Χωρισμένοι κι αναγκασμένοι να συνυπάρχετε

Κάθε χωρισμός αποτελεί μια ξεχωριστή διαδικασία που μπορεί να προκύψει για διάφορους λόγους και να περάσει από ποικίλα στάδια, ωστόσο σημαίνει ένα και μόνο πράγμα: Τη διακοπή μιας σχέσης. Το τέλος της προσωπικής μας επαφής με έναν άνθρωπο που κάποτε πρωταγωνιστούσε στην καθημερινότητά μας.

Ένας χωρισμός μπορεί να είναι, πραγματικά, τα πάντα. Επώδυνος ή ανώδυνος, δύσκολος ή εύκολος μα ποτέ αδιάφορος. Δηλαδή είτε χώρισες κι είσαι στα πατώματα είτε παρτάρεις απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ, το γεγονός ότι χώρισες σε βάζει σε μια νέα διαδικασία συνήθειας της τωρινής πραγματικότητας. Χρειάζεται να προσαρμοστείς σε νέα δεδομένα κι αυτό τις περισσότερες φορές είναι δύσκολο, ειδικά αν η σχέση ήταν μακροχρόνια. Σ’ αυτήν την περίπτωση έχεις να διαχειριστείς πολλά, γιατί δεν είναι μόνο ο άνθρωπος που χάνεις μα κι οι στιγμές που έζησες μαζί του οι οποίες κάποτε φάνταζαν ιδανικές για σένα. Πρέπει πλέον να συνηθίσεις την απουσία του και να προχωρήσεις, γιατί αυτό κάνει η ζωή, προχωράει.

Αυτή η διαδικασία δε θα ‘ναι εύκολη, το ξέρεις καλά, ειδικά αν συναντάς εμπόδια και μετά το χωρισμό. Ένα απ’ αυτά που καθιστούν τρομερά δύσκολο το να ξεπεράσεις μια σχέση είναι όταν μετά τους τίτλους τέλους σας εξακολουθείτε –αναγκαστικά– να βλέπεστε (σχεδόν) κάθε μέρα, είτε επειδή ανήκετε στην ίδια παρέα είτε επειδή δουλεύετε στον ίδιο χώρο.

Όση τύχη ήταν αυτό όταν ήσασταν ζευγάρι άλλη τόση ατυχία είναι τώρα κι ό,τι θετικό έβλεπες στη σχέση σου τώρα μόνο αρνητικά μπορεί να επιδράσει. Συνήθιζες να τον βλέπεις όλη μέρα, είχατε κοινή παρέα, δουλεύατε μαζί, κάνατε συνεχώς πράγματα μαζί και το απολαμβάνετε, ενώ τώρα χωρίσατε κι όλα αυτά προσπαθείτε να τα αποφύγετε. Τον βλέπεις κι ακούσια σου ξυπνάνε μνήμες, αναπολείς τις στιγμές σας και ή λυπάσαι ή θυμώνεις -ανάλογα με το αν οι καλές στιγμές υπερισχύουν των κακών.

Ό,τι κι αν ισχύει, σε καμιά περίπτωση, όλο αυτό δεν είναι εύκολο, ακόμα κι αν εσύ πήρες την απόφαση του τέλους ή ακόμα κι αν είσαι εντελώς συνειδητοποιημένος πως ο χωρισμός ήταν η μόνη λύση που είχατε, γιατί δεν τραβούσε άλλο η σχέση σας. Βρίσκεσαι σε μια διαδικασία να τα βάλεις κάτω με τον εαυτό σου, να αναλογιστείς τι έγινε ή τι έφταιξε, κάνεις βήματα μπροστά, μα κάθε φορά που τον συναντάς, σε πάει τρία βήματα πίσω.

Έπειτα, έχεις να αντιμετωπίσεις και τους άλλους. Δε φτάνει το πόσο άβολο είναι το μεταξύ σας πλέον, έχεις και τους φίλους ή τους συναδέλφους που σας έβλεπαν μαζί, να ρωτάνε συνεχώς πράγματα ή να τους βλέπεις πως το συζητάνε. Το πιο πιθανό να ακούνε την ιστορία διαφορετικά κι απ’ τους δύο κι επειδή όλοι είμαστε οι κακοί στην ιστορία κάποιου, ξαφνικά βγαίνουν λάθος συμπεράσματα τα οποία θα πρέπει μετά να τα λύσεις για να μη γίνουν ακόμη πιο περίπλοκα τα πράγματα.

Καταλήγουμε, λοιπόν, σε μια σύνθετη διαδικασία στην οποία νιώθουμε αμέτρητη πίεση από παντού. Και δε φτάνουν όλα αυτά, ξαφνικά έρχεται και το κερασάκι στην τούρτα. Ο πρώην σύντροφός μας αρχίζει να φλερτάρει μπροστά στα μάτια μας και κάπως έτσι μας δίνει το τελειωτικό χτύπημα. Απ’ τη στιγμή που θα αντιληφθούμε αυτό το πράγμα, καταλαβαίνουμε πως τίποτα δε θα ‘ναι ίδιο με πριν. Είναι λες και μας πατάει ένα κουμπί κι οτιδήποτε θετικό σκεφτόμασταν για αυτό τον άνθρωπο ή ό,τι καλό κρατούσαμε σαν ανάμνηση, χάνεται σε δευτερόλεπτα. Όπως και να το κάνουμε, το να βλέπεις τη μέχρι πρόσφατα δική σου σχέση να φλερτάρει είναι οδυνηρό και δε γίνεται να μη σ’ ενοχλήσει ούτε στο ελάχιστο, ακόμη κι αν εσύ ήσουν εκείνος που το έληξε.

Βλέπεις μπροστά σου να παίζει σε επανάληψη η στιγμή που φλέρταρε εσένα, ο τρόπος που το έκανε, οι χειρονομίες που χρησιμοποίησε, το χαμόγελο, το βλέμμα του, όλα είναι τα ίδια κι αυτό σε τσαντίζει. Θες να τον πλακώσεις κι ας μη θέλεις να τα ξαναβρείτε. Κι αυτό δεν καθιστά την κατάσταση μισοτελειωμένη από πλευράς σου, απλά πληγώνεται ο εγωισμός σου, όπως κι αν το κάνουμε.

Εδώ που τα λέμε θα μπορούσες άνετα να ήσουν στη δική του θέση, αφού τελειώσατε, από θύμα δηλαδή να γινόσουν θύτης κι όλο αυτό να το περνούσε αυτός. Απλώς δεν έτυχε σε εσένα πρώτα. Όπως και να ‘χει, αφού η σχέση σας έφτασε στο τέλος της δε σου χρωστάει απολύτως τίποτα και το πιο φυσιολογικό πράγμα που έχεις να κάνεις είναι ό,τι έκανε κι αυτός: να προχωρήσεις.

Ότι έγινε, έγινε. Τώρα απομένει μόνο να γυρίσεις σελίδα, με ωριμότητα και συνειδητοποίηση. Κι όταν λέμε να γυρίσεις σελίδα, εννοούμε στην επόμενη, όχι στην προηγούμενη. Κι αν δεις πως η κατάσταση σε ζορίζει, μπορείς να ρίξεις μια ματιά στις αγγελίες για νέα δουλειά -δε θα ‘ναι εύκολο, αλλά αξίζει μία προσπάθεια. Όσο για τους φίλους, αν υπάρχει διάθεση, μπορεί να βρεθεί χρόνος για ξεχωριστές συναντήσεις, που δε θα σας φέρνουν σε εκείνη την άβολη θέση να συνυπάρχετε με το ζόρι.