Όχι καβγάδες μπροστά στα παιδιά

Ένα ζευγάρι στη σχέση του πάντα έχει προβλήματα, όσο κι αν δεν το θέλει. Η καθημερινή τριβή, η ρουτίνα οι υποχρεώσεις, η δουλειά, τα έξοδα μίας οικογένειας αλλά κι η καθημερινότητα των παιδιών είναι απ’ τις πιο συχνές αιτίες –ή έστω αφορμές– για έναν καβγά μες στη συμβίωση.

Τα ζευγάρια έτσι μαλώνουν, έρχονται σε σύγκρουση, βιώνουν εντάσεις και –το χειρότερο όλων;– αυτό είναι κάτι που κάνουν πολύ συχνά στο σπίτι τους, ακόμα και μπροστά στα παιδιά τους. Προσπαθούν να λύσουν τις διαφορές τους, στην πραγματικότητα να υπερασπιστούν τον εγωισμό τους, σκορπάν λόγια που πληγώνουν (κι ίσως και να μην εννοούν) κι όλα αυτά με μάρτυρες τα παιδιά τους, χωρίς να σκεφτούν τις συνέπειες που μπορεί να ‘χει αυτό στην ψυχολογία τους.

Στις μέρες μας, με τους ταχείς ρυθμούς και τις διαρκείς απαιτήσεις, τα προβλήματα είναι πιο έντονα, οδηγούν έτσι και σε έντονα ξεσπάσματα, με αποτέλεσμα, πολλές φορές, να αδυνατείς να καταλάβεις πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να εκραγείς, και πώς καταλήγεις τελικά να ξεσπάς το θυμό σου πάνω στο σύντροφό σου ή ακόμα και στα παιδιά σου.

Ίσως πια να μην έχουμε την υπομονή των παλιών, κι αυτό για έχουμε περισσότερο άγχος, περνάμε, σαφώς, πιο πολλές ώρες στη δουλειά κι ίσως να έχουμε και μια τράπεζα να μας κυνηγάει για τις δόσεις του δανείου, που πασχίζουμε να καταβάλλουμε κάθε τέλος του μήνα μαζί με όλες τις άλλες υποχρεώσεις, αναδιοργανώνοντας διαρκώς τις προτεραιότητές μας.

Πλέον, το πιο σύνηθες σε μια οικογένεια είναι να εργάζονται κι οι δύο γονείς κι εκεί παρατηρείται ίσως το πιο μεγάλο πρόβλημα, αφού κι οι δύο προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο για την οικογένειά τους, τα παιδιά τους και τη μεταξύ τους σχέση, αλλά πιέζονται ήδη υπερβολικά πολύ πριν επιστρέψουν σπίτι, με αποτέλεσμα όταν γυρνούν να μην έχουν καμία διάθεση κατανόησης κι εξισορρόπησης των όποιων εντάσεων.

Μα το πρόβλημα δεν είναι αν το ζευγάρι τσακώνεται, αυτό είναι αναμενόμενο. Η ουσία του θέματος έχει να κάνει με το πού και πώς τσακώνεται, με το γεγονός πως δεν πρέπει, σε καμία περίπτωση, να εμπλέκει τα παιδιά σ’ όλο αυτό, να τα κρατάει για παρατηρητές ή να προσπαθεί να τα κερδίσει ως συμμάχους ο καθένας στο στρατόπεδό του.

Τα προβλήματα δεν πρέπει να βγαίνουν στο σαλόνι, οι φωνές δεν πρέπει να φτάνουν στα παιδικά υπνοδωμάτια, δημιουργώντας ανησυχίες κι ανασφάλειες. Χρειάζεται σωστή επικοινωνία, σεβασμός κι ήρεμες συζητήσεις για να μπορέσει να λυθεί οποιοδήποτε πρόβλημα, είτε στην κρεβατοκάμαρα του ζευγαριού, χωρίς να ακούγονται έξω απ’ αυτή, είτε όταν τα παιδιά θα λείπουν στο σχολείο/στο χόμπι τους/στους παππούδες τους, είτε σ’ ένα ραντεβού για φαγητό ή μια βόλτα μετά τη δουλειά, που θα χαλαρώσει και το ζευγάρι. Σίγουρα χωρίς να μεταφερθεί το αρνητικό κλίμα κι η ένταση στα παιδιά.

Είναι ευαίσθητα κι ακόμα εύπλαστα, διαμορφώνονται, σε μεγάλο βαθμό, απ’ τα ερεθίσματα που λαμβάνουν απ’ τους γονείς τους, μαθαίνουν μέσα απ’ τις κινήσεις τους και συχνά τους μιμούνται. Αν ένα παιδί μεγαλώσει βλέποντάς τους να μαλώνουν ή να διαφωνούν έντονα και –σε ακραίες καταστάσεις– αν γίνει μάρτυρας βίας, αυτά τα βιώματα θα τα κουβαλά για πάντα. Θα τα μεταφέρει αργότερα στη δική του οικογένεια ή δε θα θελήσει να κάνει μία για να μην καταλήξει έτσι. Η ένταση, οι καβγάδες κι οι έντονες συζητήσεις μόνο κακό μπορούν να κάνουν στις αθώες τους ψυχές.

Ένα παιδί μπορεί να καταλάβει πολλά περισσότερα από ό,τι πιστεύει ο γονιός πως αντιλαμβάνεται, γι’ αυτό κι η σωστή μεταχείριση μιας διαφωνίας είναι αυτό που το παιδί θα πρέπει να πάρει ως βίωμα και παράδειγμα για τη ζωή του. Αυτό είναι που θα μιμηθεί, αυτό είναι που θα καταλάβει. Η σωστή διαχείριση των προβλημάτων σας μπορεί να φανεί το καλύτερο δώρο που μπορείτε να κάνετε για το μέλλον των παιδιών σας.