Κολλητοί από απόσταση; Challenge accepted!

Ο Αριστοτέλης έλεγε πως για να ζήσει κάποιος μια ευτυχισμένη ζωή χρειάζεται μια πραγματική φιλία. Επίσης θεωρούσε πως η πραγματική φιλία απαιτεί αμοιβαίο σεβασμό και καλοσύνη, τόσο για να υπάρξει όσο για να κρατήσει στο χρόνο.

Εμείς αυτήν την πραγματική φιλία τη συνδέουμε με τους κολλητούς μας. Με τους ανθρώπους που έχουν γνωρίσει τη χειρότερη και την καλύτερη πλευρά μας και παραμένουν πλάι μας σε όλα. Ο καθένας από εμάς ίσως έχει διαφορετικά κριτήρια για να βαφτίσει κάποιον κολλητό του, ωστόσο υπάρχει κάτι που είναι κοινό για όλους μας κι αυτό είναι οι κοινές εμπειρίες, οι αμέτρητες μοιρασμένες στιγμές κι οι πολλές μέρες συνύπαρξης. Γι’ αυτό άλλωστε τους αποκαλούμε «κολλητούς», γιατί πρωταγωνιστούν στη ζωή μας, βρίσκονται μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά δίπλα μας.

Τι γίνεται, όμως, όταν το κολλητάκι μας μετακομίζει μόνιμα σε άλλη χώρα κι έτσι δε θα βρίσκεται πια στην καθημερινότητά μας; Τι συμβαίνει όταν ξαφνικά γινόμαστε «κολλητοί από απόσταση»; Θα συνεχίσουμε να είμαστε όπως πριν και πώς θα γίνει αυτό;

Η πρώτη αντίδραση σε μια τέτοια ανακοίνωση είναι σίγουρα αρνητική. Θα στεναχωρηθούμε, θα κλάψουμε και κυρίως θα αγχωθούμε, μα είναι λογικό. Όλοι μας θέλουμε τους κολλητούς μας κοντά μας, γιατί πολύ απλά τους χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε. Κανένας άνθρωπος δε μένει ανεπηρέαστος όταν νιώθει πως ένας δεσμός που προσπάθησε πολύ για να αποκτήσει ξαφνικά κινδυνεύει να χάσει τη δύναμή του.

Αυτό είναι που φοβόμαστε, γιατί η απόσταση σίγουρα δεν αποτελεί σύμμαχο. Τώρα, όμως, είναι που πρέπει να αποδείξουμε αν αυτός ο δεσμός αξίζει να κρατηθεί. Τώρα θα φανεί αν οι όρκοι φιλίας που δώσαμε ήταν όντως ισχυροί. Τώρα είναι η στιγμή για να πούμε πως «οι καλύτεροί μας φίλοι είναι σαν τα αστέρια, μπορεί να μην τους βλέπουμε πάντα μα ξέρουμε σίγουρα ότι κάπου υπάρχουν».

Κάπως έτσι, η πρώτη αντίδραση ξεθωριάζει και τελικά στηρίζουμε την απόφαση των κολλητών, ή τουλάχιστον αυτό οφείλουμε να κάνουμε, γιατί αυτό θα κάνει ο πραγματικός φίλος. Τους ενθαρρύνουμε, είτε φεύγουν γιατί ήθελαν να γίνουν ερωτικοί μετανάστες, είτε γιατί οι λόγοι είναι επαγγελματικοί, είτε επειδή πολύ απλά τα όνειρά τους δε χωρούσαν στον τόπο που ζούσαμε. Είναι δύσκολη η επιλογή να μένεις μονίμως μακριά απ’ το μέχρι πρόσφατα ασφαλές σου περιβάλλον. Αδιαμφισβήτητα, θέλει τρέλα και ρίσκο να πάρει κάποιος μια τέτοια απόφαση, γι’ αυτό και μόνο αξίζει να ‘μαστε περήφανοι για το θάρρος μιας επιλογής σαν αυτή.

Η ζωή μας αλλάζει συνεχώς κι η καθημερινότητα τώρα δε θα φιλοξενεί και τους δυο μας, όχι τουλάχιστον όπως πριν. Έχουμε, όμως, τις αμέτρητες στιγμές μας συμμάχους σ’ αυτό το δύσκολο βήμα. Και μπορεί οι άνθρωποι να πηγαινοέρχονται, μα εμείς δε θα αφήσουμε καμιά απόσταση να μας κάνει ξένους.

Μπορεί να μη γνωρίζουμε τι συμβαίνει στις ζωές τους ανά πάσα στιγμή, ούτε αυτοί στις δικές μας, μα τα σημαντικά θα τα ξέρουμε. Ένα μήνυμα, ένα τηλέφωνο ή μια βιντεοκλήση θα αρκούν για να παραμένουμε ενημερωμένοι κι όποτε χρειάζεται η παρουσία μας να ‘ναι και φυσική, θα το κάνουμε κι αυτό.

Σε ένα τέτοιο βήμα δε χωράνε εγωισμοί. Αν αυτό είναι το καλό τους, θα το επιλέξουμε κι εμείς μαζί τους. Θα αναρωτηθούμε «τι θα απογίνουμε εμείς»; Το ξέρουμε, θα μας λείπουν κάθε μέρα και περισσότερο, όπως κι εμείς σ’ αυτούς. Θα τους ζητάμε όταν γίνεται κάτι σημαντικό, θα μας λείπει αυτή η αγκαλιά που χωνόμασταν μέσα για κάθε καλό ή κακό που συνέβαινε.

Θα λείπουμε μα ταυτόχρονα θα είμαστε παρόντες σε όλα, όπως παλιά. Όπως συνηθίζαμε μέχρι τώρα. Και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να βγάλουμε κάρτα μέλους σε μια αεροπορική εταιρεία, να μαζεύουμε ταξιδιωτικά μίλια και με την πρώτη ευκαιρία να κάνουμε τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν, χιλιοστά.

Ό,τι αξίζει πραγματικά μένει σ’αυτή τη ζωή, μα δε μένει από μόνο του, θέλει κόπο και προσπάθεια. Κι αν η αγάπη είναι αρκετή, τότε η φιλία μας θα κρατήσει. Αρκεί μόνο να το πιστέψουμε για να το κάνουμε πράξη και να μην αφήσουμε τη συνήθεια να μας παρασύρει. Κολλητοί από απόσταση; Challenge accepted!

Υ.Γ: Λένε πως το δύσκολο με την απόσταση είναι πως δεν ξέρεις αν τους λείπεις ή αν σε έχουν ξεχάσει. Λοιπόν, αυτό είναι αφιερωμένο στην κολλητή μου που έκανε αυτό το βήμα, με κάνει περήφανη κάθε μέρα που περνάει και ξέρω πως μόνο θα της λείπω, γιατί απλούστατα δεν πρόκειται να με ξεχάσει ποτέ.