Ο σύντροφός σου, το αγχολυτικό σου

Μερικές μέρες είναι βαμμένες γκρίζες, εκείνο το μίζερο χρώμα που σε αφήνει στάσιμο. Σαν να ‘σαι μπροστά από ένα τείχος και να πρέπει να το σκαρφαλώσεις σε μερικά λεπτά. Προσπαθείς να αναρριχηθείς, αλλά τα χέρια σου γλιστράνε, ιδρώνεις κι όλο σου το κορμί κολλάει απ’ την απελπισία. Η καρδιά σου σαν να προσπαθεί να διαφύγει απ’ το κλουβί της κι οι σκέψεις σου ένας χαώδης λαβύρινθος χωρίς έξοδο διαφυγής.

Όλα μέσα σου γίνονται κομμάτι μιας πανικόβλητης κούρσας ενάντια στο χρόνο, ενάντια στις συνθήκες, ενάντια σε σένα. Ξαφνικά μίκρυνες, έγινες πάλι εκείνο το παιδί που έβαζε τα κλάματα όταν ξέφευγε απ’ το χέρι της μητέρας του και την έχανε στο πλήθος.

Είναι αυτές οι μέρες που νιώθεις να βυθίζεσαι απ’ το βάρος του άγχους και της αγωνίας. Είναι εκείνες οι στιγμές που γίνεσαι μαριονέτα ενός ανελέητου χειριστή, της πίεσης. Ο πανικός είναι το πρώτο συναίσθημα που σε γεμίζει, σου ρουφάει το οξυγόνο και σ’ εκτοξεύει προς την απόγνωση. Έπειτα, η άρνηση του μυαλού σου να συνεργαστεί. Βλέπεις, ακόμη και τα καλογυαλισμένα γρανάζια δε δουλεύουν πάντα στην εντέλεια.

Η αδράνεια ακολουθεί σύσσωμη, αφήνοντας πίσω της ερωτηματικά και στασιμότητα. Θες να αντιμετωπίσεις το άγχος σου, αλλά εκείνη σ’ εμποδίζει αποτελεσματικά με τη βοήθεια της απελπισίας. Πίεση, πίεση παντού. Σαν κινούμενη άμμος σε ρουφάει βαθύτερα και βλέπεις τον κόσμο γύρω σου να σκοτεινιάζει.

Μέχρι που μια φωνή, σαν από μηχανής θεός, σε τραβάει απ’ τα έγκατα της αγωνίας κι εκεί που βασίλευε το σκοτάδι όλο και κάποια φλογίτσα τρεμοπαίζει. Ακολουθείς το φως και ξαφνικά όλα μοιάζουν απλούστερα, πιο εύκολα. Ένα χάδι, ένα παρηγορητικό ψιθύρισμα και τα σύννεφα σκόρπισαν. Τα δεσμά έσπασαν, ο πανικός κι η απελπισία οπισθοχώρησαν κι έμεινε το άγχος στην άκρη του μυαλού σου, σαν φοβισμένο ζωάκι πριν την εξημέρωση. Κι όλα αυτά που πριν έμοιαζαν ακατόρθωτα, τώρα πια έγιναν πλάνο υλοποιήσιμο. Μονάχα με δυο κουβέντες και μια αγκαλιά. Μα τι θαύμα!

Πόση μαγεία κρύβεται άραγε πίσω από εκείνον τον άνθρωπο που με μετρημένες κινήσεις θα σε γαληνέψει; Με το γνωστό του τελετουργικό θα διώξει το άγχος και θα το αντικαταστήσει με αγάπη και στήριξη. Οι κινήσεις απλές: έκφραση ανησυχίας, χέρια που σε τυλίγουν ζεστά, διάσπαρτα φιλιά και ψίθυροι γεμάτοι καθησυχαστικά λόγια. Κι αυτή η αγκαλιά πόσο σωτήρια. Σε σκεπάζει ολόκληρο και γίνεσαι πάλι παιδί που αποζητά θαλπωρή. Η αγάπη φυσικά παρούσα, τη νιώθεις να φουσκώνει το στέρνο σου και να γεμίζει τα κενά σου.

Ξάφνου μπορείς ν’ αναπνεύσεις ξανά. Γιατί εκείνος ο άνθρωπος σ’ ελευθέρωσε. Κρατούσε στην ψυχή του το μυστικό της ηρεμίας σου και μόλις έφτασε στ’ αφτιά του το σήμα κινδύνου έσπευσε να σε σώσει άμεσα. Η σωτήρια λέμβος σου ήταν φτιαγμένη από απλά υλικά: υποσχέσεις, φιλιά κι αγκαλιές. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Κι όμως, η στήριξη που ένιωσες ήταν υπερπολύτιμη.

Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που αποδεικνύουν περίτρανα τη δύναμη μιας σχέσης. Η ευτυχία είναι εύκολο συναίσθημα, μοιράζεται στα δύο αυτόματα. Η σκοτεινιά, όμως, το άγχος κι η αγωνία είναι ύπουλοι αντίπαλοι. Τρυπώνουν ανάμεσα στους ανθρώπους και δημιουργούν ρωγμές και χάσματα αγεφύρωτα. Εκεί κρύβεται, λοιπόν, η μαγεία του έρωτα, στο κατά πόσο ο ένας μπορεί να στηρίξει τον άλλον σε περιόδους δύσκολες κι απαιτητικές. Δεν υπάρχει έτοιμη συνταγή, σε αυτές τις περιπτώσεις λειτουργούν το ένστικτο κι η αγάπη.

Γι’ αυτό η καρδιά σου πεταρίζει απρόσμενα και τα μάτια σου πλημμυρίζουν από θαυμασμό. Γι’ αυτό το χαμόγελο ανέβηκε αυτόματα στα χείλη σου κι όλα μέσα σου έμειναν για λίγο μετέωρα. Δεν είναι τυχαίο που εκείνος ο άνθρωπος ξαφνικά έγινε εκατό φορές πιο γοητευτικός. Τον ερωτεύτηκες ακόμη πιο πολύ με το που έσπευσε να σε γλυτώσει απ’ τον πανικό σου. Τον ερωτεύτηκες, γιατί σ’ εκείνο το καθησυχαστικό βλέμμα βρήκες ένα καταφύγιο. Κι έτσι απλά, όλα μπήκαν σε μια σειρά στον απόηχο ενός «θα ‘μαι δίπλα σου».