Δεν είναι ντροπή να ζητάς βοήθεια

Έχεις περάσει πολλά. Ήρθες αντιμέτωπος με δύσκολες καταστάσεις∙ οικονομικές, επαγγελματικές, συναισθηματικές αλλά κι οικογενειακές. Με το ζόρι τα βγάζεις πέρα στις καθημερινές σου υποχρεώσεις. Προσπαθείς να φαίνεσαι εντάξει, να δείχνεις στους υπόλοιπους ότι όλα στη ζωή σου είναι εύκολα, πως όλα πάνε καλά. Όταν μένεις μόνος σου, βυθίζεσαι στα σκοτάδια σου, οι σκέψεις σου γίνονται και πάλι αρνητικές. Για τους άλλους είσαι στήριγμα, χαμογελάς, ακούς και συμβουλεύεις την παρέα σου, τους συγγενείς σου. Είσαι εκεί να δίνεις λύσεις στα προβλήματά τους. Εσύ; Εσύ πώς θα βρεις λύση στα δικά σου θέματα;

Έχεις σκεφτεί πόσα πράγματα καθημερινά καλείσαι να βγάλεις εις πέρας; Μπορείς να τα καταφέρεις όλα μόνος σου; Κάποτε, δικαίως, πελαγώνεις. Δε ζητάς, όμως, βοήθεια από κανέναν. Είναι ντροπή. Θα σε θεωρήσουν αδύναμο κι ανασφαλή. Δεν πέτυχες όσα έλεγες ότι θα έκανες, άρα απέτυχες. Αυτός ο αρνητισμός, η απαισιοδοξία κι η αυτό-υποτίμηση φωλιάζουν τον τελευταίο καιρό στο μυαλό σου. Αξίζει; Αξίζει όλο αυτό που κάνεις στον εαυτό σου; Όλη αυτή η ανακούφιση που του στερείς θα μπορούσε να τον λυτρώσει. Απομονώνεσαι σαν να σε τιμωρείς για κάτι που δε φταις.

Ήρθε η στιγμή να αλλάξεις τελείως απόψεις και πεποιθήσεις. Παραδέξου την αδυναμία σου. Ζήτα βοήθεια. Ξεκινά να μιλάς στους ανθρώπους που εμπιστεύεσαι πιο πολύ, ανοίξου στην οικογένειά σου, σε ένα φίλο σου. Μίλησε στον σύντροφό σου για αυτά που σε απασχολούν. Ίσως και μόνο που θα τα συζητήσεις, και μόνο που θα τα βγάλεις από μέσα σου, και κάπως θα αισθανθείς να μοιράζεις το βάρος, να ενεργοποιηθείς και να αλλάξεις, χωρίς να χρειαστεί να πουν ή να κάνουν κάτι οι άλλοι. Αν πάλι έχεις προβλήματα εμπιστοσύνης, αν ξέρεις πως οι δικοί σου δεν μπορούν να σε βοηθήσουν, αν αισθάνεσαι πιο άνετα να μιλήσεις σε κάποιον άγνωστο, τότε μπορείς να απευθυνθείς σε έναν ειδικό.

Την ψυχανάλυση, δυστυχώς, αρκετοί ακόμη την θεωρούν ταμπού. Πιστεύουν ότι κανένας μη οικείος τους δεν μπορεί να τους καταλάβει και πως με το να προσπαθήσουν να ανοιχτούν σε κάποιον που δε γνωρίζουν είναι σαν να βγάζουν τα προσωπικά τους στη φόρα. Μα στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό, καμία ντροπή στο απευθυνθείς εκεί που θα μπορέσουν να σε βοηθήσουν.

Όπως δεν είναι ντροπή και το να παραδεχτείς πως δεν μπορείς να τα καταφέρεις όλα με μόνο στήριγμα τον εαυτό σου, πως χρειάζεσαι κάποιον να σου σταθεί και να σ’ ακούσει, να βγάλεις όλα αυτά που σε απασχολούν σε ανθρώπους που εσύ νιώθεις δικούς σου. Δεν υπάρχει λόγος να βιώνεις μια κατάσταση μόνος, ήδη το πρόβλημα τεστάρει τις αντοχές σου, η μοναξιά δε σου εγγυάται πως θα σου βρει λύση, μη σε φυλακίζεις σ’ αυτή.

Και δε χρειάζεσαι απαραίτητα τις συμβουλές τους, δεν είναι ανάγκη να τις εφαρμόσεις. Θα σου κάνει καλό, όμως, να ακούσεις τη γνώμη τους, να την σκεφτείς και να πράξεις ύστερα σύμφωνα μ’ αυτό που εσένα εκφράζει. Σαφώς κανένας δεν μπορεί να μπει στη δική σου φάση, το πιθανότερο όμως πως θα ‘χει περάσει κάποια παρόμοια κατάσταση κι ίσως μπορεί να σε νιώσει και να σε βοηθήσει.

Και μόνο που θα εξωτερικεύσεις όσα σε παιδεύουν μέσα σου, έχεις κάνει μία καλή αρχή. Ειδικά, αν είσαι από ‘κείνους που σπάνια μιλάνε για τα προσωπικά τους, χρειάζεται θάρρος μια τέτοια παραδοχή, μα αξίζει. Στην τελική, αυτοί που είναι δίπλα σου είναι και για τα άσχημα και για τα όμορφα, κι είναι εκεί να σε ακούνε, να σε στηρίζουν. Μην τους απορρίπτεις, πριν καν τους δώσεις την ευκαιρία.

Είναι προτιμότερο να ‘χεις τα αφτιά σου ανοιχτά σε οτιδήποτε μπορεί να σε βοηθήσει παρά να κλείνεσαι στον εαυτό σου και να πιστεύεις ότι θα τα καταφέρεις όλα μόνος σου. Γιατί μόνος σου δεν μπορείς να πετύχεις πολλά. Μέσα σ’ ένα δεμένο σύνολο, όμως, μπορείς να πετύχεις τα πάντα. Μήπως ήρθε η ώρα για μια κουβεντούλα;