Αν δε μιλήσεις, δε θα μάθει ποτέ πώς νιώθεις

Πόσα από αυτά που σκέφτεσαι, από αυτά που έχεις στο μυαλό σου θα ‘θελες να του πεις; Κάθε φορά που τα βλέμματα διασταυρώνονται σε χώρους που βρεθήκατε τυχαία και βρίσκεστε απέναντι ο καθένας με τη δική του παρέα. Θα ήθελες να τα γνωρίζει· αλλά τα ξέρουν όλοι οι άλλοι εκτός απ’ τον άμεσα ενδιαφερόμενο.

Ώρες ατελείωτες μιλάς για το άτομό του, προσπαθείς να βρεις έναν τρόπο να πλησιαστείτε, να ξεκινήσουν κάπως οι πρώτες σας κουβέντες κι ας είναι από πρωτοβουλία δική σου. Οι συμβουλές τους είναι να κάνεις εσύ το πρώτο βήμα, αλλά κάθε φορά που το παίρνεις απόφαση τελικά δειλιάζεις. Θα ‘θελες να σε διευκολύνει λίγο, να δείξει και ένα σημάδι ενδιαφέροντος -τόσες ώρες έχεις τυραννήσει ήδη το μυαλό σου εσύ- γιατί πιστεύεις ότι πλέον το έχει καταλάβει, αλλά δυστυχώς κανένα σημάδι, καμία κίνηση.

Σενάρια και πλοκές έχουν πάρει μορφή και ζωή στο μυαλό σου -τι θα κάνεις και τι θα πεις, πώς θα δράσεις, πώς θα αντιδράσει- για το πώς μπορεί να γίνει. Και πόσα πράγματα θα ήθελες να είχες προλάβει ήδη και να μην χανόταν τόσος χρόνος! Κάποιοι φίλοι σου λένε πως ίσως και να γνωρίζει τα αισθήματά σου αλλά να μη γνωρίζει τον τρόπο να κάνει την πρώτη κίνηση. Ίσως επίσης κουβαλά ανασφάλειες. Το κακό σενάριο είναι απλά να μην αισθάνεται τα ίδια πράγματα.

Όμως βλέπεις την στάση, το βλέμμα, έρχεται πάντα στην κοινή σας παρέα μόλις μάθει ότι θα είσαι εκεί. Όταν πας στο μπαρ για ποτό πλησιάζει κι ας μη μιλάει. Εκεί αρχίζεις να πιστεύεις πώς όλα είναι στο μυαλό σου, πως τίποτα δεν έχει σημασία, τίποτα δεν έχει καταλάβει. Παρατηρείς προσεκτικά κάθε κίνηση, μήπως κάτι σου έχει ξεφύγει από την πολύ επεξεργασία που έχεις κάνει όταν δεν είμαι εκεί.

Σε ελκύει και μόνο το γεγονός πως σου προκαλεί τόσο τρόμο που είναι αδιανόητο να μιλήσεις εσύ πρώτα. Θα έχεις φωνή; Κάνεις πάντα ένα βήμα πίσω γιατί σ’ ανησυχεί η ενδεχόμενη αποτυχία. Αν δε ρισκάρεις, όμως, δε θα μάθεις ποτέ. Τι έχεις να χάσεις άλλωστε; Χαμένα δεν πάνε τα συναισθήματα ποτέ. Κι άπαξ και τα μοιράζεσαι και είναι όντως αμοιβαία, σίγουρα θα αξίζουν αυτοί που τα δέχονται.

Τα ξέρουν όλα οι υπόλοιποι και ο άμεσα ενδιαφερόμενος δε γνωρίζει τίποτα· αυτό είναι και το λάθος μας. Το σπουδαιότερο προσόν των θαραλλέων είναι ότι η προσπάθεια κάνει τους ενδιαφερόμενους από περιέργεια και μόνο να τους ακούσουν. Καμιά φορά, έστω και η περιέργεια αρκεί για να γίνει η αρχή και να θέλουν να γνωρίσουν εσένα και τα συναισθήματά σου, αυτά που τόσο καιρό κρατάς μόνο για εσένα.

Μην επιλέγεις τη σιωπή σου. Μη χάνεις ευκαιρίες από φόβο. Δεν ξέρεις και ποτέ αν μερικές λέξεις σε φέρουν πιο κοντά σε μία μεγάλη ευκαιρία. Γιατί δεν είναι κακό να μοιράζεσαι τα συναισθήματά σου ακόμα και αν βρεις τοίχο.

Ο άμεσα ενδιαφερόμενος δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχει καταλάβει έστω και κάτι, αλλά αυτό δεν πρέπει να σε σταματήσει από το να ελευθερώσεις όλα όσα κρύβεις μέσα σου. Πάντως πόσο συχνά συμβαίνει να γνωρίζουν τα πάντα όλοι οι φίλοι σου και αυτός να μην γνωρίζει τίποτα γιατί ποτέ δεν έλαβε τα μηνύματά σου.

Είναι καιρός να μιλήσουμε, να κάνουμε την πρώτη κίνηση, να πάρουμε την πρωτοβουλία εμείς. Κι ο καιρός αυτός είναι το σήμερα.