Στο φινάλε έρχεται η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας

Τα τελευταία λεπτά μαζί με ‘κείνον τον άνθρωπο που έκανες σενάρια μακρινά. Όταν η αυλαία πέσει οριστικά και τα βλέμματά σας δεν προβλέπεται να ιδωθούν ξανά, εκεί είναι που αισθάνεσαι τη μοναξιά. Αλλού το μυαλό, αλλού η καρδιά κι όλες οι αναμνήσεις περνάνε σαν νερό απ’ το μυαλό σου. Νιώθεις ξαφνικά ένα κενό. Αισθήματα ανάμεικτα∙ ίσως κάτι από ανακούφιση, ίσως θυμός αλλά και πόνος.

Τη στιγμή που λες το αντίο τα συναισθήματα δεν είναι πραγματικά, είναι τόσο υποκειμενικά και συγκεχυμένα όσο όλα εκείνα τα «εν βρασμώ». Μπορεί η σχέση αυτή να τελείωσε όμορφα ή κι άσχημα, παρ’ όλα αυτά αισθάνεσαι αυτό το κενό, την επιβεβαίωση πως όλα κάπου εδώ τελείωσαν. Ίσως μαζί με μια δόση προδοσίας ή κι απογοήτευσης.

Λίγο αργότερα, όμως, όταν ο χωρισμός γίνεται πραγματικότητα έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιείς τα αισθήματά σου μέσα στη σχέση, που προσπαθείς να απαντήσεις σε όλα τα αναπάντητα «γιατί» που δεν προλάβατε να εξηγήσετε, γιατί ο εγωισμός σας ήταν μεγάλος. Κι αυτή η τελευταία αγκαλιά; Αυτή αναμφίβολα δε θα έπρεπε να συμβαίνει.

Εκείνη τη στιγμή έρχεται κι η απομυθοποίηση. Τότε καταλαβαίνεις τα συναισθήματά σου, αναγνωρίζεις τις σκέψεις και τις πράξεις που έκανες μέσα σε αυτή τη σχέση. Σίγουρα αναλογίζεσαι και τα λάθη σου, γιατί σε μία σχέση ποτέ δε φταίει μόνο ο ένας -πόσες φορές μας το έχουν αναφέρει κι άλλες πόσες προσπαθήσαμε να το πιστέψουμε. Μιλάς με τον εαυτό σου και προσπαθείς να καλύψεις αυτά τα κουτάκια με τα κενά που έχει αφήσει αυτό το «μαζί» που κατέληξε τελικά «χώρια». Αναθεωρείς για πολλά αισθήματα αλλά και πράξεις σου, ίσως να τα βάλεις και με τον ίδιο σου τον εαυτό. Αλλά έτσι είναι μία σχέση, πάντα θα γίνονται λάθη κι όταν φτάνει ο χωρισμός οι αλήθειες (ακόμη κι οι πικρές) θα φαίνονται πιο έντονα.

Ο χρόνος, όμως, είναι πάντα ο καλύτερος γιατρός, γιατί με τον καιρό κι αφού έχεις επεξεργαστεί άπειρες ώρες τις κουβέντες σας, καταλήγεις σε συμπεράσματα κι είσαι πια έτοιμος να γίνεις ένας καλύτερος άνθρωπος για την επόμενή σου σχέση. Μέσα απ’ τις εμπειρίες μας κι αυτά που αισθανόμαστε μπορούμε να διορθώσουμε διάφορες πτυχές του χαρακτήρα μας κι ίσως μετά από καιρό να συγχωρέσουμε εκείνον τον άνθρωπο που ήταν κάποτε στη ζωή μας, που μπορεί να μας πλήγωσε αλλά στην τελική μας έδειξε τι δε θέλουμε από έναν άνθρωπο, τι μας πληγώνει, τι δεν ανεχόμαστε.

Οι σχέσεις μας καθρεφτίζουν το ποιοι είμαστε. Αυτό που ελκύουμε, αυτό έρχεται στη ζωή. Για να ήρθε το τέλος σημαίνει ότι κι οι δύο προσπαθήσατε γι’ αυτό, γιατί αλλιώς δε θα υπήρχαν προβλήματα (κι αν ακόμη υπήρχαν, θα είχαν λυθεί) και σίγουρα θα ήσασταν ακόμα μαζί.

Στο φινάλε, λοιπόν, καταλαβαίνεις ότι ίσως όλο αυτό να ήταν ένας ενθουσιασμός που δεν μπόρεσε να κρατήσει παραπάνω. Ίσως να ήταν ένας μονόπλευρος έρωτας -πάντα ο ένας απ’ τους δύο νιώθει περισσότερα απ’ τον άλλον. Μετά από ένα χωρισμό, στον απολογισμό που κάνεις, συνειδητοποιείς πως το τέλος σας ήταν μονόδρομος -όσο κι αν πόνεσε. Αν υπήρχαν κι άλλοι δρόμοι θα είχατε καταφέρει να τους ακολουθήσετε, θα τολμούσατε το διαφορετικό, αυτό που ο έρωτας κι η αγάπη διεκδικούν, το παράτολμο.

Ένας χωρισμός μας διδάσκει τα επόμενά μας βήματα.