Αγαπάς;

Αγάπη∙ μία λέξη χιλιοειπωμένη, μία λέξη πλασμένη για την τέχνη -από τραγούδια και ποιήματα έως πίνακες ζωγραφικής, γλυπτά και μεγαθήρια αρχιτεκτονικής. «Έρως ανίκατε μάχαν» είχε φωνάξει ο Σοφοκλής με το στόμα της Αντιγόνης, μια φράση που έμελλε να παρασυρθεί στη δίνη του χρόνου, μια κλασική αξία της σταθερής παρουσίας του έρωτα σε κάθε κοινωνία, ανεξάρτητα απ’ τη γεωγραφική θέση και τη χρονική περίοδο εξέλιξής της.

Η ζωή είναι υπερβολικά σύντομη και πολλές φορές μόλις στην εκπνοή της συνειδητοποιούμε ότι στην τελική γι’ αυτό ζούμε: Για να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Όλα τα άλλα, μπροστά στο χείλος της αβεβαιότητας, φαντάζουν δευτερεύοντα.

Αν ρωτήσεις χίλια άτομα τι είναι αγάπη, το σίγουρο είναι ότι θα πάρεις χίλιες διαφορετικές απαντήσεις. Μερικές ίσως να ‘ναι και σιωπηλές. Δύσκολο εγχείρημα να την ορίσεις. Όλες οι λέξεις κάθε γλώσσας δε θα ήταν αρκετές. Δε χωράει ανάμεσα σε γράμματα το νόημά της. Είναι κάτι ουσιαστικότερο, που πηγάζει απ’ την εμπειρία, απ’ τις αισθήσεις και την ψυχή.

Αν έπρεπε να στριμωχτεί δίπλα σε μία λέξη, αυτή θα ήταν η «επιλογή». Όχι συναίσθημα, όχι έρωτας, όχι πάθος… Αυτά είναι εφήμερα, ενώ η αγάπη είναι το να επιλέγεις να αισθάνεσαι το ίδιο για κάποιον, ακόμη και τις μέρες που όλο σου το είναι θα ήθελε να τα παρατήσει. Αγάπη είναι να επιλέγεις να νιώθεις, χωρίς πιέσεις, χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς όρια. Όχι επειδή στο όρισαν άλλοι, αλλά επειδή το διάλεξες εσύ, ακόμη κι αν μερικές στιγμές το μετανιώνεις.

Στο μυαλό των περισσότερων η αγάπη είναι μια μεγαλοπρεπής πράξη, «κάνει πολύ θόρυβο». Είναι υπερβολικά λόγια τρυφερότητας, τρελές κινήσεις απόδειξης συναισθημάτων κι ένας αγώνας δρόμου για το ποιος εκ των δύο θα στεφτεί «πιο αγαπητός» στον άλλον. Όλα αυτά, όμως, είναι υπερβολές.

Η αγάπη είναι ήσυχη, έρχεται να δηλώσει την παρουσία της γαλήνια στις πιο απρόβλεπτες στιγμές, χωρίς τυμπανοκρουσίες. Κρύβεται πίσω από λιτές κινήσεις, που όμως ζεσταίνουν τη μέρα και φέρνουν χαμόγελα. Μπορεί να ‘ναι ένα μήνυμα «στείλε μου όταν φτάσεις» ή η εμφάνιση μιας ζεστής αγκαλιάς, όταν τη χρειαζόσουν περισσότερο από ποτέ. Είναι αυθόρμητες χειρονομίες που δείχνουν ειλικρινές ενδιαφέρον.

Όταν αγαπάμε πραγματικά, αγαπάμε ανιδιοτελώς. Δεν αγαπάμε για να μας αγαπήσουν πίσω, με τον ίδιο τρόπο και στον ίδιο βαθμό. Δεν μπαίνει στο ζύγι η ένταση της αγάπης για να μοιραστεί ισόποσα και στους δύο. Περιττή η κάθε μέτρηση και σύγκριση, δείγμα ότι έχει εισχωρήσει ο εγωισμός σε μια σχέση, διαβρώνοντας την αγάπη.

Δεν αγαπάς για να πάρεις αντάλλαγμα, αγαπάς γιατί νοιάζεσαι, αγαπάς γιατί νιώθεις. Αγαπάς πραγματικά χωρίς όρια, όταν οι αναστολές κι οι αμφιβολίες είναι ανούσιες. Όταν το βάρος της αγάπης σου δεν πέφτει στους ώμους του άλλου να τον συνθλίψει, αλλά τον τυλίγει με θαλπωρή, αφήνοντάς τον να αναπνεύσει και να εξελιχθεί.

Ίσως το μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε αναζητώντας την αγάπη να είναι ότι ψάχνουμε «το άλλο μας μισό». Μα δεν είμαστε μισοί εξαρχής για να βρούμε κάτι να ταιριάξει δίπλα μας σαν χαμένο κομμάτι του παζλ. Αυτό δείχνει μια αγάπη εξάρτησης κι υπερβολής. Στην πραγματικότητα, ψάχνουμε άλλη μια μονάδα στο απέραντο σύμπαν, έτσι ώστε όταν οι κόσμοι μας ενωθούν, από εκεί που ο άνθρωπος φάνταζε απειροστός απέναντι στα πάντα, να γίνεται μια δύναμη έτοιμη να τιθασεύσει τα πάντα.