Στον άνθρωπο με το τριαντάφυλλο, τον παππού μου

Ενενήντα τρία ολόκληρα χρόνια έζησε, πέρασε την κατοχή, έχασε δικούς του ανθρώπους με τον πιο άσχημο τρόπο, έκανε παιδιά, τα μεγάλωσε, τα πάντρεψε, είδε εγγόνια και δισέγγονα. Πέρασες πολλά, μας δίδαξες πολλά, μας αγάπησες πολύ, παππού!

Ένας άνθρωπος γενναίος και τόσο περήφανος, που αντιμετώπιζε την κάθε δυσκολία με υπομονή και καλοσύνη. Τα παιδικά του χρόνια τόσο δύσκολα, με τον πόλεμο και την πείνα, βλέποντας τον αδελφό του να πεθαίνει πολεμώντας για την πατρίδα του, προστατεύοντας όλα τα αδέρφια του ως μεγαλύτερος.

Μέσα σε τέτοιες οδυνηρές καταστάσεις έμαθε τι σημαίνει πραγματική υπομονή, πίστη κι αγάπη για τον κόσμο. Έμαθε να δίνει καθημερινό αγώνα σε εποχές που εμείς, οι πιο νέοι, δεν μπορούμε ούτε να φανταστούμε ούτε περνάει απ’ το μυαλό μας ότι θα μπορούσαμε να αντέξουμε. Κατάφερε όχι μόνο να επιβιώσει αυτός κι η οικογένειά του, αλλά να δημιουργήσει τη δική του οικογένεια με ελάχιστα υλικά αγαθά, με περισσότερη αγάπη ίσως, και χαμόγελο και για τα πιο απλά πράγματα. Μεγάλωσε τρία καταπληκτικά παιδιά μαζί με τη γυναίκα του, χωρίς να τους λείψει τίποτα. Ένα από αυτά τα παιδιά είναι κι η μητέρα μου.

Έχασε πολύ νωρίς τη συντροφιά του, το στήριγμά του, όμως δεν το έβαλε ούτε τότε κάτω. Ήταν πάντα τόσο δυνατός που δεν μπορούσε να τον λυγίσει καμία δυσκολία. Κατάφερε να ζήσει τα υπόλοιπά του χρόνια δίπλα σε φίλους, που τον αγάπησαν πραγματικά, δίπλα στα παιδιά του, που τα έβλεπε να μεγαλώνουν και να κάνουν τη δική τους οικογένεια. Γνώρισε εμάς, τα εγγόνια του, και με τόση τρυφερότητα μας έμαθε τι σημαίνει υπομονή, αγάπη και φροντίδα. Γύρισε όλον τον κόσμο, ταξίδια με εμπειρίες και δίψα για να μάθει πώς ζει ο υπόλοιπος πλανήτης.

Θυμάμαι, όταν γυρνούσε από κάποιο ταξίδι, μαζί με τα δώρα που μας έφερνε πάντα, μας διηγιόταν τις εμπειρίες που αποκτούσε από κάθε προορισμό. Εμείς σαν παραμύθια ακούγαμε τις αφηγήσεις του, ώρες ατελείωτες μας έλεγε τις ιστορίες του. Πάντα κομψός, πάντα περιποιημένος, ένας όμορφος άντρας, ψηλός, με ένα τριαντάφυλλο μονίμως στο σακάκι του. Η μυρωδιά του ήταν πάντα αυτή, τριαντάφυλλο. Στο χωριό όλοι τον αναγνώριζαν από ‘κείνο το άρωμα τριαντάφυλλο. Όμορφη η εικόνα αυτού του ανθρώπου, όπως η ψυχή του.

Με έμαθε να αγαπάω, να ‘μαι δυνατή, να αντιμετωπίζω όποια κατάσταση με υπομονή και σοφία. Με έμαθε τι σημαίνει «ανθρωπιά», πώς να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Με έμαθε να κάνω και τις πιο νόστιμες τηγανιτές πατάτες, όταν πηγαίναμε στο χωριό με τον αδερφό μου πάντα μας έφτιαχνε αυτές τις τηγανιτές πατάτες. Ίσως να ‘ταν οι πιο νόστιμες γιατί ήταν μαγειρεμένες από πρόσωπο αγαπημένο.

Πέρασαν ενενήντα χρόνια ζωής για να φανεί η αδυναμία του και να μας πει ότι ήρθε η ώρα να φύγει. Μας έμαθες πολλά, μας δίδαξες πολλά, δε θα σταματήσεις ποτέ να μας διδάσκεις. Ήσουν ένας δάσκαλος ζωής για εμάς. Και για πάντα θα ‘σαι ο άνθρωπος με το τριαντάφυλλο, πάντα θα ‘σαι ο ήρωάς μας.

Όσοι έχετε ακόμα τον παππού και τη γιαγιά στη ζωή σας, να τους επισκέπτεστε, να τους δείχνετε την αγάπη σας και να μην τους ξεχνάτε.

Θα σε θυμάμαι για πάντα, παππού…