Ίσως φταίνε τα φεγγάρια, ο Δίας κι ο ανάδρομος, εμείς όμως ποτέ!

Πάντα φταίνε άλλοι. Ο καιρός, ο Δίας, τα άστρα, η μάνα μας, ο σύντροφός μας, το αφεντικό, η κυβέρνηση, το σύμπαν. Εμείς όμως ποτέ. Άραγε να φταίνε πάντα οι άλλοι; Ή με αυτό τον τρόπο ξεγελάμε το αίσθημα ευθύνης μας;

Σαφώς και για όποια απογοήτευση έχουμε, πάντα θα ευθύνονται όλοι εκτός από εμάς. Αυτό μας κάνει για λίγο να νιώθουμε καλύτερα. Είναι η εύκολη λύση να ρίχνουμε το φταίξιμο τριγύρω και να θεωρούμε πως εμείς έχουμε πάντοτε δίκιο. Αναμάρτητοι όλοι μας. Κι όταν έρχεται η στιγμή να μάθει και η παρέα μας τι έχει γίνει στα προσωπικά μας, τότε θα δώσουμε ρέστα με χίλιες δυο κατηγορίες ως προς τον φταίχτη, περιμένοντας τους φίλους να μάς τονίσουν το πόσο δίκιο έχουμε και πόσο βλάκας ήταν ο δικός μας ή η δικιά μας. Ομαδική η τρέλα δηλαδή.

Κάπου εκεί λοιπόν θα βρεθεί ένα χέρι βοήθειας ή αλλιώς ένας πραγματικός φίλος, ο οποίος βλέπει τα πράγματα πιο αντικειμενικά για να μας ξεκουνήσει. Μήπως ήρθε ο καιρός να διώξουμε από πάνω μας το κλισέ του θύματος και να καταλάβουμε ότι αν είμαστε βουτηγμένοι στη μιζέρια φταίμε κυρίως εμείς; Στην τελική, δεν είμαστε τρόπαιο για να πρέπει ο άλλος να μας κερδίσει, ας σηκώσουμε τον κώλο μας να κάνουμε εμείς κάτι για την κατάστασή μας.

Κάπου είχα διαβάσει πως ο αληθινός φίλος είναι αυτός που με το χέρι του θα σε χαϊδέψει, αλλά με το ίδιο χέρι όταν χρειαστεί θα σου δώσει μια (θεωρητικά πάντα) για να σε συνεφέρει. Και ταιριάζει τόσο πολύ στο συγκεκριμένο θέμα. Δεν μπορεί λοιπόν να φταίνε μόνο οι άλλοι. Για να μπορέσουμε να εξελιχτούμε πρέπει να αναζητήσουμε που έχουμε κάνει εμείς το λάθος. Διότι, ακόμα κι αν μας έχουν φερθεί με τον χειρότερο τρόπο, πάλι οφείλουμε να δούμε γιατί επιτρέψαμε να μας φερθούν έτσι. Αν, για παράδειγμα, αφεθούμε σε οποιαδήποτε σχέση κι αφήσουμε να συμβαίνει με όρια και κανόνες άλλων, αποκλειστικά, τότε τη μεγαλύτερη ευθύνη τη φέρουμε εμείς που ανεχόμαστε αυτή τη συμπεριφορά. Εμείς που μείναμε παθητικοί σε μια κατάσταση κι εμείς αντίστοιχα ζητήσαμε να αλλάξει ως δια μαγείας. Οξύμωρο, δε νομίζεις;

Είναι μόδα της εποχής άλλωστε να μην προσπαθούμε τόσο. Στην πρώτη δυσκολία θα ρίξουμε τις ευθύνες στον άλλον κι εμείς ακλόνητοι στον εγωιστικό μας θρόνο θα περιμένουμε τον άλλον να προσπαθήσει, να διεκδικήσει, να παρακαλέσει. Αυτό δεν είναι αγάπη, αυτό δεν είναι ωριμότητα, αυτό δεν είναι εξέλιξη πνευματική. Αυτό είναι μονάχα ρηχότητα και στασιμότητα ενός χαρακτήρα.

Η αγάπη, η σχέση, ο έρωτας, η δημιουργία, η επαγγελματική ανέλιξη, τα πάντα, θέλουν προσπάθεια. Θέλουν δουλεία ουσιαστική με τον εαυτό μας και με τον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας. Θέλουν βήματα πίσω που θα μας βοηθήσουν να πορευτούμε μπροστά. Ο εγωισμός δεν είναι μαγκιά. Μαγκιά είναι να λες πως ναι ίσως να φταις κι εσύ κι όταν φταις να το παραδέχεσαι. Μαγκιά είναι να αναλαμβάνεις τις ευθύνες που σου αναλογούν με όποιο κόστος. Μαγκιά είναι να σέβεσαι τον εαυτό σου! Να λες, πως όσα λάθη κάνεις εσύ, όσα στραβά έχεις και καλά σαφώς, άλλα τόσα έχει και η πλευρά που κατηγορείς με τόσο σθένος ότι σε αδίκησε. Μήπως λοιπόν να βγάλουμε για λίγο το δάχτυλο μπροστά από το πρόσωπό μας και να δούμε λίγο καθαρά;