Ποιος θα το περίμενε ότι θα γινόταν η μοναξιά κάτι σαν ανάγκη

Η έννοια της μοναξιάς και τις μοναχικότητας υπήρχε πάντα στη ζωή του ανθρώπου. Άλλοτε ως φόβος, μη μείνουμε μόνοι μας χωρίς άλλους γύρω μας και άλλοτε ως ανάγκη για να ξεφύγουμε από μια κατάσταση ή κάποια δυσάρεστα γεγονότα. Όλοι μας, ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, χρώματος, κάποια στιγμή θα βιώσουμε το αίσθημα της μοναξιάς. Η μόνη διαφορά είναι στο χρονικό διάστημα κάποιος θα επιλέξει να παραμείνει σε αυτή την κατάσταση.

Από τη μια πλευρά, πολλοί άνθρωποι έχουν την επιτακτική ανάγκη να έχουν κάποιο στήριγμα, σαν μικρό δεκανίκι για να ανταπεξέλθουν σε όσα τους συμβαίνουν. Θέλουν να έχουν μια βοήθεια και κάποιον να τους οδηγήσει προς τη σωστή κατεύθυνση. Και όταν δεν το έχουν αυτό, αυτόματα προκαλείται άγχος, στρες και κάθε αυτοέλεγχος εξαφανίζεται. Αυτό οφείλεται κυρίως στον τρόπο που έχουμε μάθει να διαχειριζόμαστε τη σκέψη μας και το κατά πόσο μπορούμε να κυριαρχήσουμε στην τάση που υπάρχει ως φυσική ροή προς το χάος.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν κι εκείνοι που αποζητούν τη μοναξιά ως συνθήκη. Θέλουν να έχουν τον χρόνο να ηρεμήσουν, να σκεφτούν και να αποφασίσουν τι έχουν σκοπό να πράξουν και με πιο τρόπο, ώστε να υπάρξουν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Ίσως είναι πως θέλουν να έχουν τον έλεγχο των αποφάσεων και συμπληρωματικά να έχουν την ευθύνη και τις συνέπειες των πράξεών τους. Να φανούν ή και ίσως να είναι δυνατοί και ανεξάρτητοι χωρίς την ανάγκη κανενός, γιατί μπορούν και κατέχουν τον τρόπο να σταθούν στα πόδια τους μόνοι τους.

Πολλές φορές δεν είναι η ίδια η μοναξιά που μας τρομάζει, αλλά η ιδέα, ο φόβος ότι θα μείνουμε μόνοι μας χωρίς να υπάρχει δικαίωμα ή δυνατότητα να αλλάξει αυτό. Από τα πρώτα χρόνια της ζωής, ο άνθρωπος έχει μάθει να συνυπάρχει με άλλους ανθρώπους, διότι είχε το αίσθημα της επιβίωσης. Ακόμα και στις μέρες μας υπάρχει ακόμα ο ίδιος φόβος, πως χωρίς τους άλλους να μας περιτριγυρίζουν δεν μπορούμε να επιβιώσουμε. Αυτό το ένστικτο συνδέεται άμεσα με τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς μας και το περιβάλλον που μας περικλύζει, αρχίζοντας από την οικογένειά μας και φτάνοντας μέχρι τους ανθρώπους που μας ασκούν κάποιου είδους επιρροή.

Σήμερα, που βιώνουμε έντονα μια εποχή όπου τίποτα δεν κρατιέται κρυφό και παντού υπάρχει κι από ένας θόρυβος ή μια κλειδαρότρυπα, έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη για απομόνωση. Γιατί κακά τα ψέματα η μοναξιά και πιο σωστά η μοναχικότητα, μας δίνει τη δύναμη να ηρεμήσουμε και να βάλουμε τα πράγματα και τις καταστάσεις σε μια σειρά. Με την όλη εξέλιξη της τεχνολογίας και τα μέσα δικτύωσης, η επικοινωνία και οι τρόποι που έχουν εφευρεθεί, από τη μια έχουν ενώσει τον κόσμο, αφού μπορείς να επικοινωνήσεις με κάποιον όπου και αν βρίσκεται, από την άλλη έχουν σπάσει τα όρια της ιδιωτικότητας ίσως κι ανεπιστρεπτί.

Φυσικά, όσο σημαντική είναι η ανάγκη για επικοινωνία, εξίσου σημαντική είναι και η κάποιας χρονικής διάρκειας απομόνωση για την ψυχική ηρεμία. Η μοναξιά είναι διδακτική. Μπορεί να δείξει τον τρόπο να αντέχουμε, να υπομένουμε και να επιμένουμε σε διάφορες καταστάσεις. Οι ώρες μοναξιάς λειτουργούν καταλυτικά στην ψυχοσύνθεση του ανθρώπου και στο πώς θα βάλει τις σκέψεις του σε μια σειρά και με προτεραιότητα να λύσει τα τυχόν προβλήματα.

Η μοναξιά επίσης έχει και μια γοητεία. Είναι ένα κίνητρο για εσωτερική αναζήτηση, για να γνωρίζουμε καλύτερα τον εαυτό μας, να αποκτήσουμε αυτοπεποίθηση να βρούμε μια βαθύτερη σύνδεση με την αυτογνωσία. Να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας και να βγούμε στον έξω κόσμο ανανεωμένοι και με άλλο αέρα, δυναμικό. Όλα εξαρτώνται από το βαθμό που θα χρησιμοποιούμε τη συνθήκη όταν μας δίνεται ώστε να υπάρχει μια ισορροπία. Άλλωστε, χωρίς την ησυχία, δεν αντέχεται ο θόρυβος και χωρίς τον θόρυβο, δε θα ξεχωρίζαμε την ησυχία. Σωστά;