Η μυρωδιά του συντρόφου σου δεν ξεχνιέται

Αναμνήσεις, αγάπη, πόθος, εθισμός, ηρεμία, ασφάλεια, γαλήνη και τρέλα είναι κάποια απ’ τα συναισθήματα που σου γεννάει η μυρωδιά του συντρόφου σου. Μια αγκαλιά με τη μύτη σου κολλημένη στο λαιμό του, μια εισπνοή μέσα στα μαλλιά, ένα φιλί στο χέρι είναι αυτά που σε κάνουν να θυμάσαι αυτήν τη μυρωδιά. Τη δική του μυρωδιά, που δε θα ξεχάσεις ποτέ.

Περνάς μέσα απ’ τον κόσμο, σε μαγαζιά και δρόμους και ψάχνεις αυτό το άρωμα, τη μέθη αυτή που σε κάνει να νιώθεις τον πόθο και την έλξη. Μπορείς να την ξεχωρίσεις αυτή την ιδιαίτερη οσμή μέσα από χιλιάδες ανθρώπους, γιατί είναι μοναδική. Γίνεται ανάγκη ακόμα κι εθισμός κάποιες φορές.

Χάνεσαι μέσα στην αγκαλιά του ανθρώπου σου κι αισθάνεσαι την ασφάλεια που σου βγάζει αυτή η μυρωδιά, αυτές οι γνώριμες σκέψεις που έρχονται στο μυαλό σου κάθε φορά που σνιφάρεις. Άραγε να το καταλαβαίνει; Να αντιλαμβάνεται την ανάγκη σου για αυτή τη δική του, τη φυσική του μυρωδιά; Περιμένεις εκείνη τη στιγμή που βγαίνει απ’ το μπάνιο, βάζει την μπλούζα του κι εσύ θέλεις να χωθείς για πάντα εκεί. Εκεί που ταξιδεύεις, που αισθάνεσαι πως αγαπιέσαι.

Μετά από ένα χωρισμό, χάνεις αυτή τη μυρωδιά κι όλα γύρω σου αλλάζουν, χάνεις τον πόθο και τον εθισμό σου. Γίνεται βασανιστήριο, κάθεσαι στο δωμάτιο και ξαπλώνεις με τα ξεχασμένα ρούχα του, μυρίζεις τη σφραγίδα του, αυτό που σε κάνει να θυμάσαι. Λησμονείς αυτό τον άνθρωπο, αυτή τη μυρωδιά.

Πόσες φορές έχει τύχει να βρίσκεσαι κάπου έξω και μόλις κάτι γαργαλήσει τα ρουθούνια σου που θυμίζει τον άνθρωπό σου, λαχταράς να τον δεις, τον ψάχνεις μέσα στο πλήθος. Θες να πας τρέχοντας στην αγκαλιά του, να τον φιλήσεις, να τον χαϊδέψεις, να τον ερωτευτείς ξανά. Να σταματήσεις το χρόνο για λίγο εκεί, όσο τραβάς τζούρες απ’ τη μυρωδιά του.

Αρκεί ένα συγκεκριμένο άρωμα για να έρθουν πάλι αυτές οι σκέψεις, αυτά τα γνώριμα συναισθήματα, για να επιστρέψει το παρελθόν που τόσο ερωτεύτηκες, αγάπησες και στο τέλος έχασες. Θέλεις για λίγο να δραπετεύσεις μέσα από αυτή τη μυρωδιά, να αισθανθείς και πάλι όμορφα κι οικεία όπως παλιά.

Η μυρωδιά ενός ανθρώπου μπορεί να σου βγάλει τόσο αληθινά συναισθήματα, τόσο μοναδικά. Μπορεί, όμως, και να σε απομακρύνει, να σε κάνει να θέλεις να φύγεις. Αν απ’ την πρώτη γνωριμία η μυρωδιά του σε απωθήσει, τότε είναι σχεδόν σίγουρο πως δε θα υπάρξει συνέχεια. Υπάρχει, όμως, κι η περίπτωση ενώ βρίσκεσαι σε μία σχέση κι αυτή η μυρωδιά στην αρχή σε μάγευε, από κάποια στιγμή και μετά να μην την αντέχεις, όσο δεν αντέχεις κι αυτή τη σχέση που έχει φτάσει στο τέλος της.

Οι άσχημες καταστάσεις μίας σχέσης που καταλήγουν στην απομάκρυνσή σου έχουν ως συνέπεια να θέλεις να βγάλεις απ’ το μυαλό σου κι απ’ τις αισθήσεις σου ό,τι υπάρχει από αυτόν τον άνθρωπο, πόσο μάλλον αυτή τη μυρωδιά που έχει μνήμη, που σε γεμίζει θλίψη, απογοήτευση, θυμό. Θέλεις να ξεχάσεις, να μη μυρίσεις ποτέ ξανά την ίδια μυρωδιά, να μη μείνει τίποτα να θυμίζει τα περασμένα. Δεν είναι πια το ίδιο όπως στην αρχή, τώρα ίσως και να σε πνίγει κάτι που κάποτε σ’ απελευθέρωνε.

Οι νευρικές απολήξεις στο εσωτερικό της μύτης στέλνουν μηνύματα κατευθείαν στον εγκέφαλο, ο εγκέφαλός μας διατυπώνει τις ευχάριστες και τις δυσάρεστες μυρωδιές. Εκείνος μπορεί να επιλέξει τι προτιμάει, διαμορφώνει έτσι τις επιλογές μας.

Πόσο περίεργο είναι μια μυρωδιά να βγάζει τόσα δυνατά συναισθήματα; Είναι πραγματικά υπέροχο το πώς απ’ τη μύτη μπορείς να ερωτευτείς, αλλά μπορείς και να αδιαφορήσεις. Γιατί το αντίθετο του έρωτα δεν είναι το μίσος αλλά η αδιαφορία.

Η μυρωδιά ενός ανθρώπου είναι μοναδική, είναι το μόνο πράγμα που δεν μπορεί να μιμηθεί κάποιος άλλος.