι υπόλοιποι με ένα ύφος θα του έκλειναν το στόμα. Κι αν έχει τύχει αυτός ο τύπος να είσαι εσύ, ξέρεις πολύ καλά σε τι αναφέρομαι.

Πας να πιεις έναν καφέ, να ηρεμήσεις, να ξεκουραστείς και νιώθεις λες κι είσαι σε ένα δωμάτιο αστυνομικού τμήματος, με το κίτρινο λαμπάκι από πάνω να σε χτυπάει στα μούτρα για σου κάνουν ανάκριση. Οι συνεχείς απορίες τους δε χρειάζεται να ‘ναι γύρω απ’ το ίδιο θέμα. Μπορεί σε 10 λεπτά να απαντήσεις με ποιον βγήκες ραντεβού την προηγούμενη, τι αμάξι έχει, πόσο κοστίζουν τα διόδια άμα το αμάξι είναι στα ίδια κυβικά με το δικό του και γιατί ο κόσμος δε χρησιμοποιεί τόσο τα ΜΜΜ για μακρινές αποστάσεις.

Κάπως έτσι ο εγκέφαλός μας μετατρέπεται σε μίξερ, ο πονοκέφαλος μας έχει ήδη χτυπήσει την πόρτα και τα ξεχασμένα ηρεμιστικά στο τρίτο συρτάρι του κομοδίνου αποκτούν ξανά αξία.

Αυτοί οι τύποι δε θέλουν απλά να ξέρουν τα πάντα, μα πιστεύουν ότι τους αφορούν κιόλας. Θεωρούν μάλιστα ότι αυτό που κάνουν είναι απόλυτα φυσιολογικό και νιώθουν πως για να πουν τη γνώμη τους χρειάζεται να ξέρουν κάθε λεπτομέρεια για το θέμα που συζητιέται. Γι’ αυτό οι 157 απορίες ανά λεπτό. Γιατί ακόμη κι αν συμφωνείτε θα πρέπει να εξηγήσετε τους λογούς που το κάνετε κι αν διαφέρουν οι λόγοι, θα υπάρξει 2ος και 3ος γύρος ερωτήσεων.

Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που τους κάνει να πιστεύουν πως με αυτό τον τρόπο κερδίζουν το ενδιαφέρον κάποιου. Αυτή η τεχνική του «δεν αφήνω τίποτα να πέσει κάτω», μόνο κουραστική μπορεί να είναι. Το να είσαι αδιάκριτος δεν μπορεί ποτέ να βγει σε καλό και το μόνο που μπορεί να πετύχεις είναι να είσαι ανεπιθύμητος. Είναι ολοφάνερο ότι το βασικότερο πρόβλημα που οδηγεί έναν άνθρωπο σε αδιάκριτες ερωτήσεις είναι η ανασφάλειά του, η άδεια του ζωή που δεν τον ικανοποιεί και στρέφει την προσοχή του στους γύρω του για να έχει με κάτι ν’ ασχοληθεί.

Ωστόσο, το παράδοξο είναι πως μέσα απ’ τις δυσκολίες των άλλων, αυτός ο τύπος παίρνει δύναμη και νιώθει λιγότερη μοναξιά, γιατί είναι το πιο πιθανό να ‘ναι μόνος κι έρημος με τέτοια συμπεριφορά. Η έλλειψη συναισθηματικής νοημοσύνης τον καθιστά ανίκανο να διαχωρίσει τι πρέπει να ρωτάει και τι όχι.

Εμείς οφείλουμε να προστατεύουμε τις ζωές μας από τέτοιου είδους ανθρώπους κι όσο λιγότερη η συναναστροφή μας μαζί τους τόσο το καλύτερο για την ψυχική μας ηρεμία.  Στο κάτω-κάτω, αν χρειαστεί, ας γίνουμε κι εμείς αγενείς για μία στιγμή. Για να αποτρέψουμε τις περαιτέρω ερωτήσεις τους, ας το κάνουμε με τον τρόπο τους.  Σε ορισμένα άτομα χρειάζεται να μιλήσεις στη γλώσσα τους, αφού μόνο έτσι μπορούν να αντιληφθούν την ασχήμια στο φέρσιμό τους.