Κρατάς κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα

Μία απ’ τις μεγαλύτερες αρετές του ανθρώπου είναι να μπορεί να κρατήσει ένα μυστικό. Η εχεμύθεια είναι σπουδαίο χαρακτηριστικό στις συναναστροφές μας κι είναι πάντα ένας τρόπος για να έλκουμε τον κόσμο γύρω μας και να εμπνέουμε την εμπιστοσύνη του. Ο σεβασμός κι η εκτίμηση είναι, χωρίς καμιά αμφιβολία, επακόλουθα της εχεμύθειας. Τι γίνεται, όμως, με τα μυστικά που κρατάμε απ’ τη σχέση μας; Πώς θα διαχειριζόταν ο σύντροφός μας το γεγονός να ‘ρθει αντιμέτωπος με μία κρυμμένη (μικρή ή μεγάλη) αλήθεια μας;

Όλοι (ή, έστω, σχεδόν όλοι) κρύβουμε μυστικά του παρελθόντος απ’ τη σχέση μας, που αν αποκαλύπτονταν, ίσως και να είχαμε πρόβλημα. Μερικά είναι αθώα, μερικά όχι και τόσο. Όλοι  έχουμε μια πορεία στη ζωή μας. Κανείς δε γεννήθηκε ξαφνικά σε μία σχέση (εκτός απ’ την πρώτη μας φορά). Σε έναν νέο δεσμό κι οι δύο αναζητούν την ειλικρίνεια. Σε κανένα δεν αρέσουν τα μυστικά, ούτε καν σ’ αυτόν που τα φυλά, καθώς το βάρος τους κάποτε τον πνίγει. Είναι, όμως, και κάποια πράγματα που ο καθένας έχει την ανάγκη να τα κρατήσει για τον εαυτό του. Παλιές ιστορίες που αν έβγαιναν στην επιφάνεια, πιθανότατα να δημιουργούσαν ρήξη ανάμεσα σ’ ένα ζευγάρι, να προκαλούσαν παρεξηγήσεις, ζήλια και κτητικότητα ή να οδηγούσαν σε λανθασμένα συμπεράσματα.

Λίγο ο έρωτας στην αρχή μιας σχέσης, που φλερτάρει με την υπερβολή, λίγο το αίσθημα της προδοσίας (πως μας έκρυψαν κάτι επίτηδες), λόγω ανασφάλειας, λίγο ο εγωιστικός μας χαρακτήρας, αν προστεθούν, αθροίζονται αρκετά για να δημιουργηθεί ένας έντονος τσακωμός ή, κατά περιπτώσεις, ακόμα κι ένας ενδεχόμενος χωρισμός. Και κάπου εκεί, ο ένας απ’ τους δύο μένει να συλλογίζεσαι και να κατηγορεί τον εαυτό του για όσα κράτησε μέσα του και δεν αποκάλυψε εξαρχής στον σύντροφό του. Ξεκινάει έτσι η διαδικασία της απολογίας και σε περίπτωση επανασύνδεσης θα υπάρχει πάντα αυτό το μελανό σημείο απ’ τη μία πλευρά, να υπενθυμίζει εκείνη την αιτία που έφερε τα άνω κάτω στη σχέση.

Τα άπλυτα της ψυχής μας στη φόρα, λοιπόν; Ή, μήπως, πρέπει να ακολουθήσουμε τα λόγια του σοφού Πυθαγόρα, που αναφέρει πως «δεν μπορούν τα πάντα να λέγονται στους πάντες»; Η απάντηση είναι πάντα μέσα μας και σε αυτό που νιώθουμε. Άλλωστε, τα μυστικά έχουν υποκειμενική αξία∙ για κάποιον μπορεί να ‘ναι σημαντικά και για κάποιον άλλον όχι. Δεν παύουν, ωστόσο, να αποτελούν το κρυπτόλεξο της ζωής μας. Ίσως ορισμένες φορές να ‘ναι ο κρυμμένος θησαυρός μας.

Τα μυστικά ριζώνουν μέσα μας και για να μπορέσουμε να τα μοιραστούμε, θα χρειαστεί ο σύντροφός μας να λύσει το εσωτερικό μας σταυρόλεξο. Να νιώσουμε την απαιτούμενη ασφάλεια κι εμπιστοσύνη, ώστε να αποκαλύψουμε κάποιο αθώο ή ένοχο μυστικό μας. Για να μπορέσεις να ανοίξεις και να διαβάσεις την καρδιά κάποιου ανθρώπου χρειάζεται προσπάθεια, κατανόηση και σεβασμό, για οτιδήποτε κι αν βρεις στο βάθος αυτής.

Οι επιλογές, λοιπόν, είναι δύο κι ο κάθε άνθρωπος αποφασίζει αν θα βαδίσει στον δρόμο της αποκάλυψης ή αν θα κρατήσει ως φυλαχτό τα άπλυτα της ψυχής του. Πάντως, η ειλικρίνεια κι η εντιμότητα αποτελούν σημάδι μιας υγιούς σχέσης, υπάρχουν όμως και φορές που το να κρατάμε κάτι για τον εαυτό μας είναι πιο ευγενικό, πιο έξυπνο και καλύτερο για όλους.

Εσύ, κρατάς μυστικό;