Εκείνα τα φιλικά «για πάντα μαζί»

Όσο περνάνε τα χρόνια, μεγαλώνουμε κι ωριμάζουμε, αρχίζουμε να ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους που χρειαζόμαστε δίπλα μας. Αρχίζουμε να ξεχωρίζουμε τις προσωπικότητες, τις συμπεριφορές και τις προθέσεις, τι θέλουν να δώσουν και να πάρουν από εμάς.

Γνωστούς μπορεί να έχουμε πάρα πολλούς αλλά φίλους πραγματικά πολύ λίγους κι αυτό γιατί δε γίνεται όλοι οι άνθρωποι να ταιριάξουν και να δέσουν μεταξύ τους. Άλλωστε, είμαστε διαφορετικοί χαρακτήρες, διαφορετικές προσωπικότητες, με άλλες εμπειρίες και βιώματα ο καθένας.

Ο σεβασμός κερδίζεται απ’ τους συνανθρώπους μας, ούτε χαρίζεται ούτε εκβιάζεται. Με τα χρόνια και την εμπειρία καταλαβαίνεις πως αυτός που σε νοιάζεται και σε σκέφτεται ακόμα κι αν για κάποιες μέρες δεν επικοινωνήσετε, αυτός που ξέρει τι επιθυμείς και τι έχεις ανάγκη, αυτός που κάθεται με προθυμία κι ενδιαφέρον να ακούσει τους φόβους σου, τα προβλήματα και τις ανησυχίες σου, αυτός που στέκεται περήφανα δίπλα στις επιτυχίες και στις δημιουργίες σου, αυτός ο άνθρωπος είναι πραγματικά φίλος σου.

Μπορεί να μην υπάρχει απαραίτητα καθημερινή επαφή, αλλά αυτό είναι που κάνει αυτές τις σχέσεις δυνατές, ανθεκτικές στο χρόνο. Αυτοί οι άνθρωποι σε γεμίζουν χαρά και πληρότητα, ακόμα και τις στιγμές που αισθάνεσαι πως δεν έχεις κανέναν ανάγκη, μένουν δίπλα σου χωρίς να τους το ζητάς.

Στα χρόνια του σχολείου ήμασταν μια παρέα επτά κοριτσιών. Όλες μαζί δεμένες πιστεύαμε ότι θα μείνουμε για πάντα κολλητές –χωρίς να ξέρουμε ακόμα την έννοια της πραγματικής φιλίας–, κάναμε τα πάντα μαζί, καμία δεν τολμούσε να πει κάτι κακό για την άλλη. Φοιτήτριες μετά οι περισσότερες χάθηκαν σε άλλη χώρα, με καινούργιους φίλους, με συντρόφους. Έτσι είναι αυτά, καταλαβαίνεις. Επικοινωνία συνέχισε να υπάρχει, και βγαίναμε, και μοιραζόμασταν ακόμα τα μυστικά μας, αλλά δεν ήταν πια το ίδιο. Δε θα ήταν ξανά το ίδιο, μεγαλώναμε κι όλα άλλαζαν.

Όταν τελειώσαμε πια με τις σχολές μας κάποιες επέστρεψαν, κάποιες όχι. Συνέχισαν τη ζωή τους μακριά, βρήκαν δουλειές, καινούργιες παρέες, καινούργιους συντρόφους, μια καινούργια ζωή, έτσι σταδιακά κι η επικοινωνία χανόταν. Αυτές που έμειναν πίσω συνέχισαν την επαφή τους αλλά με τελείως διαφορετικό τρόπο.

Και τα χρόνια περνάνε σαν νερό κι οι στιγμές φεύγουν κι ούτε που καταλαβαίνεις πότε ήσουν 15 και ξαφνικά είσαι 30 με ευθύνες, σπίτι, δουλειά, οικογένεια, άγχος και μια απαιτητική ρουτίνα. Εκεί αλλάζουν τα πάντα, ίσως τους χάσεις όλους, ίσως απλά μείνει ένα «χρόνια πολλά» σε γενέθλια και γιορτές.

Χάθηκαν οι συζητήσεις μας με ποτά και τσιγάρα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Χάθηκαν τα τηλεφωνήματα για κουτσομπολιά, τα μηνύματα μετά από ξενύχτι και τα κλάματα μετά από ένα χωρισμό, έγιναν αναμνήσεις τα πάρτι με άγνωστους ανθρώπους. Είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα όταν μεγαλώσεις κι είναι φυσιολογικό να λησμονείς όλα αυτά που κάνατε κάποτε όλοι μαζί. Αλλά έτσι είναι η ζωή, προχωράμε διαρκώς, κάνουμε καινούργια βήματα.

Κι ας μου λείπουν. Πάντα θα μου λείπουν αυτά τα επτά ανέμελα χαμόγελα, τα αθώα προσωπάκια που πίστευαν πως θα κατακτήσουν όλον τον κόσμο, πως θα ‘ναι για πάντα μαζί.

Ίσως το «για πάντα μαζί» να μην υπάρχει, να μην είναι αληθινό, να ‘ναι ένα παιχνίδι του μυαλού για να μας καθησυχάζει. Οι άνθρωποι που έχεις τώρα στη ζωή σου, είναι πλέον κι αυτοί που θα μείνουν.