«Εσύ, θα σε επέλεγες για γονιό σου;»

«Εσύ, θα σε επέλεγες για γονιό σου;» Λίγους μήνες πριν, κάπου βρέθηκα να διαβάζω τον τίτλο αυτού του βιβλίου του Γιώργου Λάγιου. Ο τίτλος του με εντυπωσίασε, κάπως με ταρακούνησε, και με έβαλε σε μια διαδικασία σκέψης. Η ύψιστη ολοκλήρωση του ανθρώπου θεωρώ πως επιτυγχάνεται όταν γίνεται γονιός. Αδιαμφισβήτητα, είναι σπουδαίο να δημιουργείς εσύ ο ίδιος μια ζωή. Το πρόβλημα έγκειται στο αν μπορούν όλοι οι γονείς να αντιληφθούν και να συνειδητοποιήσουν την τεράστια αξία κι ευθύνη που φέρει ο ρόλος τους κι η έννοια του γονέα.

Ο Γερμανός παιδαγωγός, Μπους είχε αναφέρει πως είναι εύκολο να γίνεις γονιός, αλλά είναι δύσκολο να ‘σαι γονιός. Το μεγαλύτερο ποσοστό του ανθρώπινου πληθυσμού μπορεί εύκολα να γίνει γονέας. Σημασία, όμως, έχει να μπορούν να ‘ναι καλοί γονείς. Να μεγαλώνουν τα παιδιά τους με τέτοιο τρόπο ώστε να ‘ναι ευτυχισμένα κι ελεύθερα, δίνοντάς τους παράλληλα και τα κατάλληλα εφόδια. Εφόδια όπως οι αρχές, οι αξίες, ο σεβασμός στον εαυτό τους και στον συνάνθρωπό τους, αλλά και την ενσυναίσθηση, το φιλότιμο, την ενθάρρυνση, κι άλλα πολλά που ένας γονιός έχει χρέος να μεταλαμπαδεύσει στο παιδί του.

Δεν αρκεί απλά να μεγαλώνουμε ένα παιδί προσφέροντάς του μόνο τα υλικά αγαθά που έχει ανάγκη για να αναπτυχθεί∙ είναι υποχρέωσή μας να του δημιουργήσουμε το ψυχικό και πνευματικό υπόβαθρο για να ανοίξει τα φτερά του. Σίγουρα, η ευθύνη είναι ασύγκριτα μεγάλη, κι έτσι ο ρόλος της μητέρας και του πατέρα είναι ο πολυπλοκότερος στην ανθρώπινη ζωή, γι’ αυτό και χρειάζεται διαρκή προσπάθεια.

Οι περισσότεροι γονείς προσπαθούν πολύ, γι’ αυτό και πιστεύουν πως είναι οι καλύτεροι στον κόσμο αυτό. Έχει μπει, όμως, άραγε, κανείς στη διαδικασία να σκεφτεί, αν ο ίδιος θα διάλεγε τον εαυτό του για γονιό του; Μια τέτοια σκέψη θα ήταν ένα χαστούκι αυτοκριτικής και σίγουρα θα βελτίωνε πολλά κομμάτια του εαυτού των γονέων. Όπως και το να μπορούσαμε για μια στιγμή να μπούμε στον ρόλο του παιδιού και να αναλογιστούμε ποια πράγματα απ’ όσα κάνουμε ως γονείς μας αρέσουν και μας βοηθούν στην ανάπτυξή μας και ποια είναι αυτά που μας πικραίνουν και μας τραβάνε πίσω.

Αν για μια στιγμή γίνουμε παιδιά και δούμε τον εαυτό μας μέσα απ’ τα παιδικά μας μάτια, θα ‘ρθουμε αντιμέτωποι με τα θετικά αλλά και τα αρνητικά μας στοιχεία. Αυτά τα αρνητικά οφείλουμε να τα επεξεργαστούμε προσεκτικά και να τα βελτιώσουμε. Η αυτοκριτική, άλλωστε, είναι σπουδαίο πράγμα στους ανθρώπους, πόσο μάλλον στους γονείς. Οδηγεί στην αυτογνωσία κι αυτή, με τη σειρά της, μας πηγαίνει ένα βήμα πιο κοντά στην εξέλιξη.

Με πίστη, αφοσίωση, ειλικρίνεια, παραδοχή όλων των πτυχών μας και διάθεση για αυτοβελτίωση μπορούμε να γίνουμε οι γονείς που θα θέλαμε να ‘χουμε εμείς οι ίδιοι αλλά κι οι γονείς που θέλουμε τα παιδιά μας να θυμούνται με θαυμασμό αύριο.

Το έργο ενός γονέα δεν είναι εύκολο. Είναι ένας αγώνας που γίνεται με ανιδιοτελή αγάπη, κι αυτό άλλωστε τον καθιστά και μοναδικό. Απ’ τον αγώνα αυτό γονείς και παιδιά πρέπει να βγαίνουν νικητές. Τα παιδιά έτοιμα να ζήσουν τη ζωή που ονειρεύονται κι οι γονείς, απ’ την πλευρά τους, έτοιμοι να απολαύσουν τη σημαντικότερη, την πιο πλούσια περιουσία της ζωής τους, που δεν είναι άλλη απ’ τα άξια παιδιά τους.