Δυστυχώς ευτυχήσαμε

Δυστυχία κι ευτυχία. Δύο ουσιαστικά, το νόημα των οποίων καθορίζει σε τεράστιο βαθμό την ύπαρξή μας και τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη θέση μας στον κόσμο. Υπάρχουν χιλιάδες γραμμένα λόγια για την ευτυχία, αυτή που όλοι αναζητάμε καθημερινά. Έχουμε όμως αναρωτηθεί ποτέ τι είναι πραγματική δυστυχία; Δεν ταυτίζεται πάντα με τα δεινά που η μοίρα μπορεί να μας φέρει. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι πραγματικά δυστυχισμένοι, όχι γιατί τους λείπει κάτι στη ζωή τους, αλλά γιατί δεν ξέρουν ότι μπορούν να ευτυχήσουν, δεν το δέχονται για τον εαυτό τους.

Από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής μας μαθαίνουμε να συνδέουμε την ευτυχία με την αγάπη των γονιών μας, τα παιχνίδια με τους φίλους μας, τις γιορτές και τα δώρα που προσμένουμε ως παιδιά. Μεγαλώνοντας, θα αναζητήσουμε την ευτυχία σε ταξίδια, σε όμορφες παρέες, σε ένα μεγάλο έρωτα, σε μια καλή δουλειά∙ εν συνεχεία σε μια υπέροχη οικογένεια και στην απόλαυση όλων όσων με πολύ ή λιγότερο κόπο αποκτήσαμε στη ζωή μας. Πράγματα που θα έκαναν έναν άνθρωπο να απολαμβάνει μια ευτυχισμένη ζωή ή τουλάχιστον, θα έφτιαχναν μια όμορφη βάση πάνω στην οποία θα μπορούσε να χτίσει την προσωπική του ευτυχία.

Στην απέναντι όχθη θα βρεθούν αυτοί των οποίων η μοίρα δε στάθηκε τόσο πολύ με το μέρος τους. Οι δυσκολίες, τα απρόσμενα γεγονότα ή οι αποτυχίες, στάθηκαν εμπόδιο στο να γνωρίσουν ουσιαστικά την ευτυχία. Αυτό δε σημαίνει πως ένιωθαν μονίμως δυστυχισμένοι, ωστόσο βίωσαν τη δυστυχία σε μεγάλο βαθμό. Αν προσπαθήσουμε να το δούμε ως αντικειμενικοί παρατηρητές θα λέγαμε πως σίγουρα οι συνθήκες της ζωής τους θυμίζουν περισσότερο θλίψη παρά χαρά.

Οι δύο παραπάνω προσεγγίσεις είναι περίπου αυτές που θα βρεις ακόμα κι αν ψάξεις σε ένα λεξικό για το τι σημαίνουν και πώς ορίζονται. Έρχεται όμως μια τρίτη θεώρηση που πιθανότατα να ανατρέπει όλα όσα ξέρουμε ή διαβάζουμε μέχρι τώρα για το συγκεκριμένο θέμα. Λίγο πιο υποκειμενική ματιά για κάποιους, που αν όμως την εξετάσουμε σε λίγο μεγαλύτερο βάθος θα διαπιστώσουμε πως κρύβει μια σπουδαία αλήθεια.

Υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά έχουν στη ζωή τους όλα όσα χρειάζεται κάποιος για να νιώθει μια κοινωνική συναισθηματική επάρκεια. Και λέω κοινωνική, γιατί η αλήθεια είναι ότι τέτοια ζητήματα είναι υποθέσεις καθαρά προσωπικές κι απαιτούν ατομικό ψάξιμο. Κι όμως αυτοί οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι, κατά περιπτώσεις, που θα σου πουν πως δε νιώθουν καμία πτυχή της ευτυχίας και πως γνωρίζουν την ουσιαστική εσωτερική δυστυχία. Πως πάντα υπάρχει κάτι το οποίο θα τους λείπει. Δεν προσποιούνται, έτσι αισθάνονται μέσα τους. Αυτοί λοιπόν είναι οι πραγματικά δυστυχείς άνθρωποι, οι από επιλογή δυστυχείς.

Συνδέουμε τόσο πολύ την ευτυχία με τα υλικά αγαθά και τις ιδανικές συνθήκες στη ζωή μας, χάνοντας έτσι το μέρος όπου πραγματικά βρίσκεται ή τουλάχιστον πού πηγάζει μια υποτυπώδης αφετηρία της, μιας και τέτοιου είδους αναζητήσεις καλύπτουν το εύρος όλης μας της ζωής. Η πραγματική ευτυχία του ανθρώπου πηγάζει από μια εσωτερική διαμάχη και συμφωνία με τον εαυτό του. Εκεί γεννιέται κι εκεί μπορεί και να πεθάνει. Το πόσο θα ανθίσει οφείλεται καθαρά στη δική μας θέληση και στο δικό μας τρόπο ζωής. Κι αν με ρωτάτε τι θεωρώ πραγματική δυστυχία στη ζωή αυτή, θα απαντούσα ξεκάθαρα πως δυστυχία είναι να μην ξέρεις τι είναι αυτό που μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένο.